donderdag, december 13, 2012

Bing Sings "Aren't You Glad You're You?"

Er zijn momenten in het leven, die zijn uniek. En de geboorte van je eerste kind, een dochter in ons geval, is er daar één van. Het mooie van muziek is dat er dan ook eigenlijk altijd wel ergens een liedje te vinden is dat mooi op zo'n moment aansluit. En zo kom je dan bij Bing Crosby terecht:



Let ook op hoe kunstig de montage van filmshots in dit fragment is gedaan om te voorkomen dat we Bing Crosby echt piano zien spelen. Handige camera-hoeken en het 'toevallig' voorlangs lopend meisje bij het openingsakkoord maken dat je niet in de gaten hebt dat hij (wat ik vermoed) niet écht piano kan spelen. Maar hij brengt het wel overtuigend. Wat mij dan als pianist opvalt is dat hij na hele stukken 'blind' gespeeld te hebben om het meisje toe te zingen, aan het slot nog even naar zijn handen.kijkt als om te zien hoe hij moet spelen.


dinsdag, november 27, 2012

Steun het Nederlandse jazz-archief..... NU !

Kijk, we kunnen er lang of kort omheen draaien. Maar jazz moet. Jazz leeft.  Of, in de woorden van Jules Deelder:



Het Nederlandse jazz archief neemt op dit gebied een bijzondere rol in. Al jaren worden daar collecties opgenomen en ontsloten. Sinds het Jazz-bulletin uitkwam, vele jaren geleden ben ik geabonneerd om de jazz te steunen. En ik herinner me de artikelen van weet-al Herman Openneer en vele andere mooie verhalen. Meest recente mooie nieuws is natuurlijk dat de unieke serie: Jazz at the Concertgebouw dit jaar een Edison kreeg in de categorie “Bijzondere Uitgaven van Historische Aard” gewonnen! Morgenavond, 28 november, wordt-ie uitgereikt.

Het tekent hoe bijzonder en belangrijk dit instituut is voor ons in Nederland. En ook onder de nieuwe kabinetsplannen verdient het plekje onder de zon. Aangezien van regeringswege de geldkraan dichtgaat is het nu dus tijd dat wij muziekliefhebbers en muziekmakers in actie komen. En doen wat er te doen is: geld geven, vriend worden van het jazz-archief en anderen bewegen om dit te doen.



Zojuist heb ik zélf mijn letterlijke duit in het digitale zakje van het archief gedaan. En ik hoop dat u dat ook zult doen. En mocht u nog twijfelen: lees dan de pdf achter het plaatje en kom in actie: Wordt vriend en geeft ruim !

Wilt u er iets auditiefs voor terug, dan kan dat ook natuurlijk. Dan raad ik u aan om naar het benefiet-concert op 16 december aanstaande te gaan in het Bimhuis. Er worden unieke jazz-posters en foto's geveild. En het wordt een bijzondere avond met Europe’s First Lady of Jazz Rita Reys naast impro-grootheid Michiel Braam. Met Benjamin Herman en John Engels en Ruben Hein. En met voordrachten van Jules Deelder. Onder leiding van veilingmeester Hans Dulfer gaan er verder bijzondere zaken onder de hamer, zoals een kunstwerk van Han Bennink en een originele jazzfoto van Eddy Posthuma de Boer.

Tickets bestelt u hier.


dinsdag, november 06, 2012

Gruppo Sportivo: 10 mistakes met onvolprezen jazzcat vandenBurgh

Gaat u mee terug in de tijd? Jaren zeventig. Bsus akkoordje. En de groep Gruppo Sportivo aan het werk? Met in het lied: I said no, de overduidelijke geloofsbelijdenis van Hans vandenBurg: "She asked me do you like jazz?...... I Said no... "

En toch.... verklaar ik vandenBurgh bij deze tot de ultieme jazzcat van de Nederpop-scene. Sta mij toe u uit te leggen waarom.

Deze zondag mochten we terug in de tijd. De jazzjunk ging in goed gezelschap op pad naar de premiere van 10 misstakes in de Kleine Komedie. Een beruchte plaat van Gruppo Sportivo met het catchy: Beep Beep Love en het Lasting Forever. Alle reden dus om al in juni van dit jaar kaartjes te bestellen en thuis al platen draaiend voorpret te hebben voor het concert.

De startopstelling was opmerkelijk. Ik zag geen keyboards, terwijl die toch zo mooi prominent in de liedjes aanwezig is. En even vreesde ik dat bij het begin Hans Klok achter het witte scherm vandaan zou komen. Kijk maar:


Maar nee hoor. Het concept was als volgt. Voor de pauze was er een tweegesprek tussen Hans vandenBurg en Peter Calicher over de muzikale inspiratiebronnen en het ontstaan van Gruppo Sportivo. En op de linkerkant van het podium speelde de rest van de bandleden citaten en stukken van Steely Dan, the Beach Boys, Zappa, Stevie Wonder, Eric Clapton en noem ze allemaal maar op. Prachtig uitgevoerd en een mooi bewijs dat de band muzikaal ijzersterk is (voor wie daarover nog mocht twijfelen).

