Kijk, we kunnen er lang of kort omheen draaien. Maar jazz moet. Jazz leeft. Of, in de woorden van Jules Deelder:
Het Nederlandse jazz archief neemt op dit gebied een bijzondere rol in. Al jaren worden daar collecties opgenomen en ontsloten. Sinds het Jazz-bulletin uitkwam, vele jaren geleden ben ik geabonneerd om de jazz te steunen. En ik herinner me de artikelen van weet-al Herman Openneer en vele andere mooie verhalen. Meest recente mooie nieuws is natuurlijk dat de unieke serie: Jazz at the Concertgebouw dit jaar een Edison kreeg in de categorie “Bijzondere Uitgaven van Historische Aard” gewonnen! Morgenavond, 28 november, wordt-ie uitgereikt.
Het tekent hoe bijzonder en belangrijk dit instituut is voor ons in Nederland. En ook onder de nieuwe kabinetsplannen verdient het plekje onder de zon. Aangezien van regeringswege de geldkraan dichtgaat is het nu dus tijd dat wij muziekliefhebbers en muziekmakers in actie komen. En doen wat er te doen is: geld geven, vriend worden van het jazz-archief en anderen bewegen om dit te doen.
Zojuist heb ik zélf mijn letterlijke duit in het digitale zakje van het archief gedaan. En ik hoop dat u dat ook zult doen. En mocht u nog twijfelen: lees dan de pdf achter het plaatje en kom in actie: Wordt vriend en geeft ruim !
Wilt u er iets auditiefs voor terug, dan kan dat ook natuurlijk. Dan raad ik u aan om naar het benefiet-concert op 16 december aanstaande te gaan in het Bimhuis. Er worden unieke jazz-posters en foto's geveild. En het wordt een bijzondere avond met Europe’s First Lady of Jazz Rita Reys naast impro-grootheid Michiel Braam. Met Benjamin Herman en John Engels en Ruben Hein. En met voordrachten van Jules Deelder. Onder leiding van veilingmeester Hans Dulfer gaan er verder bijzondere zaken onder de hamer, zoals een kunstwerk van Han Bennink en een originele jazzfoto van Eddy Posthuma de Boer.
Tickets bestelt u hier.
Een lekker plekkie om tips, recensies over jazz in Nederland te ontdekken
dinsdag, november 27, 2012
dinsdag, november 06, 2012
Gruppo Sportivo: 10 mistakes met onvolprezen jazzcat vandenBurgh
Gaat u mee terug in de tijd? Jaren zeventig. Bsus akkoordje. En de groep Gruppo Sportivo aan het werk? Met in het lied: I said no, de overduidelijke geloofsbelijdenis van Hans vandenBurg: "She asked me do you like jazz?...... I Said no... "
En toch.... verklaar ik vandenBurgh bij deze tot de ultieme jazzcat van de Nederpop-scene. Sta mij toe u uit te leggen waarom.
Deze zondag mochten we terug in de tijd. De jazzjunk ging in goed gezelschap op pad naar de premiere van 10 misstakes in de Kleine Komedie. Een beruchte plaat van Gruppo Sportivo met het catchy: Beep Beep Love en het Lasting Forever. Alle reden dus om al in juni van dit jaar kaartjes te bestellen en thuis al platen draaiend voorpret te hebben voor het concert.
De startopstelling was opmerkelijk. Ik zag geen keyboards, terwijl die toch zo mooi prominent in de liedjes aanwezig is. En even vreesde ik dat bij het begin Hans Klok achter het witte scherm vandaan zou komen. Kijk maar:
Maar nee hoor. Het concept was als volgt. Voor de pauze was er een tweegesprek tussen Hans vandenBurg en Peter Calicher over de muzikale inspiratiebronnen en het ontstaan van Gruppo Sportivo. En op de linkerkant van het podium speelde de rest van de bandleden citaten en stukken van Steely Dan, the Beach Boys, Zappa, Stevie Wonder, Eric Clapton en noem ze allemaal maar op. Prachtig uitgevoerd en een mooi bewijs dat de band muzikaal ijzersterk is (voor wie daarover nog mocht twijfelen).
