woensdag, december 22, 2010

Liedje tijdens fietsen...... neem mij mee...van Hermitage

Soms heb je dat, van die liedjes die plotseling in je hoofd schieten. Ditmaal, al ploeterend met de fiets door de sneeuw van Amsterdam begon het met de melodie. En toen even zo'n moment, dat je dan virtueel de plaat verder in je hoofd beluistert. Tot je bij het refrein komt en dan de tekst herkent.

Maar ja, die tekst kwam niet. Maar de melodie pakte. En toen bedacht ik me. Hé, dat is de melodie van een liedje van Hermitage. De Vlaamse band die ik een tijdje terug op het kleinkunst-festival heb gehoord. Thuis nog even de cd erbij gepakt. En het bleek Neem mij Mee te zijn. Prachtig liedje, afijn, luistert u zelf maar op myspace.

vrijdag, december 17, 2010

Roos Jonker ...Mmm... groot in Japan .. dat mag ook in Nederland !

Op Radio 6 is te zien dat het debuutalbum “Mmmmm” van zangeres Roos Jonker ook ontdekt is in Japan. Roos is door iTunes in Japan gekozen tot ‘Breakthrough Album of the Year’ in de categorie jazz. Het album van Roos is daar sinds mei verkrijgbaar en bereikte zelfs de nummer 1 positie in de Japanse jazz iTunes chart.

In Nederland is het album bij de Jazzjunk pas dit najaar op de radar gekomen. Eerst via luisterronde's bij de Luisterpaal, maar dankzij de Sint beschikt de Jazzjunk ook over het cd-tje zelf. En om de stapel CD-recensies wat kleiner te maken hierbij onze indruk. En die luidt kortweg: Mmmm.. van Roos Jonker is eigenzinnig, mooi en duidelijk. Al met al een prachtige debuut CD om zich op de kaart te zetten.

De CD is grotendeels een eigen produktie. Composities, instrumenten zijn alle van de hand van Roos Jonker. Die zich wel door deze en gene (waaronder mede-Doxer Benjamin Herman) laat bijstaan. Liedjes liggen goed in gehoor, hebben mooie structuur en gaan ergens over. En dan is er natuurlijk het allerbelangrijkste: een prachtige stem en duidelijke presentatie. Dus niet een beetje scharrelen en té voorzichtig zijn, nee, gewoon durven zingen zoals zingen bedoeld is. Waarmee ook zacht en gevoelig zingen niet terecht komt in teveel gefluister, maar duidelijk blijft. En dat is knap, wordt misschien nog wel teveel onderschat.

Ok, we geven toe, we zijn bevooroordeeld omdat we Roos een keer live in Nemo hebben horen zingen. Maar zodoende hebben we wel een beetje een gevoel bij haar veelzijdigheid. Wat daar nu bijkomt is bewondering voor de durf om een soort hop-beat achtige feel te kiezen voor haar plaat. Het is een beetje poppy, maar dan toch weer niet strak/glad poppy. Man in the middle is een leuk voorbeeld hiervan. Maar ook de opener, Hangover. En ook Mmmm... de ballad.

Dan nog zoiets. Het is een plaat die je vaak op kunt zetten en je hoort telkens weer wat nieuws. Gaat dus niet snel vervelen. En dat is toch een soort magische eigenschap van platen. Misschien beter ook maar daarom om die magische eigenschap niet helemaal te ontleden. Er zit heel veel mooie ambacht en liefde voor het vak, zang, geluid en compositie in de plaat en ik kan u maar één ding aanraden: koop en geniet !



donderdag, december 16, 2010

CD-review: Warm Feelings van Cor Bakker

Er groeit hier op mijn bureau een steeds groter wordende stapel cd's die om een review van de Jazzjunk vechten... dus nu maar eens in volgorde aan de slag met de eerste van twee cd's van Cor Bakker. Bij hem persoonlijk gekocht na afloop van de voorstelling met Brigitte Kaandorp. Een mooi gesigneerd exemplaar van Warm Feelings. Maar goed, het gaat om de inhoud en niet de verpakking.

Warm Feelings is een cd met zowel eigen nummers van Cor Bakker als bewerkingen van composities. Opent met een prachtig nummer, Angel Smile en de titel zegt niets teveel. Een zonnige opening, met telkens andere wendingen en pianospel dat uitblinkt in precisie, verzorging en intentie. Waarna een trioversie (Frits Landesbergen op drums, Edwin Corzilius op bas en Jeroen de Rijk: percussie) volgt van de vierde prelude uit het boek van Chopin. Mooi in sfeer getroffen, met aan het eind van het thema een prachtige wending naar improvisatie toe. Echt adembenemend mooi. En.. ook een beetje om jaloers op te worden. Tja, denk ik dan, moet ik toch meer oefenen om dat niveau te halen.

En zo wandelt Cor Bakker door diverse nummers heen. Met een mooie Adios Nonino en een elegante hommage aan Jules de Corte (Final Question). De Corte die mogelijk door het Nederlandse publiek nog een beetje verkeerd wordt ingeschat als zanger/lieddichter terwijl hij een zeer bijzondere pianist was. En het is fijn om de oude helden in ere gehouden te zien.

Ook leuk, toen ik zonder titels te kijken in de auto aan het luisteren was, dacht ik bij één van de liedjes te denken.... hmmm... klinkt ver weg bekend, maar kan het niet thuisbrengen. Bleek het message in a bottle. In nieuwe verpakking zullen we maar zeggen.

Afijn, ik ga niet alle nummers bespreken hier. De titel van de plaat: Warm Feelings doet alle nummers en hun uitvoering (zowel de covers als originals) volkomen recht aan. Je hoort de aandacht, zorg en intentie in een mooi geheel. En wie zich afvraagt... is er dan echt geen puntje van kritiek te verzinnen...?

Nou, één punt van kritiek dan. Ik verplaats me even in wat collega muziekliefhebbers en dan hoor ik ze zeggen. Hmmm het is misschien wel wat te mooi en te lief allemaal. Mijn repliek daarop zou dan zijn: 'Hallo dude, je ziet de titel toch... je krijgt gewoon wat erop staat... Warm Feelings'.

zondag, december 12, 2010

Veel talent op kleinkunstfestival Amsterdam... !

De jazzjunk is breed georiënteerd op cultuur zoals u weet, dus ook kleinkunst pas ik moeiteloos in de definitie van jazz. Je jazzt gewoon drama, muziek en humor ineen en voilá, de wereld ligt aan uw voeten.

Eerder in november hebben wij een eerste ronde avond gezien van het amsterdamskleinkunstfestival en gisteravond (zaterdag) de tweede ronde, met 20 minuten audities. En net als de eerste avond is het geweldig om zoveel talent bij elkaar op het toneel te hebben, met mooie liedjes, prachtige verhalen, herkenbare thema's enzovoorts. Gisteravond bijvoorbeeld werden we aan het eind helemaal weggeblazen door Suzanne Matteysen, die ons van hip hop naar chanson meenam in de wereld van dramatisch perfectionistsche oude meisjes die toch alleen zijn. Maar dat gebeurde pas nadat we helemaal dubbel hadden gelegen om Roger et Simone die een prachtige set personages op het toneel toverde (zoals een spaanse don juan, gevangen in zijn eigen cliché en een verknipte boekschrijfster met maffe gedichten).

