Op deze onvolprezen pagina van b i j z i n n e n . c o m lees je de persoonlijke mening van M. over Bitches Brew, iets over North Sea Jazz en Ornette Coleman. Duik in het archief en zoek naar Muziek voor Fossielen en je komt ook meer te weten over Eric Dolphy enzo.
Een lekker plekkie om tips, recensies over jazz in Nederland te ontdekken
dinsdag, juli 29, 2003
zondag, juli 27, 2003
Ronald Douglas en Johan Plomp Small Big Band: tribute to Nat King Cole
Zaterdagavond, 26 juli 2003; op het laatste moment besloten nog even dit concert te gaan beluisteren. Op zich een goed idee, ware het niet dat naast de toegewezen plaats een traditioneel type Amerikaan ook de helft van mijn stoel innam. En hoewel de nieuwe stoelen in het Concertgebouw een vooruitgang zijn (breder, zachter etc) toch maar een plekje op het balkon gekozen. Waar ook Rene van Beek zich ophield (wie kent hem niet....?).
Hoe dan ook, de Johan Plomp Small Big Band (zie deze link voor line-up en verdere info) speelde samen met Ronald Douglas een tribute to Nat King Cole. Grote pluspunten in de avond:
1-de arrangementen van Johan Plomp; altijd wel een apart stukkie erin waar je oren overeind van gaan staan. Bijzonder mooi: het arrangement van Smile (Ronald, ook de muziek is overigens van Chaplin) en Sweet Lisa. Maar ook de andere stukken mochten er zijn.
2-De zang van Ronald Douglas; erg mooie stembeheersing; zeker de meer intieme ballads waren klasse (Prelude to a Kiss, Smile, Sweet Lisa, For All We Know),
3-Bandleden Jasper Soffers op piano, Simon Rigter op tenorsax (soms ook dwarsfluit) en David Rockefeller op trompet. En ook een beetje Martijn Vink omdat ie soms zo lekker ongegeneerd de juiste klap neer kan leggen.
Ietsje minder waren we te spreken over:
* ontbreken van line-up op papier; het Concertgebouw kan niet beweren jazzliefhebber te zijn als ze niet de moeite nemen voor het concert te op de A4-tjes ook te melden wie er in de band zitten,
* de te schuchtere houding in presentatie op toneel; tuurlijk is het bijzonder (leuk/spannend...) om in het Concertgebouw te spelen, maar zeg dat 1 keer en ga niet te lang en te veel over de trap zeuren en dat het zo fijn is om er te mogen spelen. Kwam over als band met het sorrry-dat-we-hier-staan-complex. Nergens voor nodig.
Ofwel, een mooie avond, goed dat we gegaan zijn. Hopelijk wordt het nogmaals uitgevoerd en is er een sponsor te vinden die dan de boel wil laten opnemen. Want deze stukken verdienen zonder meer een plaats op CD. En zolang die er niet is moeten gewoon de volgende keer weer komen.
Hoe dan ook, de Johan Plomp Small Big Band (zie deze link voor line-up en verdere info) speelde samen met Ronald Douglas een tribute to Nat King Cole. Grote pluspunten in de avond:
1-de arrangementen van Johan Plomp; altijd wel een apart stukkie erin waar je oren overeind van gaan staan. Bijzonder mooi: het arrangement van Smile (Ronald, ook de muziek is overigens van Chaplin) en Sweet Lisa. Maar ook de andere stukken mochten er zijn.
2-De zang van Ronald Douglas; erg mooie stembeheersing; zeker de meer intieme ballads waren klasse (Prelude to a Kiss, Smile, Sweet Lisa, For All We Know),
3-Bandleden Jasper Soffers op piano, Simon Rigter op tenorsax (soms ook dwarsfluit) en David Rockefeller op trompet. En ook een beetje Martijn Vink omdat ie soms zo lekker ongegeneerd de juiste klap neer kan leggen.
Ietsje minder waren we te spreken over:
* ontbreken van line-up op papier; het Concertgebouw kan niet beweren jazzliefhebber te zijn als ze niet de moeite nemen voor het concert te op de A4-tjes ook te melden wie er in de band zitten,
* de te schuchtere houding in presentatie op toneel; tuurlijk is het bijzonder (leuk/spannend...) om in het Concertgebouw te spelen, maar zeg dat 1 keer en ga niet te lang en te veel over de trap zeuren en dat het zo fijn is om er te mogen spelen. Kwam over als band met het sorrry-dat-we-hier-staan-complex. Nergens voor nodig.
