dinsdag, december 30, 2014

Beste cd in 2014: Benjamin Herman - Daniël van Piekartz (en Trouble!)

Zo op de valreep voor het nieuwe jaar wilde ik nog even kort een blogje maken over wat ik dan maar de beste jazz-cd van 2014 vind. En ja, er zijn tal van cd's geweest die aan me voorbij gingen en ook vast goed waren. Maar ik doe niet aan top 2000jes of zo. Deze spant de kroon staat bovenaan de ranglijst. Waarom?

Allereerst de ultieme rust en beheersing van alle instrumentalisten. Kijk, het is stoer om met je instrument alle technische uithoeken van het universum te kunnen bezoeken en binnen een milliseconde weer terug te zijn, maar nog veel stoerder om al dat reserve technisch vermogen alleen in te zetten als je het nodig hebt. En dat is precies wat op deze plaat gebeurt. Een prachtige zanger/pianist, Daniël von Piekartz en dan instrumentalisten als Ernst Glerum, Joost Patocka en Benjamin Herman.

Al bij het eerste nummer, slow hot wind, komt je de rust en hitte van een zomerdag tegemoet. Maar wat mij vooral aansprak was het toucher en nuance in het pianospel. Ongelofelijk mooi getimed en prachtig toucher. Geen noot teveel of te weinig. Ik luister ernaar met ademloze bewondering; juist het als pianist plaatsen van enkele nootjes op de goede plek, is een vak apart. Daarbij is het ook erg prettig dat de lyrische kant van Benjamin Herman zijn plek krijgt.

Topper op het album, ook om pianistische reden, is Trouble. Een mooi nummer waarbij je bijna automatisch -als je op de snelweg luistert- versnelt. Wat mij echter vooral aanspreekt is het strakke begeleidingsspel en de groove in de piano. Ik proef heel veel verwantschap met Horace Silver, die ook zo mooi vanuit structuur en herhaling en toevoeging kan opbouwen. En iedere keer weer als ik het nummer hoor merk je hoe alles muzikaal in elkaar past/valt.

 

Goed, u begrijpt dat ik zo nog wel even enthousiast kan doorgaan, maar dan gaat u over allerlei superlatieven struikelen die afleiden van waar het om gaat. Machtig mooie muziek, meer dan de moeite van het beluisteren waard. Geniet ervan !

vrijdag, november 07, 2014

Musicians night: 10 maart 2014 in Nes Theater - Thomas Welvaadt

Alweer wat maandjes geleden was ik op een prachtig mooie avond van muziek aan het genieten in Amsterdamse Nes. Het was een avond georganiseerd door Thomas Welvaadt, trompettist, arrangeur en big band leider, en er vlogen tal van prachtige stukken voorbij. Het was een eenmalige en buitengewoon bijzondere avond: mooi muziek, aandachtig spel en een warme sfeer. Toen ik naar huis reed zat ik vol van energie: zoveel mooie dingen had ik gehoord.

Thuisgekomen kon ik weinig anders uitbrengen dan dat ik enorm genoten had, dat de stukken geweldig waren en verder weinig duidelijks. Mevrouw Jazzjunk wist het prima uit te leggen: ik was zo into the music geweest dat ik geen enkele aanleiding had gehad om nog eens nadien afstandelijk te kunnen herhalen wat het allemaal geweest was en wat zo mooi was. Afgezien dan van één nummer voor de pauze dat ik me herinnerde omdat het, bij de feature door de trompettist zonder duidelijke aanleiding de tranen in mijn ogen deed springen.

Inmiddels zie ik op het web dat er toch Youtubes zijn van die avond. Nou, die moeten gedeeld worden natuurlijk, dus ik zou zeggen. Luister en geniet van wat de fine fleur van de Nederlandse jazz muziek te berde brengt.







zondag, augustus 31, 2014

Rita Zipora: geen toeval !

Vandaag liep ik met mevrouw Jazzjunk bij toeval op het Uitmarkt terrein. Om bij toeval terecht te komen in een concert van Rita Zipora. En dat was mooi, authentiek en overtuigend. Fijn om mee te maken en met een lekker zonnetje erbij genoten we van een mooie set muziek.


Alhoewel ik ruim dertig meter verderop op een rustig plekje zat was opvallend hoe de sfeer en overtuiging van de liedjes doorkwam. Dat er de hele tijd allerlei mensen vlak voor het podium doorliepen deed er niet toe. Rita vertelde met de band een verhaal en dat kwam ruimschoots over. En dat ondanks de suboptimale geluids-afstemming waarbij de stem een tikje te weinig voor de muziek was geplaatst. 