In het gesprek kwam van alles voorbij over het ontstaan van de muziek, de ontwikkeling van de band en de gedachte en werkwijze van vandenBurgh. En ja, dat is onnavertelbaar, daarvoor moet je echt even gaan luisteren in de tour. Want, laten we er niet omheen draaien, vandenBurg maakt liedjes die niet genoeg gewaardeerd kunnen worden. Ze klinken eenvoudig, hebben een kwinkslag, maar op het moment dat je ze zelf gaat spelen of zingen ontdek je de bedrieglijke eenvoud. Kleine ingelaste breaks, wendingen, rifs, citaten; een onmiskenbare en onvolprezen jazzcat. U vraagt, hij draait.

Afijn, dat draaien gebeurde na de pauze. De band speelde de verschillende nummers van 10 misstakes met klasse en een hoop energie (en iets te hoog geluidsniveau voor deze theatersetting: gele doppies aangeraden dus). En links en rechts in de zaal zag (en soms hoorde) je de liefhebbers meezingen en meeplaybacken. En ja: natuurlijk zaten er in het publiek allemaal mensen die Gruppo nog hadden horen spelen op hun eindexamenfeest in 1978....

Voor wie de liedjes niet kent: ga naar het concert en laat je onderdompelen in dit unieke stukje Nederpopgeschiedenis. Zeker weten dat u daarna ook de rest van zijn omvangrijke biblioheek wilt beluisteren. Tokyo, Hey Girl, Sucker of the Century, A horse with no name, en noem maar op.

Veel plezier !


maandag, oktober 22, 2012

Een Blüthner met een doosje: voor de ogen van de pianist...

Soms heb je geluk. Soms heb je veel geluk. En soms trek je een lot uit de loterij.

Dit weekend trok ik een lot uit te loterij. En daarop stond in mooie letters: Blüthner. Die prachtige vleugel was het instrument waar ik dit weekend in Zenderen, in retraite-centrum de Zwanenhof op mocht spelen vanwege het project Verstilde Woorden (een boek en cd). Ik kan u vertellen: het was liefde op het eerste gezicht. In de prachtige kapel stond een karaktervolle vleugel op me te wachten.

Ik zag al aan de lessenaar met het open houtwerk dat het wel eens mijn geluksdag kon zijn. En mijn hart ging sneller kloppen toen ik de vleugel opensloeg en het merk zag: een Blüthner !

Jaren geleden heb ik een lange speurtocht gedaan naar een mooie piano voor in mijn huis. Die bracht me langs allerlei zaken, daaronder ook Andriessen in Haarlem. En bij Andriessen vond je de karaktervolle piano's. Mooie oude piano's, goed gerestaureerd, met personality. Ook toen viel ik als een blok voor de twee Blüthners in de zaak. Prachtige eigen vleugels, met elk een eigen karakter. En way out of reach voor mijn bescheiden budget.

En nu, op deze zaterdagmiddag, stond daar in wat waterige zonnestralen een Blüthner op mij te wachten. Afijn, het was een genot om erop te spelen. Mooie klank, prachtig dynamisch bereik en wat het bijzondere is: je merkt de klik met de piano aan nieuwe dingen die onder je handen gebeuren zonder dat je er erg in hebt. Opeens hoor je de muziek die je speelt in een nieuw licht, wat inspireert tot aanvullingen, nieuwe ideeën en mooie klanken.

Wat ook zo fascinerend was. In de piano stond een verrassing te wachten. Ik zag rechts van mij in de piano een doosje staan.
U ziet de tekst: 'voor de ogen van de pianist' en net als ik vraagt u zich misschien af: wat zit erin?

Eerst dacht ik dat het een experimenteel kunstwerk was van één van de vele groepen die in Zenderen hun conferentie houden, bezinning vinden en van kunst genieten. En dat het de bedoeling was van de kunstenaar of kunstenares om een privé-kunstwerkje voor de pianist neer te zetten. Een soort geheim tussen de kunstenaar en pianist (m/v), waar de rest van de mensen in de zaal niets van mogen weten. Kunst, alleen voor de ogen van de pianist. Ik vond dat een mooi idee.

Op een gegeven moment won de nieuwsgierigheid. En ik bekeek het doosje wat beter. Mijn privé kunstwerk kreeg opeens een heel praktische betekenis. Er zaten potloden en pennen in het doosje. Een elastiekje.