Tja en voor de pauze waren we al ingepakt door Merel Moistra, met een heel eigen, mooi en prachtig verhaal en krachtige korte liedjes (Drank, Drugs en Doodgaan). Zij werd danweer voorafgegaan door Barbara Blommesteijn die een heel sterke theatrale act had, en veel muzikaal vermogen, maar iets minder de ontspanning wist te vinden om het publiek te vinden. Terwijl de avond begon met de zeer overtuigende en verrassende combinatie drums/xyolfoon; gitaar/piano; cello van de Belgische groep Hermitage. Die in deze tweede ronde ook het gevoelige werk niet schuwden. Ach, het was echt zeer bijzonder allemaal.

En voor ik u nu aanmoedig om vooral verder te gaan kijken naar volgende ronde's wil ik ook nog even noemen de twee acts die ik de eerste keer heb gezien (en die door zijn): David Groeneveld en Louise Korthals. Beiden maakten met intensiteit, beleving en humor toen al veel indruk en we zijn heel benieuwd of ze door zijn. Dat wordt later vandaag bekend gemaakt, aldus de twitter account van het Amsterdams Kleinkunst Festival.

Kennelijk heeft de jury het moeilijk trouwens, want wij begrepen in de Smoeshaan gisteravond dat er direkt na het laatste optreden uitsluitsel kwam... Afijn, we gaan het allemaal ontdekken en kunnen u maar één ding aanraden. Gaat/kom kijken naar de volgende ronde's van AKF !!!

UPDATE: 18.00 uur zondagavond. Door zijn: Gijs Geurtsen, Kabaret in Quartet, Louise Korthals, Erris van Ginkel, Luc Onderbeke en Jack Wijekamp, de groep Poolvogel, Hermitage, Merel Moistra en Roger et Simone.

Hmm... en we zijn toch klein beetje verbaasd/teleurgesteld dat Suzanne Mateysen er niet bij zit.....

woensdag, december 08, 2010

Luister en uitgaanstip: Chambertones (van Ruller, Roelofs en van der Feen)

Tijd voor een snelle CD-recensie en uitgaanstip omdat we -net als velen- zo ontzettend enthousiast zijn over de CD Chambertones door Jesse van Ruller, Joris Roeloefs en Clemens van der Feen. En dat zijn er meer Nederanders overigens, want ook bij Concerto vliegen de CD's de winkel uit, zo moest de Jazzjunk vorige week ontdekken. Gelukkig had Fame nog een stapeltje liggen. En ook Bol blijft gewoon sturen als je bestelt.

De CD is prachtig mooi, subtiel, harmonieus, verveelt geen moment, toppunt van aandacht en intensiteit. En wat zo heel erg bijzonder is. Jazz kan ook jazz zijn zonder als jazz te moeten klinken. Prachtige instrumentbeheersing, elk van de drie muzikanten. Mooie stukken, kleine knipogen af en toe. Ach, wat een genot.

Bij deze ook even het bewijs via Youtube:




Nu ja, het afgelopen weekend heeft de Sint de meest heftige klassiekmuziek-liefhebbers weten te verrassen met die plaat. En ze gaan zonder uitzondering stuk voor stuk om. De Jazzjunkies lagen overigens al om, maar dat was u al duidelijk.

Dus hierbij onze uitgaanstip: komt allen op 18 december naar Bimhuis om deze heren live te horen. En ja, de Jazzjunk is wel goed maar niet gek dus hij heeft eerst net zelf de kaartjes gekocht.

donderdag, december 02, 2010

Gauw lid worden allemaal van publiek !

Gisteren ontdekt dat er ook zoiets is als een club die zich hard maakt voor cultuur, cultuurbeleving enzo (dus ook den Jazz). Die zich hard maakt voor alle goede dingen die cultuur in het leven is. En die club heet publiek en daar kun je lid van worden. En dat is nou eens een goed voornemen waar het geen 2011 voor hoeft te worden. De jazzjunk heeft zich direkt aangemeld en dat zou u ook moeten doen..!

Disclaimer: ik heb geen enkele belangen in die vereniging, alleen een hart dat sneller klopt bij mooie liedjes...

vrijdag, november 26, 2010

Tom Beek speelt #cestletomquifaitlamusique

Gisteravond togen de jazzjunkies -geheel onvoorbereid- naar Tom Beek en zijn avondprogramma: C'est le Tom qui fait la musique. Wij kenden Tom nog in het geheel niet, moesten eerlijk gezegd wel even slikken bij het zien van de toegangsprijs, maar alle overige signalen stonden op groen (hij won onder andere dit jaar de Singer Laren Jazz Award) of sprongen ze op groen (toen we bij binnenkomst een proseco kregen... vrij ongebruikelijk in de jazz-scene en misschien daarom ook wel zo leuk).

De sfeer in de zaal was gezellig en prettig; het had eigenlijk wel wat van een soort vertrouwd familiefeest. Maar ja, toen ging het beginnen. Tom blijkt een heel aardige persoon te zijn, beetje nerveus en tijdens de eerste twee nummers van zijn trio leek het wel alsof de zaal ook die spanning een beetje had. Tom verduidelijkte snel dat er ook gewoon aan de bar een drankje gehaald kon worden en dat brak de spanning die er tot dan toe was. Want wij vonden het een gewaagde stap; een trio met saxofoon, drums en bas. Dat geeft veel harmonische vrijheid, maar ja, je moet wel op je tenen blijven lopen. Anderzijds, met Steven Lievestro en Mark Schilders achter je, moet het wel heel erg prettig toeven zijn. Beide luisteren mooi, reageren, zijn aandachtig en houden ook in het eigen spel een structuur vast (Lievestro deed op een bepaalde manier denken aan Horace Silver). Luister hieronder maar even.





In gezamenlijkheid ontstond er een mooie eerste set nummers. Wij moesten heel eerlijk wel even wennen aan de anders dan andere orchestratie. Maar veerden op bij de nummers 'Dunk' (als we het goed hebben gehoord), Achterop de fiets en White en Blue. Die sprongen eruit en dat kwam volgens ons omdat ze het dichtst uit het hart leken te komen. Juist bij die nummers gebeurde er wat extra's. Uiteraard hebben we nog een uitgebreide na-evaluatie gedaan om te zien wat dat dan was en toen ontstond er een boeiende hypothese over Tom en woorden. Wij vermoedden, ook gezien de titel van het programma zelf (let wel: dit is een volstrekt niet onderbouwde hypothese) dat de setlist ook was beinvloed door de verbale titels en volgorde die zo ontstaat. En er wellicht een enkel nummertje tussen zat dat minder close to home was. Maar dit terzijde.

Gezelligheid aan de bar in de pauze. En toen door voor een tweede deel in geheel andere setting. Daarin werd Tom begeleid door Marcus Olgers op piano, keyboards (en laptop), Tim Langedijk op gitaar en als we het goed hebben Udo Pannekeet (bas) en Haye Jellema (drums). Er werd een suite gespeeld, bestaande uit diverse stukken van de verschillende muzikanten, terwijl tegelijk allerlei beelden over water de revue passeerden op het scherm erachter (door VJ Roy Verhaag geremixt). En de titel luidde ‘WATER - reflections on the power of our planet’ (hulde overigens aan de mannen van de techniek, want geluid, beeld, licht, alles was en bleef prima in orde).