Kort en goed, mevrouw Jazzjunk heeft na afloop direkt de cd gekocht en haar pen kado gedaan omwille van het signeren. Aan het eind van de middag, na het luisteren was onze conclusie: er is geen toeval, dit is heel mooie muziek en we hopen nog heel lang heel veel mooie liedjes te gaan horen van Rita. 

U ook?

Luister dan de liedjes op youtube of koop zelf de cd (en het liefst natuurlijk bij de artiest zelf, bij het optreden). En voor wie niet wil bladeren: hieronder de titelsong van de CD: Als Ik Kijk.




zaterdag, juni 07, 2014

Wie is dokter Jazz....? ...... begin van een serie bladmuziek uit jaren 30/40

Deze week liep ik bij toeval een kringloop-achtige winkel in om te snuffelen bij de boeken. Er was van alles en zelfs een kleine doos met bladmuziek. En daarin zat dan weer een wit plastic tasje met Kamiki muziekboekjes. In een prachtig handschrift zag ik daar genummerd allerlei liedjes uit de jaren dertig. Engelstalig, Frans, Duits, Nederlands (Amsterdam).

Just a memory
Het eerste lied in het boekje 100-200, was just a memory, uit 1927:





















Het mooie is dat Youtube dit liedje dan ook ergens heeft staan, dus luister gerust even mee:



Dokter Jazz
Boeiend was ook dat er in de schriftjes ook een Nederlandse tekst zat: Dr. Jazz. Van origine is dit een lied van Joe 'King' Oliver uit 1926. Mogelijk heeft onze muzikant hier deze eigen tekst op gemaakt (luister op youtube het origineel).


Wie o wie is dokter Jazz?
Uit de persoonlijke informatie bij de bladmuziek, daterend rond 1941, zag ik twee namen: van Besien Berkenbosch (Ham 81, Gent) en de familie van Seteghem en van Rijsselberghe (Nieuwstraat 45, Kalken). Mogelijk is in één van deze twee families de muzikant(e) te vinden met dit mooie handschrift.

Wie hier meer over weet te vertellen nodig ik van harte uit mij te berichten, via mijn Twitter account JazzjunkNL. Ik hoop dat er een mooi verhaal/boek achter zit, dat de moeite van het vertellen waard is.

Eén liedje per dag
In de tussentijd ga ik regelmatig op deze aparte hoek van mijn jazzjunk site, de bladmuziek bibliotheek van deze dr Jazz publiceren, waar mogelijk met de youtube-orginelen erbij. Als eerbetoon aan deze muzikant en zijn (of haar) mooie handschrift en aandacht/liefde voor de muziek.

zondag, maart 16, 2014

Hopscotch theatertour: op avontuur met duizendpoot Ruben Hein

Twee weken geleden was ik in de Kleine Komedie te gast bij de theatertour Hopscotch van Ruben Hein. Ik had hem twee jaar geleden op het North Sea Jazz Festival gehoord en vond het knap hoe hij tegen de wind en regen van een ongeanimeerde zaal in zijn muzikale ding bleef doen. Dit keer speelde hij een thuiswedstrijd en dat was zeer de moeite waard.

Vooraf....
Het begon al goed: voorafgaand aan het concert kwamen we als publiek in de sfeer met een cd van Ahmad Jahmal. Lekker om weer eens een turbo-surrey voorbij te horen komen met een fringe on top. Jahmal is overigens één van de pianohelden van Ruben Hein, vanwege zijn rust en totale controle in zijn spel. Maar meer daarover leest u in dit mini-interview over zijn pianohelden.

Foto: Janey van Ierland
Eerste deel...
Het concert zelf begon met een mooie pianosolo uitvoering. Een gewaagde keuze, zo direkt vanuit het niets naar een gevoelige song. Waarna hij vervolgens met de band samen uitpakte met enkele stevige liedjes. Opvallend daarbij was dat de line-up geen enkele blazer had (Paul Willemsen, Hugo den Oudsten, Joost Kroon en Jesse van Ruller). En dat werkte eigenlijk ook prima.