En.... een leesbrilletje voor de pianist.

zondag, september 30, 2012

Gedenkwaardige tiende aflevering van XLJAZZ

Zo'n tien jaar geleden startte een bijzonder project: XLJAZZ. Gevorderde amateurs en muzikanten gingen tijdens hun vakantie lang en hard oefenen op bijzondere stukken, gewijd aan componisten als: Zappa, Monk, Mingus, Fondse, Pascal en nog vele anderen. Om die vervolgens na de zomer ten gehore te brengen in enkele optredens in het land en in het Bimhuis.

Vorige week was ik bij alweer de tiende concertuitvoering van dit project. En het was om allerlei redenen gedenkwaardig. Er werden uit die tien jaar de mooiste stukken gespeeld. En dat was een genot om naar te luisteren. Op een knappe manier slaagde de band erin die 'best-of' serie neer te zetten. En waar in eerdere jaren het concert in Bim-huis soms nog wat kleine hikjes kon vertonen was er nu sprake van strak spel in alle secties. De arrangementen uit eerder jaren, hier en daar aangepast aan de bezetting, kwamen prachtig tot hun recht (mijn persoonlijke favoriet: night in tunesia).


In deze tiende XLJAZZ deden overigens alle dirigenten uit voorgaande jaren mee (Joost Dieho, Martin Fondse en GJ Binkhorst) en fungeerden Jasper Leclerc en Thomas Welvaadt als sectieleider van respectievelijk strijkers en blazers. En dat leverde dus prachtige muziek op. Driewerf hulde dus aan muzikanten, dirigenten, sectieleiders en niet in het minst, de stichting Buitenkunst onder bezielende leiding van Arthur Schmidt.

Of er volgend jaar weer een XLJAZZ zal zijn in dezelfde opzet is, zover ik begrijp, niet bekend. Maar dit concert was hoe dan ook bijzonder en gedenkwaardig.


zaterdag, april 21, 2012

Amstel Big Band Plays Sven Schuster

Gisteravond was het zover: een CD-release optreden van de Amstel Big Band en Sven Schuster. In het Amsterdamse MC-Theater, op de plek waar eerder diezelfde middag Mijke's Middag (Radio6) was uitgezonden. Voorzien van een mooi stempeltje op mijn hand toog ik naar binnen in de voormalige zuiveringshal op het Westergasfabriekterrein. Om eens lekker te gaan luisteren.

Want hoe zeer ooit Bernlef in 1999 de jazz in Nederland dood poogde te verklaren, de jazz leeft nog als geen ander. Talloze artiesten en bands getuigen daarvan. En Caro Emerald slaagde er zelfs in om de mainstream te overtuigen van een prachtige retro-sound. En al dat moois kan natuurlijk alleen maar gedijen dankzij een vruchtbare humus-laag van conservatoria, jazz-scholen en gedreven muzikanten, componisten en dirigenten.

En zo komen we dus bij de Amstel Big Band uit, een groep gedreven muzikanten, aangevoerd door Sven Schuster, bij menigeen bekend als bassist in uiteenlopende formaties. Schuster staat inmiddels al vijf jaar als dirigent voor deze band en toont zich in die periode ook als een produktief en creatief componist. En het is mooi dat we dat nu niet alleen live, maar ook op deze cd kunnen terughoren.

Het openingsnummer van de set gisteren, was 'Serious Fun'. En dat, zo lichtte hij toe, is ook zo'n beetje het motto van de Amstel Big Band en het werken ermee. Waarna Sven en de Band ons meenamen langs uiteenlopende nummers. Van een sferisch nummer als Gravitation naar het funky Music for President (geschreven vanuit de gedachte hoe mooi het zou zijn als alle geld die naar de VS-verkiezingscampagne's zou gaan naar muziek). Als zangeres was daarbij Mathilde Marlon te gast, die op overtuigende wijze in haar zang liet horen hoe de stem ook instrument is. Met mooie -met de gitaar gedubbelde- lijntjes in de nummers Gentle Orientle en Sheherazade.

En zo kon ik gisteravond twee sets lang genieten van arrangementen met veel ideeën, kleuren en lijnen, zowel in ritmiek als harmonie. Uitgevoerd door een aandachtig spelende (en luisterende) Amstel Big Band. Die ook plek in haar midden bood voor de 10-jarige Daniel Keller om op altsax te demonstreren dat de jeugd de toekomst heeft. Het was erg mooi om te horen hoe hij in zijn solo duidelijk ook op de changes meeging en zijn lijntjes neerzette.

Qua composities en spel vond ik het nummer Sixtease erg overtuigen. Ook Skating in Beijing blijft verder altijd een genot om te horen. Dus ik zou zeggen: klik op het plaatje hieronder en dan kunt u ook eens op de luisterpaal luisteren (alhoewel de techniek daar momenteel wat schokkerig is...):


Kortom, het was een mooie avond, en het zal u niet verbazen dat ik na afloop de cd hebt gekocht.