Ofwel, een mooie avond, goed dat we gegaan zijn. Hopelijk wordt het nogmaals uitgevoerd en is er een sponsor te vinden die dan de boel wil laten opnemen. Want deze stukken verdienen zonder meer een plaats op CD. En zolang die er niet is moeten gewoon de volgende keer weer komen.
vrijdag, juli 18, 2003
Just another jazz-gig ...
Zomaar een ideetje... Soms zie je van die optredens van jazzmuzikanten en dan hebben ze allemaal net niet de goede pakken aan. En soms ook afwijkende kleuren (voor bandleiders / solisten) die eigenlijk net niet kunnen. Dus als ik nou een moderne kunstenaar was zou ik na een concert die pakken inzamelen, en die naar zweet riekende, dampende pakken zou ik op kunstzinnige wijze aan een grote balk/muur of wat dies meer zij, hangen.
Mooie titel verzinnen ("Just another jazz-gig") en dan moet het toch voor een euro-tje of zeventigduizend de galerie-deur uit kunnen richting Amsterdams Stedelijk.
Mooie titel verzinnen ("Just another jazz-gig") en dan moet het toch voor een euro-tje of zeventigduizend de galerie-deur uit kunnen richting Amsterdams Stedelijk.
zaterdag, juli 12, 2003
Sanna van Vliet kwintet in de Fuut
Deze donderdag waren we in Den Haag, aan de vooravond van het North Sea Jazz in strandtent de Fuut. En we luisterden naar een uurtje mooie muziek van Sanna van Vliet (zang), Bob Wijnen (piano), Sven Schuster (bas), Sjoerd van Dijkhuizen (tenor sax) en Joost Kesselaar (drums). Het was een mooie zomerdag geweest en geheel in stijl werd die door dit kwintet omlijst.
Zij speelden (welgekozen) My foolish heart, So in love, With every breath I take maar ook twee eigen stukken (tiny fingers, undecided) en nog enige stukken meer die niet meer uit het hoofd te reproduceren zijn. En wat kunnen we ervan zeggen? Het was erg geinspireerd, erg mooi.
Joost Kesselaar zat in de hoek geheel in stijl (leek zo van het surfboard afgestapt te zijn) naar buiten te kijken maar naar binnen te luisteren. Attent en alert. Sjoerd Dijkhuizen zette de van hem vertrouwde solo's neer, ook op de 'lastige nummers' die hem last minute in C-sheet voor de neus gezet werden. Bob Wijnen temde de op de lokatie aanwezige piano met succes; een genot om hem in de solo nog een extra rondje erbij horen te nemen. Sven Schuster was bescheiden doch rots in branding en draaide een interessant einde aan het laatste nummer. Sanna tenslotte wist zowel door stem, solo's en liedkeuze te overtuigen. Mooiste nummer: with every breath I take.
Dit alles was dus de lange reis, trein, tramlijn 12, klunen door het zand, meer dan waard. Maar vraagt u zich af, was er dan niets te klagen? Jawel, twee witbier kostte 6 euro. Het deed even pijn in de beurs, maar omdat we ervan uitgingen dat van die 6 euro een significant deel toch ook naar de band zou vloeien vertrokken we geen spier tijdens het afrekenen. Hulde dus voor het besluit van de Fuut om dit kwintet uit te nodigen.
Zij speelden (welgekozen) My foolish heart, So in love, With every breath I take maar ook twee eigen stukken (tiny fingers, undecided) en nog enige stukken meer die niet meer uit het hoofd te reproduceren zijn. En wat kunnen we ervan zeggen? Het was erg geinspireerd, erg mooi.
Joost Kesselaar zat in de hoek geheel in stijl (leek zo van het surfboard afgestapt te zijn) naar buiten te kijken maar naar binnen te luisteren. Attent en alert. Sjoerd Dijkhuizen zette de van hem vertrouwde solo's neer, ook op de 'lastige nummers' die hem last minute in C-sheet voor de neus gezet werden. Bob Wijnen temde de op de lokatie aanwezige piano met succes; een genot om hem in de solo nog een extra rondje erbij horen te nemen. Sven Schuster was bescheiden doch rots in branding en draaide een interessant einde aan het laatste nummer. Sanna tenslotte wist zowel door stem, solo's en liedkeuze te overtuigen. Mooiste nummer: with every breath I take.