Kijk, en eigenlijk schieten vervolgens woorden tekort. Het was een betoverend geheel aan stukken, mooi neergezet. Echt gewoon een prachtig stukje werk. Wij als jazzjunkies hadden al gehoopt dat het publiek zelf apparatuur mee zou nemen, want zo konden we vol genieten. En genoten hebben we. Het was echt bijzonder. En we zagen links en rechts allerlei blackberries en camera's rollen en dat biedt u als lezer van dit blog dan een soort van inkijkje in hoe mooi het was (alhoewel: er is natuurlijk niets mooiers dan dit in het echt bewonderen...).





Met een toegift van Pat Metheny beeindigde tenslotte het concert. Voor ons een eerste kennismaking met de muziek van Tom Beek. En een betere eerste indruk kon hij op ons niet maken. Dit was een bijzondere avond.

woensdag, november 24, 2010

Uit de tv-historie: Saskia Laroo bij Ischa Meijer

Bij het surfen vandaag kwam ik terecht op het kanaal van Saskia Laroo op Youtube. En ik zag daar dat de goede oude Ischa Meijer haar geinterviewd had. En dat was toch een opmerkelijk en mooi interview. Na een eerste deel over de historie van Saskia (fanfare in den Ilp) volgt een tweede deel (zie hieronder) met daarin een heel mooi stukkie over gevoel in muziek. En leuk is dat je Saskia ook hoort vertellen wat ze wil: groovy beats om op te dansen.




Afijn, hoe het sindsdien is gegaan weten we allemaal. Saskia sticks to the groove en speelt de pannen van het dak in binnen- en buitenland, met onlangs een trip naar Thailand en ook een bijzondere peace-award in India.

dinsdag, november 16, 2010

Eerste 750 van 1000 beste jazz-albums die je gehoord moet hebben.. !

Tja, de vraag die elke zichzelf respecterende jazzliefhebber nooit moet stellen is: heb ik nu alle albums die ertoe doen...? Er zal altijd mooie muziek zijn die je niet hoort. Maar toch.... lijstjes maken zit diep in de jazz-genen. Dus daarom hier een linkje naar een site waar ze de 1000 meest relevante jazz-albums op een rij zetten. En ze hebben nu nummers 1-750 gehad (hier te lezen welke dat zijn).

Ondertussen ben ik zelf via @jazzavivia terecht gekomen op de site van een nieuw-zeelandse band die te gekke muziek maakt: The Kora Band. Ik luister nu naar het album just4u. En ook het nummer Over-Caffeinated and Under-Fed (zie in de rechterbalk de blip.fm lijst) mag er zijn. Ja, zo gaat ie lekker !

maandag, november 15, 2010

Mooie review van Helen Merrills Dream of You met Gil Evans..

Marc Myers diept altijd op het web om de zoveel tijd een oude klassieker op en vertelt er wetenswaardig over. Vandaag kwam ik de review tegen van de plaat Dream of You van Helen Merrill. En ook interviewfragmenten en allerlei weetjes over die plaat. Leuk om te lezen, dus hierbij de link naar de site.

zondag, november 14, 2010

Mooi artikel over het 'snappen' van muziek - Artist in Residence Greg Osby

Via de nieuwe media liep ik aan tegen dit Freedom of Choice artikel van Artist in Residence Greg Osby on Indaba Music. Hij schrijft over hoe je tegen muziek aan kunt kijken en vooral: of je alles van je muzikale voorgangers geweldig moet vinden. Hoe ga je daarmee om?

Heel kort gezegd komt het erop neer dat hij zegt: ontwikkel je eigen stijl, je eigen smaak en laat je niet voor-zeggen of teveel beinvloeden door wat anderen mensen vinden dat geweldige muziek is of wat ze vinden dat jij als muzikant moet vinden. Volg je eigen pad en als de tijd daar is dan komt die muziek die je eerst misschien niets vond, vanzelf wel weer tot je en dan 'snap' je die muziek wel.

Ik heb een beetje een soortgelijke beleving. Ruim tien jaar geleden had ik les van Stefan Schmid, één van de leden van Zuco103. Een heel inspirerende en goede pianist. Die lied me toen op een bandje een eerste demo horen van hun muziek. En de zang van Lilian Viera die greep me direkt, maar alle muziek erom heen vond ik maar moeilijk. Complex. Druk. En in eerste instantie moeilijk te plaatsen en te snappen. Daar moesten mijn oren en geest gewoon even naar gaan 'staan'. Ja, en toen dat dan eenmaal gebeurde kon ik ze ook goed volgen in hun verdere muzikale reis.

Snap je?

zaterdag, november 13, 2010

Blip.fm - kanaaltje Jazzjunk - wat vinden we ervan?

Tja, sinds een tijdje zit deze jazzjunkie op blip.fm. Dat is een site die als een schil over het Internet hangt en het de willekeurige deelnemer mogelijk maakt om de Internet-dj uit te hangen. Zo ook deze Jazzjunkie die lustig aan het experimenteren is geslagen.

Hoe werkt het allemaal?
Tja, ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit, want de site is niet altijd even makkelijk ingedeeld, maar het gaat ongeveer als volgt:
1. Je hebt je eigen kanaal, waar je liedjes kunt laten horen; in mijn geval het kanaal van de JazzjunkNL
2. Die liedjes zoek je op internet, op youtube, soundcloud, itunes of waar dan ook en als je mazel hebt met auteursrechten enzo dan zijn die afspeelbaar in blip.fm; je kunt ze dan blippen (of liedjes van anderen re-blippen); je kunt ook eigen opgenomen opnames die je bij soundcloud hebt staan bijvoorbeeld, af laten spelen,
3. De interface heeft wat weg van Tweeten/Twitteren in de zin dat je 140 karakters hebt om een boodschapje te plaatsen bij de liedjes die je op je virtuele
4. Blip.fm interfacet met Twitter en allerlei andere social media, zodat wat je doet in blip.fm ook doorgegeven wordt aan twitter (dat kun je heel makkelijk aan en uitzetten overigens); het is wel handig als je daarom dezelfde naam hebt als op twitter,
5. En dan het padvinders-element: de credits en props...... je wordt op allerlei manieren gestimuleerd om andere dj's te beluisteren en met credits/props te belonen voor hun muziekkeuze; zo heb je allerlei levels/badges die je kunt verdienen; early adopter, smaakmaker, hotstreak, enzovoorts. Ik ben zelf nu druk bezig om de 14-dagen elke dag 1 blip badge te verdienen,
6. Je kunt een playlist maken (ben ik nog niet aan toegekomen) en ongetwijfeld kan er nog veel meer (zie ook hier een engelstalige gids).
7. Het aantal dj's is overweldigend, maar er is een soort van 'tuner' waarmee je op trefwoorden dj's kunt selecteren en dus een eigen music-timeline kunt maken; ik heb maar wat jazz, vocal, enzovoorts gekozen.

