Onze BIM-doop. Begon met de route naar het nieuwe BIM-huis. Hmm, niet echt goed aangegeven (ook niet met bordjes vanaf de oude lokatie). Dan een onduidelijke ingang bij en in het muziekgebouw. Je blijkt een nietszeggende trap omhoog te moeten om in het BIM-huis terecht te komen.
Alwaar een hele rij stond, maar wij (in het bezit van kaarten) stapten zelfverzekerd voorbij de rij naar de garderobe. Om vervolgens te zien wie, bij het binnentreden van de zaal ons kaartje zou scheuren. Afijn, die persoon bleken we al ongemerkt gepasseerd te zijn. Mogelijk gold dat ook voor anderen, want het was al vroeg erg druk.
Dat brengt ons op het jassenbeleid. Stel je voor dat je om 20.15 al op alle stoelen van het BIM-huis jassen ziet liggen van mensen die aan de bar staan, aan het eten zijn en toch ook een goed plekje willen hebben om Rita Reys te luisteren. Moet je die jassen laten liggen, ophangen in de garderobe, teruggeven aan de eigenaars, verplaatsen.... wie zal het zeggen?
Ach, het amateuristische ongeplaceerd zijn van het BIM-huis (wat in de oude lokatie zo goed werkte) lijkt in de nieuwe setting minder geslaagd. Zeker omdat er nu zoveel mensen eten. Niet alleen aan tafeltjes, ook aan de bar (die nu effectief minder bestelruimte biedt dan voorheen). Pluspunt is wel het uitzicht op water, centraal station etcetera. Maar een beetje inschikken op de banken is er niet meer bij en dat is toch jammer. Ook jammer dat je geen glazen op beton hoort stukketsen.
Muziektechnisch was het interessant. Loevendie die bijblazend in inventiviteit toch smooth F. Povel (muzikale alleskunnende tegelzetter...) eruitjast. Rita die zich om Peter Beets bekommert en bijna zijn schouders masseert. Beets die daar dan lachend in meegaat. Ahum.... hoogst interessant. En respect natuurlijk voor mevrouw Reys; want haar vakmanschap blijft onbetwist.
Het nieuwe BIM is mooier... maar het oude BIM was toch fijner.....
