Want voor nu gaat het om iets anders. Ik was ook in de gelegenheid om hem wat vragen te stellen. En zo vind u hieronder mijn mini-interview met Ruben Hein, die antwoordt op drie vragen die mij, als jazzjunk en pianist, boeien.
V: Wat is de eerste muziek die je herinnert, die je in vervoering bracht?
Ik denk dat dat de muziek was die bij ons thuis vroeger gedraaid werd: Beatles, Paul Simon, Ray Charles, Randy Newman. Het is muziek die blijft hangen, die je je hele leven meedraagt.
V: Wie zijn jouw drie grootste pianohelden (en waarom... )?
- Ahmad Jamal, vanwege de rust en de totale controle. Onwaarschijnlijk muzikaal
en gedurfd. Hij was zijn tijd vooruit en speelt nog steeds, op hoge leeftijd,
heel erg goed.
- Herbie Hancock. Hoe je het went of keert, hij heeft
grote veranderingen in de muziekgeschiedenis meegemaakt en mede beïnvloed. Met
name zijn periode bij Miles vind ik hem heel erg bijzonder en virtuoos. Zijn
laatste paar dingen vind ik dan toch weer wat minder.
- Brad Mehldau. De grootste pianist van de laatste 20 jaar wat mij betreft. Hij heeft jazzpiano veranderd, vind ik. Elke noot die hij speelt is raak en waar. Het is gewaagd, blijft zichzelf vernieuwen en net als Jamal van een ongelooflijke muzikaliteit. Daarnaast zit hij niet vast in een jazz idioom/sound, hij durft juist daar van los te breken
Schrijven. Na vrij veel spelen, is het juist weer lekker om te gaan schrijven en ook weer nieuwe dingen te ontdekken. Ik moet heel erg op zoek naar nieuwe impulsen en die haal ik uit andere muziek of juist uit andere instrumenten. Ik zit nu net op een soort kantelpunt, waarbij ik voel dat ik weer mezelf op wil sluiten on een hok om te klooien met instrumenten en computers. De afwisseling tussen spelen en schrijven vind ik een hele prettige...