Pff..... tja, wat een gedoe zult u denken.... en dat denk ik eigenlijk ook. Plus, ik vraag me af wie er nu waaraan precies geld verdient en of het met de auteursrechten allemaal wel netjes is geregeld. Aan de andere kant is het wel leuk om een eigen radioplekje te hebben en je komt ook allerhande nieuwe muzikale ontdekkingen tegen. Als je af en toe eens een beetje over blip surft hoor je toch wel leuke en mooie dingen. Er is een man die big bands doet: S75, dan heb je bleakmouse, jazzNL en ook nog avivajazz.

Ach, oordeelt en snuffelt u zelf maar. Veel luisterplezier !



woensdag, november 03, 2010

Jazz invaders grooven mooi met hun album 3 op de luisterpaal

Ik stuit net in de Luisterpaal van Radio 6 op het album 3 van The Jazz Invaders (ziehier de website van Social Beats voor meer info over het album). Ach, wat een heerlijke tunes om zo op een woensdagmiddag te horen als je achter de PC zit te werken...! Smaakvol, doordacht, grooven, want jazz mag ook lekker zijn, het hoeft niet alleen maar gealtereerde ladders te wezen. Hmmm... lekker !

PS. o ja, en wat trouwens ook zo handig is, als je album 3 heet..... dat je bovenaan in lijstjes komt ;-)

PS2. Update 21.15 uur. Ik heb bij heel erg herhaald luisteren vandaag toch trouwens de indruk dat er meer gealtereerd wordt dan je op eerste gezicht vermoed. Ga er maar geen werkstuk over schrijven, maar dat maakt het nog bijzonderder. Wat een ongelofelijk lekkere plaat is het... !

vrijdag, oktober 29, 2010

Lizz Wright in Paradiso!!

Wat een ongelofelijk bijzonder concert hebben de jazzjunks achter de rug. Wij gingen namelijk naar Lizz Wright in Paradiso!!. Vanaf begin tot einde een uniek concert. Muzikanten die geheel samen van ultrazacht naar ultravet gaan. Muzikanten die samen zijn met zangeres en andersom (maak je ook niet altijd mee..). En dan die unieke stem en passie van Lizz Wright. Allerlei liedjes net even een tempo lager, meer laid back, zodat haar kleuring en nuances in de zang alle ruimte krijgen. Heeel mooie diepe stem, maar vooral en bovenal, zo écht. Zij zingt wat ze voelt en ze voelt wat ze gelooft en dus zingt ze wat ze gelooft en dat is echt. En misschien is het niet makkelijk voor de zaal en het publiek dat het dan wat gospel aandoet of wordt (het merendeel van Nederland is immers ontkerkt) maar voor ons jazzjunks was dat geen probleem, wij gingen hoe dan ook uit hun dak.

Mooie bewerkingen/arrangementen van de liedjes die ze zong; met veel ruimte in de muziek zelf en vooral geen angst voor rust en stilte. Heel mooie samenwerking tussen bas, drum en piano met ritme's, tegenritmes, stuwen, ruimte geven, alles zat erin. A capella versie van Silence door Lizz Wright; ook zo bijzonder. En heel stiekem vroegen we ons af hoe het geweest zou zijn als Lizz die had gezongen zonder microfoon versterking; dat was dan helemaal ultrakippevel geweest.

Ach, mensen mensen, wij zijn natuurlijk weg van Lizz. Waren er 4 jaar geleden voor naar Brussel gereisd, maar dat was een groot, niet zo intieme plek. Na afloop toen moedigden we haar aan om toch snel naar Amsterdam te komen. Welaan, we hebben even moeten wachten, maar wat is het heerlijk om dan zo'n fijn concert mee te mogen maken. En zij vertelde ons ook dat ze dit concert in het intieme paradiso wel heel erg fijn vond (en brussel hierbij vergeleken toch iets minder intiem en bijzonder was...). Afijn, we hebben ook de bandleden helemaal ontzettend enorm bedankt (helaas de fantastische pianist/organist misgelopen) en pff.... we genieten nog steeds !

PS.. Zie ook hier wat meer info en interview Lizz Wright op NPR

zondag, oktober 17, 2010

Berts Bytes.... we want more en dat krijgen we deze week dan ook !!

Voor jazzpiano liefhebbers als de Jazzjunk is er één prachtige constante in het Nederlands jazzlandschap en dat is de Bytes van Bert van den Brink: Berts Bytes. Ook dit weekend is het weer zo'n prachtige compositie/uitvoering: More. Gewoon omdat hij het zo mooi vind.


En toen ik daar vandaag van aan het genieten was, besefte ik me opeens dat het wel heel raar was dat ik al die tijd aan de ene kant ademloos van berts bytes geniet en aan de andere kant een jazzlog volschrijf, terwijl hij met zijn Bytes daar nog niet eens op genoemd is.... Dat vind ik echt een heel grote vergissing, die ik nu dan maar met klein schaamrood op de kaken goedmaak.


Ik hoop dat van den Brink nog heel lang doorgaat met zijn Bytes en raad u allen aan: spoed u naar Berts Bytes en geniet !


En voor de youtube adepten...:


maandag, september 27, 2010

Contemplation: Bach en Borobodur

Mooie muziek, altijd goed, nu eens zelf achter de piano gekropen:



zaterdag, september 18, 2010

Cor ontmoet Brigitte Kaandorp: heerlijke avond

Op het laatst zag ik afgelopen donderdag nog een twitterberichtje van Cor Bakker, even doorklikken leerde dat hij met Brigitte Kaandorp een 'avond met' zou spelen in zaanstad-theater. En dat werd een heel mooie avond, volgens het concept: kom bij Cor in de huiskamer. En daarmee komt Cor Bakker uit de coulissen tevoorschijn. Want hij is altijd dienend aanwezig en het is leuk om eens te zien welke muziek hij zelf leuk vindt.

Even voor de duidelijkheid, wie heel goed luisterde naar Paul de Leeuw shows kon al ontdekken hoe humoristisch Cor is. Want hij gaf altijd klein en groter muzikaal commentaar op wat er in de show gebeurde. Voor mij reden om Paul de Leeuw te blijven kijken (en vooral luisteren). En ook bij gastoptredens bij bands kon je meer te weten komen over zijn helden, maar goed, dat gingen we nu eens volledig in het theater horen.

Ditmaal geen bijcommentaar van Cor maar samen met Brigitte Kaandorp mooie liedjes. Met liedjes van muzikale helden als jules de corte (ik zou wel eens willen weten), annie m g schmidt (h bannink), clare fischer enzovoorts. Alleen is het natuurlijk niet eenvoudig om naast brigitte kaandorp nog een gewoon gesprek te voeren, laat staan theatershow te maken. Zij heeft in elke vezel van haar lichaam een ongeremd humoristisch commentaar voorhanden en dat spreekt zo luid dat we in de zaal zelfs bij de meest eenvoudige momenten moeten schaterlachen. En het publiek leek daarbij verdeeld in Kaandorp aanhangers (die de hele tijd wilden lachen) en in muziekliefhebbers (een wat kleinere groep, zo te horen).

Cor en Brigitte hadden uitonderhandeld dat ze gingen geven en nemen. Op verzoek van Cor zong Brigitte, op haar lage stem, zonder vibrato, my funny valentine. En dat was heel goed gezien van Cor: na één verse verstomde het gelach van de Kaandorp aanhang en maakte het plaats voor verstilde ontroering. Het was prachtig, maar je kon ook voelen dat het eng was voor Brigitte. Niet een eigen lied (een maatwerk jas die helemaal past) maar andermands lied.

