zaterdag, januari 05, 2013

Vader-dochter-familie-netgeboren muziek: Blue door Borstlap

Soms is levenservaring nét datgene dat maakt dat je een muziekstuk of plaat of cd begrijpt. Voor mij geldt dat in het bijzonder bij de CD Blue van Michiel Borstlap.  Die is al een tijdje uit, maar pas onlangs in mijn bezit gekomen. De Sint bedacht namelijk dat er geen mooier kado is dan een nieuwbakken vader (tevens pianist) een cd te geven die een andere nieuwbakken vader (Borstlap: ook pianist maar dan van de buitencategorie) schreef vanuit de overweldigende ervaring die het vormen van een nieuw gezin is.

De eerste tijd bleef de cd nog in de hoek liggen want het feitelijk ouderschap ging voor. En op een enkel momentje toog ik zelf achter de piano om lekker te spelen. En daar rolden dan  fleurige, half symphonische, Pat Metheny achtige meditatieve mooie klanken uit. Het is boeiend om te merken hoe je speelt als je verklankt hoe het is om een gezin te vormen, vader te zijn en zo'n mooie lieve kleine hummel in je armen te hebben. Veel mooie en zoete klanken enzo.

Al spelend zocht ik ook de wat somberder en donkere kleuren op. En ik ging eens kijken of ik er een melancholische blues kon laten klinken. Maar nee hoor de hoeveelheid oxytocine in ons  huishouden is bij iedereen zo hoog (dat weet ik dankzij de boekjes van Claudia de Breij, Bastiaan Ragas, Hapiness, Kraamzorg en nog een halve bibliotheek aan voorlichtingsmateriaal die ongevraagd over aanstaande vaders wordt uitgestort) dat ik vooral in hoger melodieuze sferen bleef draaien.

En op een gegeven moment zag ik tussen de geboortekaartjes en luiers die CD Blue liggen. Ik zette hem op en het werd een feest der herkenning. Mooie open klanken en alles gezin, familie, warmte, verwondering, verbazing, plezier wat er klinkt. Een CD die je vooral niet moet proberen te analyseren, per nummer of zo, maar die je gewoon kunt ondergaan. Om de beleving te herkennen.

En voor wie benieuwd is: hier een live versie van het titelstuk van de plaat. Blue (de naam van zijn dochter).