In het gesprek kwam van alles voorbij over het ontstaan van de muziek, de ontwikkeling van de band en de gedachte en werkwijze van vandenBurgh. En ja, dat is onnavertelbaar, daarvoor moet je echt even gaan luisteren in de tour. Want, laten we er niet omheen draaien, vandenBurg maakt liedjes die niet genoeg gewaardeerd kunnen worden. Ze klinken eenvoudig, hebben een kwinkslag, maar op het moment dat je ze zelf gaat spelen of zingen ontdek je de bedrieglijke eenvoud. Kleine ingelaste breaks, wendingen, rifs, citaten; een onmiskenbare en onvolprezen jazzcat. U vraagt, hij draait.
Afijn, dat draaien gebeurde na de pauze. De band speelde de verschillende nummers van 10 misstakes met klasse en een hoop energie (en iets te hoog geluidsniveau voor deze theatersetting: gele doppies aangeraden dus). En links en rechts in de zaal zag (en soms hoorde) je de liefhebbers meezingen en meeplaybacken. En ja: natuurlijk zaten er in het publiek allemaal mensen die Gruppo nog hadden horen spelen op hun eindexamenfeest in 1978....
Voor wie de liedjes niet kent: ga naar het concert en laat je onderdompelen in dit unieke stukje Nederpopgeschiedenis. Zeker weten dat u daarna ook de rest van zijn omvangrijke biblioheek wilt beluisteren. Tokyo, Hey Girl, Sucker of the Century, A horse with no name, en noem maar op.
Veel plezier !
En toch.... verklaar ik vandenBurgh bij deze tot de ultieme jazzcat van de Nederpop-scene. Sta mij toe u uit te leggen waarom.
Deze zondag mochten we terug in de tijd. De jazzjunk ging in goed gezelschap op pad naar de premiere van 10 misstakes in de Kleine Komedie. Een beruchte plaat van Gruppo Sportivo met het catchy: Beep Beep Love en het Lasting Forever. Alle reden dus om al in juni van dit jaar kaartjes te bestellen en thuis al platen draaiend voorpret te hebben voor het concert.
De startopstelling was opmerkelijk. Ik zag geen keyboards, terwijl die toch zo mooi prominent in de liedjes aanwezig is. En even vreesde ik dat bij het begin Hans Klok achter het witte scherm vandaan zou komen. Kijk maar:
Maar nee hoor. Het concept was als volgt. Voor de pauze was er een tweegesprek tussen Hans vandenBurg en Peter Calicher over de muzikale inspiratiebronnen en het ontstaan van Gruppo Sportivo. En op de linkerkant van het podium speelde de rest van de bandleden citaten en stukken van Steely Dan, the Beach Boys, Zappa, Stevie Wonder, Eric Clapton en noem ze allemaal maar op. Prachtig uitgevoerd en een mooi bewijs dat de band muzikaal ijzersterk is (voor wie daarover nog mocht twijfelen).
In het gesprek kwam van alles voorbij over het ontstaan van de muziek, de ontwikkeling van de band en de gedachte en werkwijze van vandenBurgh. En ja, dat is onnavertelbaar, daarvoor moet je echt even gaan luisteren in de tour. Want, laten we er niet omheen draaien, vandenBurg maakt liedjes die niet genoeg gewaardeerd kunnen worden. Ze klinken eenvoudig, hebben een kwinkslag, maar op het moment dat je ze zelf gaat spelen of zingen ontdek je de bedrieglijke eenvoud. Kleine ingelaste breaks, wendingen, rifs, citaten; een onmiskenbare en onvolprezen jazzcat. U vraagt, hij draait.
Afijn, dat draaien gebeurde na de pauze. De band speelde de verschillende nummers van 10 misstakes met klasse en een hoop energie (en iets te hoog geluidsniveau voor deze theatersetting: gele doppies aangeraden dus). En links en rechts in de zaal zag (en soms hoorde) je de liefhebbers meezingen en meeplaybacken. En ja: natuurlijk zaten er in het publiek allemaal mensen die Gruppo nog hadden horen spelen op hun eindexamenfeest in 1978....
Voor wie de liedjes niet kent: ga naar het concert en laat je onderdompelen in dit unieke stukje Nederpopgeschiedenis. Zeker weten dat u daarna ook de rest van zijn omvangrijke biblioheek wilt beluisteren. Tokyo, Hey Girl, Sucker of the Century, A horse with no name, en noem maar op.
Veel plezier !
Abonneren op:
Posts (Atom)