Om de spanning van dat optreden kwijt te kunnen lanceerde kaandorp er direkt een Mexico achteraan. Ja.. mexico met die grote uithaal van mary servaes... Vervolgens, op speciaal verzoek: 'het is over': wereldberoemde lied van bannink/schmidt. En ook dat was adembenemend mooi gebracht. Maar weer voelde je dat Brigitte niet tot in alle diepte durfde te gaan bij het lied; dat was misschien toch te spannend.

Heel bijzonder was dat Brigitte bij haar eigen liedjes, in haar eigen idioom, wél helemaal die diepgang en persoonlijke kant durft te pakken. Daarmee grijpt ze je als publiek direkt bij de strot. En als ze die liedjes zingt heeft het publiek helemaal niet de neiging om overal bij te lachen. Kortom: ze heeft echt een eigen taal/idioom opgebouwd en daarin is ze onovertroffen.

Al met al een avond die je direkt pakt, van het begin tot het eind (er was geen pauze). En we hopen dat er veel soortgelijke avonden (want dat schijnt de bedoeling te zijn, met telkens andere artiesten) volgen. En tot die volgende keer luisteren we gewoon nog even naar de CD's van Cor die we naderhand hebben gekocht (waarover later meer).

donderdag, september 16, 2010

Bill Evans - herinneringen op het web

Marc Myers haalt herinneringen op aan Bill Evans op deze pagina, met verwijzingen naar interviews, youtube en een gedicht zoals voorgedragen bij zijn uitvaart. Zeer de moeite waard!

zondag, augustus 08, 2010

Benjamin Herman in concertgebouw: zaterdagavond was prachtig !

Via Twitter hadden we al gezien hoe intensief de repetities en voorbereiding al was en het concert op zaterdag stelde zeker niet teleur. Benjamin Herman introduceerde in de eerste set: pianist Stan Tracey, bassist Andrew Cleyndert, drummer Clark Tracey en tenorist Bobby Wellins. Effectief het Stan Tracy trio met gasten Bobby Wellins and Benjamin Herman.

Het was veel en mooie Monk: zoals I mean you, Bye-ya, Bright Missisipi en tussendoor ook nog Angel Eyes. Met een heel attente melodie-(her)kennende drummer Clark Tracey. Mooie en goed luisterende drummer die heldere keuzes maakt en transparante structuur houdt zoals Horace Silver dat ook zo mooi kan. Een solide bassist en een mooie toon van tenorist Wilson.

Pianist Stan was prettig aanwezig en zichzelf. Liet in liedjes ook gewoon een paar chorussen lopen omwille van klankbeeld en ruimte voor anderen. En speelde veel met linkerhand over rechterhand; het leek allemaal heel toevallig, maar was eigenlijk erg consistent in zijn vorm. Zoals Benjamin Herman al aangaf: Stan Tracy heeft in de loop der jaren een eigen manier/verhouding tot Monk gekregen en daarin een mooie stijl ontwikkeld. Met schuivende sexten, voorhoudingen en mooie ritmiek. Dat werd echt een heel bijzondere kennismaking met een voor Jazzjunk onbekende pianist. Zie ook hier een stukje youtube van prachtig lied van plaat Under the Milkwood.

Na de pauze een heel andere line-up. Met Ernst Glerum op bas, Joost Patocka op drums, Rein de Graaff op piano en Piet Noordijk op alt. Glerum en Patocka zetten een heel erg mooie begeleiding neer die de basis vormde voor een mooie set met onder andere Grooving High, Things ain't what they used to be, Round Midnight, Stardust, Autumn in New York. Met een lyrische en licht ongeduldigde Piet Noordijk, die al tijdens de nummers op zijn setlistbriefje keek om te zien wat het volgende lied zou zijn. En die aan het eind van de set een pianosolo lang genoeg vond duren en besloot het thema erin te jassen. Goeie gast gewoon, fijne Rotterdammer.

Ernst Glerum zette een mooie bassolo neer en was op de halve contrabas zeer inventief en dienend tegelijk. Vormde een heel goed duo met Joost Patocka samen, die zeer alert bleef om te zien of de troepen in de ritmesectie wel bijeen bleven. En met Rein de Graaff een heel ander type pianist dan voor de pauze. Ook een eigen stijl, wat meer gericht op vorm dan expressie.

Wat Jazzjunk zich realiseerde dat er eigenlijk gebeurt in zo'n concert is dat iedereen als het ware de huiskamer/muzikale leefwereld van Benjamin Herman wordt ingezogen en er bijna een sfeer komt van samen mooie plaatjes luisteren. Ondertussen vergeet je dan bijna dat de gastheer zelf niet alleen plaatjes opzet, maar minstens even bijzonder meespeelt. Heel mooie gedachten, vingeroefeningen, verwijzingen, omkeringen, commentaren komen voorbij in het spel van Benjamin Herman. En ook steeds beter gebruik van de stiltes en rust. Heel bijzonder, dit alles bij elkaar.

Jazzjunk vindt Benjamin Herman dus niet alleen heel goed, maar ook zeer elegant en respectvol, wat een echt grote musicus siert. Die kan en wil altijd leren, gaat vooruit, beweegt, is gepassioneerd en kent ondertussen de traditie waar hij in staat en diverse tradities waar hij naartoe gaat. Tja en als je dan ook na afloop zijn muzikale geestverwant Jules Deelder hebt die plaatjes draait, dan kan de avond niet meer stuk. Er werd bij die knettergoeie muziek vooral in het begin veel aapjes gekeken in het cafe en iets te weinig gedanst (zat ook wel vol, maar toch, de dames wilden wel, maar de Nederlandse heren zijn dan toch te bang). Terwijl Jules in goed gemutste stemming de luisteraars er periodiek aan herinnerde dat zijn jazzplaatjes effe andere koek waren dan Wagner,... dan Mahler, ... dan Bruckner.

Al met al dus een prachtige avond, van begin tot eind !

zaterdag, juli 24, 2010

Zomaar wat herinneringen aan Breuker....

Deze week is Willem Breuker overleden (NOS). Een markante figuur in het Nederlandse muzieklandschap. En ik vind het maar moeilijk om te beseffen dat hij er niet meer is, Willem Breuker is er namelijk op de een of andere manier altijd. Hieronder zomaar wat herinneringen.

Ik herinner me het cafe boven de oude schouwburg in Rotterdam (al lang geleden afgebroken) en muziek die ik niet begreep, maar die verraste, soms swingde en waar ik toen (in mijn tienerjaren) gefascineerd keek naar de trompettisten die zoveel plezier maakten. De energie en plezier spatte ervanaf.

Nog weer wat jaren later, speciaal teruggegaan naar Doelen om met wat vrienden en ook mijn moeder gaan kijken/luisteren naar Breuker collectief. Om het live mee te maken. En de plezier en energie was er nog steeds. Mooie gedachtenkronkels in muziek en optreden. Verrassing, soms ook oubolligheid en expres te kitscherig. Je kon het zo gek niet verzinnen of het kwam zomaar voorbij.

