Deze week is Willem Breuker overleden (NOS). Een markante figuur in het Nederlandse muzieklandschap. En ik vind het maar moeilijk om te beseffen dat hij er niet meer is, Willem Breuker is er namelijk op de een of andere manier altijd. Hieronder zomaar wat herinneringen.
Ik herinner me het cafe boven de oude schouwburg in Rotterdam (al lang geleden afgebroken) en muziek die ik niet begreep, maar die verraste, soms swingde en waar ik toen (in mijn tienerjaren) gefascineerd keek naar de trompettisten die zoveel plezier maakten. De energie en plezier spatte ervanaf.
Nog weer wat jaren later, speciaal teruggegaan naar Doelen om met wat vrienden en ook mijn moeder gaan kijken/luisteren naar Breuker collectief. Om het live mee te maken. En de plezier en energie was er nog steeds. Mooie gedachtenkronkels in muziek en optreden. Verrassing, soms ook oubolligheid en expres te kitscherig. Je kon het zo gek niet verzinnen of het kwam zomaar voorbij.
Twintig jaar later rond de jaarwisseling in Amsterdam naar de klap op de vuurpijl geweest. En mijn smaak zal veranderd zijn, was ouder geworden natuurlijk, maar het was minder wat ik verwachtte. Nou ja, misschien bleef Willem wel in beweging met muzikale ontwikkeling en was ikzelf inmiddels al ingerangeerd op bepaalde stijlen. Maar zijn energie bleef onveranderd.
Sindsdien heb ik hem alleen op radio, tv enzo gezien/gehoord. Maar voor mij is hij voor altijd onverminderd verbonden met het met muziek overbrengen van energie, positiviteit, nieuwsgierigheid en passie. Zo zal hij hele generaties Nederlanders de muziek ingetrokken hebben. En daar mag je best wel een standbeeld voor oprichten eigenlijk.