Zeker de aanwezigheid en het spel van Jesse van Ruller was een mooie verrassing. Prachtig om te horen hoe hij zich invoegde in het spel en de groove. Waar we hem heel lang geleden nog wel eens konden betrappen op een te grote overdaad aan noten stonden ze deze avond allemaal op hun plek. Heel erg mooi, zeker ook omdat de stevige nummers van Hein ver verwijderd lijken van het gevoelige werk dat van Ruller met Chambertones Trio laat horen.

Wat betreft Ruben Hein zelf: hij spreekt los voor de vuist weg en neemt evenzo makkelijk je als publiek mee in zijn zang als in zijn pianospel. De details (welke stukken etc...) blijf ik u helaas schuldig: ik zat er niet met mijn kladblok op schoot, maar gewoon lekker te luisteren. En lekker was het, want met Joost Kroon op de drums, ben je verzekerd van een stevige en boeiende groove.

Tweede deel....
In het tweede deel begon Hein met Paul Willemsen met twee akoestische nummers, waaronder Elephants. Na het stevige-mannen-werk van voor de pauze was dat een mooie afwisseling. Daarbij viel me vooral op hoe mooi zijn stem is. Hoogtepunt voor mij was Modest Man: een hypnotiserend mooi nummer. Daarin viel alles op zijn plek.

Ruben Hein verraste daarna opnieuw door vervolgens het dak eraf te gaan swingen met tussendoor ook nog ergens een heel overtuigende pianosolo. Gevolgd door eindapplaus, een dedicated toegift en laatste afsluiter.

Al met al..met de duizendpoot op avontuur
Na het kleine voorproefje van twee jaar geleden kwalificeert deze voorstelling het beste als de gehele menukaart die Ruben Hein te bieden heeft. En die is nogal breed: zowel gevoelige als stevige songs, zowel als zanger, pianist, als componist. Hein toont zich een muzikale duizendpoot die het publiek meeneemt op een mooi kaleidoscopisch avontuur door zijn muzikale achtbaan.

 



dinsdag, maart 04, 2014

Ruben Hein: mini-interview over pianohelden en de toekomst

Dit weekend was de jazzjunk op bezoek in de Kleine Komedie om te luisteren naar Ruben Hein en de liedjes van onder andere Hopscotch: zijn nieuwe cd. Een pracht  theaterconcert, op allerlei manieren. Maar daarover later meer.

Want voor nu gaat het om iets anders. Ik was ook in de gelegenheid om hem wat vragen te stellen. En zo vind u hieronder mijn mini-interview met Ruben Hein, die antwoordt op drie vragen die mij, als jazzjunk en pianist, boeien.

V: Wat is de eerste muziek die je herinnert, die je in vervoering bracht?
Ik denk dat dat de muziek was die bij ons thuis vroeger gedraaid werd: Beatles, Paul Simon, Ray Charles, Randy Newman. Het is muziek die blijft hangen, die je je hele leven meedraagt.

V: Wie zijn jouw drie grootste pianohelden (en waarom... )?
- Ahmad Jamal, vanwege de rust en de totale controle. Onwaarschijnlijk muzikaal en gedurfd. Hij was zijn tijd vooruit en speelt nog steeds, op hoge leeftijd, heel erg goed. 
 
 - Herbie Hancock. Hoe je het went of keert, hij heeft grote veranderingen in de muziekgeschiedenis meegemaakt en mede beïnvloed. Met name zijn periode bij Miles vind ik hem heel erg bijzonder en virtuoos. Zijn laatste paar dingen vind ik dan toch weer wat minder. 

- Brad Mehldau. De grootste pianist van de laatste 20 jaar wat mij betreft. Hij heeft jazzpiano veranderd, vind ik. Elke noot die hij speelt is raak en waar. Het is gewaagd, blijft zichzelf vernieuwen en net als Jamal van een ongelooflijke muzikaliteit. Daarnaast zit hij niet vast in een jazz idioom/sound, hij durft juist daar van los te breken

V: Wat is op dit moment, als je tijd zou hebben, het muzikale gegeven waar je op wil knagen en verder mee wil gaan.
Schrijven. Na vrij veel spelen, is het juist weer lekker om te gaan schrijven en ook weer nieuwe dingen te ontdekken. Ik moet heel erg op zoek naar nieuwe impulsen en die haal ik uit andere muziek of juist uit andere instrumenten. Ik zit nu net op een soort kantelpunt, waarbij ik voel dat ik weer mezelf op wil sluiten on een hok om te klooien met instrumenten en computers. De afwisseling tussen spelen en schrijven vind ik een hele prettige...