Twintig jaar later rond de jaarwisseling in Amsterdam naar de klap op de vuurpijl geweest. En mijn smaak zal veranderd zijn, was ouder geworden natuurlijk, maar het was minder wat ik verwachtte. Nou ja, misschien bleef Willem wel in beweging met muzikale ontwikkeling en was ikzelf inmiddels al ingerangeerd op bepaalde stijlen. Maar zijn energie bleef onveranderd.

Sindsdien heb ik hem alleen op radio, tv enzo gezien/gehoord. Maar voor mij is hij voor altijd onverminderd verbonden met het met muziek overbrengen van energie, positiviteit, nieuwsgierigheid en passie. Zo zal hij hele generaties Nederlanders de muziek ingetrokken hebben. En daar mag je best wel een standbeeld voor oprichten eigenlijk.

dinsdag, juli 20, 2010

Check out Soundcloud.... !

Vandaag tegen de site Soundcloud aangelopen; een opslag en distributiesite voor muziek en muzikanten. Veel te doen en veel te luisteren op de site, maar ik liep tegen mooie zaken aan zoals:
- Rob van de WouW - met Tunnelvision, mooie funky/lounge trompet composities,
- Radio Rijnmond, met opslag van allerlei uitzendingen, leuk om terug te horen, check ook hun jazz na zezz sessies en Live in Loyd (met de zomerse HermanHerman-set).

Meest bijzondere vondst was Well you needn't in een versie uit 1975 van Larry Ridley. Prachtige uitvoering en er blijkt ook een blogpagina aan die hele plaat gewijd te zijn (Sum of the parts van Larry Ridley). Zie op deze link van blogspot. Naar de plaat gaan we later nog eens op zoek, maar de typische jaren 70 klanken (beetje de clavinet van Stevie Wonder uit superstition, die hoor je ook) doen de mens veel goed.

Kortom, veel te zien en te beleven bij Soundcloud.
Jazzjunk heeft zich natuurlijk ook direkt aangemeld.
Wordt zeker vervolgd.

vrijdag, juli 16, 2010

Romain Collin - interview met jazz pianist... interessant !

Op NPR Org een leuk interview met Romain Collin. Zie achtergrondinfo op deze link en beluister het interview door op de pagina op het speakertje te drukken. Afwisseling van spel en interview maakt dit een mooi interview. En muziek moet je voor zichzelf laten spreken.

As we write moet ik het interview nog helemaal uitluisteren maar ben zo enthousiast dat ik direkt effe blog. Must-hear.

maandag, juli 12, 2010

Algemene impressies North Sea Jazz - vrijdagavond

Tja, Pat Metheny was natuurlijk geweldig, en daarna bleek het een typische festival avond te worden. Dat betekent dat je handig moet manoevreren; zo'n kwartier rond begin en eind van een nieuwe set wordt het in sommige zalen/plekjes wat onrustig en is het lastig om te genieten van de muziek, met al die wandelaars ertussen. Daar staat tegenover dat je prachtige snoepjes muziek en events meekrijgt.

Zoals: Typhoon en New Cool Collective. Vernieuwend, bruisend, energiek en mooie cross-over van hip hop en jazz. Ziehier de youtube impressie van Benjamin Herman erover. Bijna 50 % procent verdeeld over de Congo-tent. Tent te klein (en warm) wat dan wel weer mooie charme opleverde. Toen door naar Jamie Lidell die net zijn nummer Another Day inzette. Mooie stem, swingend nummer, maar zijn instrumentalisten en arrangment kleurden wat bleek (maar dat kan moeilijk anders als je net van NCC en Metheny komt). Heel anders dan Nora Jones, die zichzelf op één van haar hits (don't know why) op piano begeleidde. Ondanks de bekendheid en airplay van het nummer heel mooi en authentiek. Had ik niet verwacht.

Gauw door naar de fruitsnacks en daarna het Noorse duo Albatrosh (hoor ze op deze link). Sterke rytmiek en een muzikale inhoud die maakt dat je vergeet dat het erg free-style is en toch coherent en prettig om te horen. Onverwachte verrassing dus en een vreselijk goede pianist, met wat Nabokov trekjes, maar vooral eigen stijl.

Toen verzeild geraakt in filmzaaltje, waar oude youtube filmpjes van commentaar werden voorzien door Roberta Gambarini. Heb haar niet horen zingen, maar was heel leuk om haar heel bevlogen te horen praten over carmen mc rae en het acteren van songs. Sinatra en McRae behoorden zeker tot de best articulerende / verhalende artiesten, waar elk woord een betekenis/gewicht krijgt. Verrassend mooie youtube filmpjes. Wat ze daar draaiden vond ik niet maar deze Jazz-Casual opname van Carmen McRae komt wel in de buurt.

Tja en toen om het af te leren nog even de buitenlucht opgezocht, met Maite Hontelé op trompet, en een groep latin-jazz tijgers waar we Cubop city in herkennen: Marc Bischoff, Mick Paauwe, Gerardo Rosales, Alberto Caicedo en Yumarya Grijt. Dat was heel swingend, passend op die zomeravond. Met als leuk verschijnsel dat natuurlijk allerlei dames hun man naar dit concert sleepten om dan latin te dansen. En die mannen die dat dan eigenlijk niet willen en moeilijk een houding weten te geven. Fijne muziek dus (en ook weer een plezier om naar Marc Bisschoff en zijn solo's te luisteren) en een mooie energie.

Wegens bereiken van muziek-quotum was daarmee de avond gereed en heb ik gemist... helaas... Joshua Redman ... en als retro-act: Earth Wind & Fire. Maar goed, zo gaan die dingen.... de vrijdag was al met al erg mooi voor deze jazzliefhebber !!

zaterdag, juli 10, 2010

Vrijdag op de North Sea Jazz - #1 Pat Metheny

Eigenlijk ging het de Jazzjunk maar om 1 ding dit jaar: concert van Pat Metheny met Lyle Mays (piano en keyboard), Steve Rodby (bass) en Antonio Sanchez (drums). En op vrijdag om zes uur sharp gaven ze de aftrap (om nog maar even in voetbaltermen te denken). En wat voor aftrap. Van de middencirkel direkt in de goal.

Een prachtconcert en wat het vooral zo mooi maakt is het samenspel Mays en Metheny, vergezeld door oude getrouwe Rodby op bas. Alletwee zo volstrekt meester op hun instrument en zo ingespeeld dat je direkt de muziek ingezogen wordt. Allerlei mooie nummers uit het rijke oeuvre van Metheny kwamen voorbij en zo werd de junk al snel ingezogen in de vloeiende melodieen, schuivende akkoorden en betoverende klanken. De groep speelde ook gewoon superzacht en werkte met dynamiek op een manier die je ook in kleine concertzaal zou doen. Het geluid zelf was overigens verrassend goed voor zo'n grote bak die NILE zaal is.

We hoorden voorbijkomen (o.a.) Have you Heard, Phase Dance, Jaco, Are you Going with me en zo nog veel meer. Is moeilijk bijhouden namelijk als je zo aan het genieten bent. En mazzel ook nog: uurtje later liep Mays over het terrein dus kon ik hem nog even persoonlijk bedanken. Wilde hem niet teveel stalken maar was bijzonder om hem even de hand te schudden en fijn om te kunnen vertellen dat het zo'n mooi concert was.

En mooi, dat was het !



Update: er hebben mensen wat youtube filmpjes van concert geplaatst. Mooie impressie is deze:

zaterdag, juli 03, 2010

The Bad Plus - Do the Math ; interviews enzo, ook Keith Jarrett

Heb net een nieuwe site ontdekt met mooi interview met Keith Jarrett en nog heel veel meer moois, dat ik verder ga uitvogelen. Is 'do the math' op de site http://thebadplus.typepad.com/. Ga zo even lezen over Mal Waldron en wens u ook veel leesplezier.

En geniet ondertussen gerust van Keith Jarrett himself met I loves you Porgy:

maandag, juni 28, 2010

Wordpress 3.0 heet Thelonious... hoezo?

Om onduidelijke redenen heeft Wordpress 3.0 de bijnaam Thelonious gekregen... (zie alhier). Leuke hippe lay-outs en dergelijke, maar weet iemand of er ook ergens muziek in zit van the man himself? Of dat het vrij goed bestand is tegen combinaties allerlei psychofarmica? Of is het just for the marketing purpose of it?

Never in his dream(s) would Monk have thought it would come to this...

dinsdag, juni 22, 2010

Amstel Big Band en Benjamin Herman in Bethaniënklooster

Jawel, deze zaterdagavond was het even dringen geblazen met alle activiteiten. Waardoor we pas de tweede helft konden meekrijgen van het concert van de Amstel Big Band met Benjamin Herman. Maar toch, het was een mooie ervaring. Waarom eigenlijk?



Nou, allereerst de Amstel Big Band zelf en leider-dirigent-componist-arrangeur Sven Schuster. De band bulkt van goede muzikanten en de composities en arrangementen zijn smaakvol en intelligent. Soms iets té intelligent zelfs, want deze Jazzjunk moest wel even zorgen dat zijn oren naar deze muziek/arrangementen ging staan. De grote ideeënrijkdom in de liedjes maakt dan ook zeker een hernieuwd bezoek nodig. Maar dat zal wel even duren, want de Amstel Big Band gaat op zomerstop.

Overigens, de Big Band zelf was nipt tweede geworden op het jazzfestival in Hoofddorp. Volgens de afterparty geruchten was het mogelijk het eigen repertoire dat het hem deed. Want de jury beoordeelde - naar verluidt - niet op de nummers/arrangementen, maar op het big band gehalte. En dat was van een andere band kennelijk beter af te lezen. Maar goed, die tweede prijs is ook niet slecht en levert toch mooi 1500 euro voor de pot op. Ook werden altsaxofonist en gitarist met een eigen prijs in het zonnetje gezet. De gitarist was er deze zaterdag niet, maar altsaxofonist wel en die speelde een heel verdienstelijke duet/battle met Benjamin Herman.

En Benjamin Herman dan? Die was net terug uit Oerol en desalniettemin onkreukbaar in het pak. En onkreukbaar in de muzikale bijdrage. Het is heel bijzonder om hem te horen spelen en te horen zoeken naar de connectie met andere spelers. Hij tunet echt in en dan blijft het lastig natuurlijk als big band om terug te tunen. Want je zit met zo'n arrangement toch in een spoorboekje. En zo zonder gitarist was het vooral de drummer die af en toe even meecommuniceerde met de solo's van meneer Herman. Die onnavolgbaar zijn/blijven en daarnaast smaakvol. Als er veel nootjes zijn, dan nooit vanwege effectbejag en altijd vanwege de noten zelf. Dat blijft bijzonder.

Wat natuurlijk ook gewoon stoer is, was dat Benjamin Herman de baas van de band, Sven Schuster, complimenteerde met de arrangementen/composities. Hij zei zoiets van: ik heb dat ook geprobeerd vroeger, met een beetje de ondertoon van; maar dat past niet zo goed in mijn straatje. En dat sierde hem zeer: credits geven waar die thuishoren en zelf weten wat je wilt, kunt, leuk vindt en ook wat je minder goed kunt.

Qua composities hebben we niet meegeschreven met setlist. Opvallend was dat er een latinachtig nummer was dat heel strak in de groove zat; op de een of andere manier viel daarbij alles in elkaar. In de andere liedjes zat af en toe een burpje, ritmetechnisch dan, maar een kniesoor die daarover valt. En de toegift tenslotte, Now Forever, was een mooi eerbetoon aan de New Cool Collective Sound.

Tot slot nog een woord van dank en hulde aan het Bethaniënklooster. Zij geven zeer genereus gelegenheid aan de Amstel Big Band om hier te repeteren (in ruil voor een concert per half jaar) en daarmee leveren ze een bijzondere bijdrage aan het instand houden van de jazzcultuur in Amsterdam. Als de Jazzjunk niet al lang en breed getrouwd zou zijn dan zou hij alleen al daarom overwegen om zijn trouwfeest bij hun te vieren. Maar dit volstrekt terzijde.


zaterdag, juni 12, 2010

Beetje jazz-geschiedenis toegevoegd... hat-tip to the brothers !

Vandaag toch niets te doen met al dat voetbal op de buis....;-)

Vandaar dat we wat oud materiaal van voor 2000, eerder aangeboden, nu op de site hebben gezet. Het betreft de uitgaanstips en jazzrecensies van een heel vroege Internetkrant, Mainstreet Journal. Die is inmiddels ter ziele, maar wij kwamen onlangs bij uitzondering in het jazz-circuit namelijk twee vogels tegen die als 'two brothers' het nodige gehoord/gezien hebben. En op het web hebben gezet, toen bloggen nog niet bekend was en blogger niet bestond. Van de week hebben we de digitale teksten gekregen en vandaag op de site gezet op een aparte pagina.

zaterdag, juni 05, 2010

Cubop city big band nu in BIM-huis

Deze week was de Jazzjunk op woensdag in 3-voud in het BIM-huis; helemaal klaar voor de Cubop City Big Band met Lucas van Merwijk. Maar ook met Roberto Quintero en nog enkele andere gasten wiens namen we in de warmte van de Venezolaanse klanken we niet helemaal hebben opgeschreven. Voor wie een soort van indruk wil:



Ook deze woensdag was het een prachtig concert; het blijft alleen lastig om in stoeltjes te zitten om ultieme dansmuziek te luisteren. Pas op het einde kwam er wat beweging in de handel. Maar goed, nu het concert: veel nummers van nieuwe CD: que sensacion. En een paar oudjes ertussendoor. Bovenal zeer bijzonder zangwerk van Yma America en percussiewerk van Quintero uit New York. Wel het geluid wat hard (want versterkt).

Wat verder opviel; mooie tweede solo van trompettist Rik Mol en grote bewondering voor Rolf Delfos. Hij blies een heel mooie solo en slaagde erin om soeverein als surfer bovenop de muzikale golf van de band te blijven; zijn solo sloot af met flageoletten die over de band heen gingen. Voorwaar geen geringe prestatie en.... zo te zien had Rolf zelf daarna ook even kramp aan de lippen...

Vermeldenswaard ook natuurlijk GJ Binkhorst, fluitist/saxofonist, muzikale alleskunner die zich in dit genre lekker thuis voelt. Juist bij een big band solo is het altijd weer moeilijk om vanuit het arrangement te stappen, te soleren en dan weer in het arrangement te komen. GJ deed dat heel prachtig, vonden wij jazzjunks op rij 9.

Kortom: 't was een heel mooie avond en wij blijven bewonderaar van meneer van Merwijk!

maandag, mei 31, 2010

Tip: Amstel Big Band met Benjamin Herman...!

Hierbij even een tip tussendoor: op 19 juni in Bethanienklooster is Benjamin Herman te zien bij de Amstel Big Band (geleid door de onnavolgbare Sven Schuster). Als we even kunnen, gaan we erheen !

zondag, mei 30, 2010

Mathilde Santing in Utrecht: fenomenaal

Ja, het was echt heel erg bijzonder wat Mathilde Santing met band (Maarten van der Grinten, gitaar; Paul Burner bas; Haye Jellema drums; Marcus Olgers vleugel; Vincent Houdijk vibrafoon; Peter Peuker sax en vier blazers, onder wie trompettist Thomas Welvaadt) neerzette.

Vanaf begin (Lucky/unlucky) gaf Mathilde alle emotie die er in de liedjes thuishoorde en met haar enorme zangvermogen en de zeer dienende en strakke band maakte dat een prachtig geheel. Het geluid was verschrikkelijk goed afgeregeld, zodat het formaat sporthal doorkwam alsof je in goed-akoestisch zaaltje zit. En de arrangementen (van Thomas Welvaadt) smaakvol, doordacht en muzikaal. Tja, het was allemaal tip top.

De beste nummers bleken die, vond ikzelf, die dicht bij Mathilde liggen omdat ze gaan over gebroken harten, onmogelijke liefdes en dergelijke. Dan versmelten persoon/stem en emotie. Ronduit ontroerend en heel bijzonder dat ze dat zo helemaal geeft op het podium. Tja, het was machtig mooi en helaas het laatste optreden van de serie. We hopen toch dat het snel op cd komt...

zondag, april 25, 2010

Puviaq cd Black Dog: mooie Utrechtse muziek

Jazzjunk trekt geen strakke grenzen om wat Jazz is. Jazz kan alles zijn en niet per sé hardboppende of piepknorrende saxofoons. In dit geval (gisteren) was hij in Starsound om de cd-release bij te wonen van de CD Black Dog van Puviaq. Eén misrekening slechts: heel clichematig dacht de jazzjunk conform ongeschreven etiquette aan te mogen nemen dat het programma per definitie een half uur later zou beginnen dan aangekondigd. Foutje, waarmee we songwriter Marieke Winkler hebben moeten missen en de Jazzjunks (mevrouw Jazzjunk was ook meegekomen) van de eerste set van Puviaq alleen het laatste nummer meekregen.

Maar nu PUVIAQ. Gewoon een heel leuke, warme, fijne, goede, intelligent spelende band uit Utrecht. Varierend van stevige swing en funk tot gevoelige ballads. En daar moet je wel vrolijk van worden. Geen vaste AABA-schema's, maar elk lied een eigen smaak en net even wat anders. Dat houdt de luisteraar geboeid en in combinatie met het echt samenspel tussen de bandleden werd er muziek gemaakt zoals muziek gemaakt moet worden. Onze favoriet (en geweldige uitsmijter, luister ook op Youtube): Innocent.

Uiteraard hebben we de cd gekocht. En zeer voldaan togen we weer huiswaarts.

zondag, april 11, 2010

Bankroet Jazz in het Bim-huis: sferisch en mooi inkijkje in vroeger en nu..

Deze week bevond de Jazzjunk zich in goed gezelschap in het BIM-huis voor het concert Bankroet Jazz@!. Hij was werkelijk zeer tevreden, allereerst over het volgende (ja, ja een terugkerend item): het aantal kaartjes dat was verkocht voor de voorstelling Bankroet Jazz was even groot als het aantal zitplaatsen. Geen gelazer en gedoe dus met jassen over stoelen; gewoon ieder een plek. Dat komt het culturele genot zeer ten goede. Maar goed, terzake nu: BANKROET JAZZ !

De jazz is natuurlijk absoluut niet bankroet. Verre van dat. En de Vlaamse dichter Paul van Ostaijen had al vroeg in de vorige eeuw in de gaten dat bij alle crisis, inflatie en omwenteling in Europa, de Jazz en DADA elkaars grote vrienden zouden zijn. Het resultaat: een filmscript, dat lang alleen als script bleef liggen.

En nu, precies 86 jaar na dato heeft Roxy Movies (Frank Herrebout en Leo van Maaren) het dadaïstische scenario verfilmd in een coproductie met het Filmmuseum. Die film weerspiegelt de maatschappelijke en culturele revoluties van die tijd. Er komt ook een verwijzing in naar voren van Duitsers die een deel België willen kopen (toen actueel) en een algehele suggestie: stop met werken: koopt overheidsobligaties en ga geld verdienen met de rente.


Deze donderdag was het moment daar. Een bijzondere film en een bijzondere uitvoering die naar mijn gevoel goed recht deed aan het opschuddende, desorienterende karakter van het scenario. De recensent van het NRC had natuurlijk wel wat te klagen over geluidsniveaus en teveel meligheid op het podium. Duidelijk een geval van conservatisme en te weinig gevoel voor historie. Natuurlijk zijn er altijd technische details die beter kunnen (het kinderkoor kwam dramatechnisch goed uit de verf, acoestisch iets minder) maar het gaat om het geheel en de totaalervaring.

De periode met DADA en het interbellum zijn verwarrende tijden geweest, waarin alle verhoudingen op zijn kop gingen. Het werk van van Ostaijen reflecteert dit en de compositie/voorstelling gaat daarin mee. De voorstelling leverde een heel mooi inkijkje op in hoe de DADA-beweging in de jaren twintig geweest zou kunnen zijn voor het publiek. Zeker toen ik me besefte dat met de ogen van de jaren 2010 (50 kanalen tv, wereldwijd internet, tweets en blogs, multichannel belevingservaring) de voorstelling te behappen is; maar in de jaren 20 (Eisenstein is dan ook in de mode) een revolutie moet zijn geweest (ware dit script toen afgemaakt en opgevoerd als nu).

En als je dan ook nog eens met een schuine bril overdag net hebt kunnen zien hoe de Grieken er ternauwernood in gaan slagen om hun overheidsvorderingen in de perken te houden (koopt Griekse overheidsbons en ga rentenieren) dan voel je toch wel dat je een beetje in een historisch continuum bevindt waarin oude kunst een actuele boodschap heeft. Stof tot nadenken, maar ook puur genieten. Het was muzikaal en compositorisch echt prachtig voor mekaar en de Jazzjunk heeft direkt de DVD-CD en het boek gekocht. Dit was uniek !

Later, als de Jazzjunk oud is, zal hij tegen zijn kinderen en kleinkinderen zeggen. Nee, jammer genoeg was ik niet bij alles wat DADA heette en ook de crisis in de jaren dertig heb ik niet meegemaakt. Maar ik heb het geluk gehad bij een unieke voorstelling te zijn geweest ten tijde van de kredietcrisis in 2009, die heel dicht in de buurt kwam.

Ziezo, ik heb gezegd.



PATS

BOEM

UIT



en voorbij met die geit