Dit alles was dus de lange reis, trein, tramlijn 12, klunen door het zand, meer dan waard. Maar vraagt u zich af, was er dan niets te klagen? Jawel, twee witbier kostte 6 euro. Het deed even pijn in de beurs, maar omdat we ervan uitgingen dat van die 6 euro een significant deel toch ook naar de band zou vloeien vertrokken we geen spier tijdens het afrekenen. Hulde dus voor het besluit van de Fuut om dit kwintet uit te nodigen.
donderdag, juli 10, 2003
West End Big Band in Casablanca
Jawel, gisteravond even langs het veelbesproken Casablanca gelopen. Anders dan anders was de West End Big Band nog niet begonnen. Drummer Frans Meijer moest namelijk nog met de motor uit Garderen komen. Maar, eenmaal aangekomen was de band direkt op stoom.
Leuke muziek gehoord, goede pianist (Rob) en as. zaterdag naar het schijnt vanaf 17.00 uur weer te beluisteren (bij een cafe/restaurant op de kop van Zandvoort ergens). Awel, u zult ze vanzelf wel horen als u daar in de buurt bent. 18 man en zangeres sterk zijn moeilijk te missen.
Leuke muziek gehoord, goede pianist (Rob) en as. zaterdag naar het schijnt vanaf 17.00 uur weer te beluisteren (bij een cafe/restaurant op de kop van Zandvoort ergens). Awel, u zult ze vanzelf wel horen als u daar in de buurt bent. 18 man en zangeres sterk zijn moeilijk te missen.
maandag, juli 07, 2003
Porgy en Bess in Carré
Ok, we gaan niet uren discussiëren over de vraag of Porgy en Bess jazz is, of een opera of musical. Meer dan voldoende blue notes dus een korte recensie is hier op zijn plaats. We gingen gisteren, zondagavond. En gaan ervan uit dat verhaal etc u bekend is.
Wat we hoorden:
- een erg mooi / strak orkest, strak, bij vlagen wat te snel; het oor moet wel even gewend zijn aan de akoestiek (het komt uit de bak),
- gerommel met microfoons; geluid een mix van naturel en versterkt, kon iets beter eigenlijk,
- een varieteit aan solisten met sportin life die zelfs sammy davis in de film naar de kroon steekt; en maria die hem genadeloos mooi bedreigt. Wat mij betreft de hoogtepunten van deze avond (solisten wisselen telkens, dus wie morgen gaat zal andere bezetting zien...).
Wat wij misten:
- de buzzard song, de politie-agent die de lawyer wegjaagt, een korte reprise bij ain't necessarily so, oplopende bas bij het gebed van serena.
En dat is vermoedelijk vanwege de gekozen geautoriseerde versie.
Wat wij zagen:
- mooi toneelbeeld, soms iets te weinig subtiel uitgebeelde symboliek.
Awel, doet hier uw voordeel mee en geniet !
Wat we hoorden:
- een erg mooi / strak orkest, strak, bij vlagen wat te snel; het oor moet wel even gewend zijn aan de akoestiek (het komt uit de bak),
- gerommel met microfoons; geluid een mix van naturel en versterkt, kon iets beter eigenlijk,
- een varieteit aan solisten met sportin life die zelfs sammy davis in de film naar de kroon steekt; en maria die hem genadeloos mooi bedreigt. Wat mij betreft de hoogtepunten van deze avond (solisten wisselen telkens, dus wie morgen gaat zal andere bezetting zien...).
Wat wij misten:
- de buzzard song, de politie-agent die de lawyer wegjaagt, een korte reprise bij ain't necessarily so, oplopende bas bij het gebed van serena.
En dat is vermoedelijk vanwege de gekozen geautoriseerde versie.
Wat wij zagen:
- mooi toneelbeeld, soms iets te weinig subtiel uitgebeelde symboliek.
Awel, doet hier uw voordeel mee en geniet !
dinsdag, juli 01, 2003
Borstlap en co in Niemandsland (KRO)
Vannacht, wakker geworden uit rare droom, even de radio aangezet, blijkt Michiel Borstlap met enige kornuiten bij de KRO live te spelen in het programma Niemandsland. Mooie stukkies gehoord en Rocky Tohuteru interviewde. En men mocht ook inbellen. Erg komisch was dat Hans Teeuwen inbelde; met ingehouden stem begon hij over zijn angst bij de solo, dat je zoveel mogelijkheden hebt en hoe je dan kiest..
Hans T werd snel ontmaskerd, maar de overige bellers niet. Er was er één die begon over een kennis die eigenlijk al jarenlang goed zong maar geen Marco Borsato was, iemand uit Rotterdam die zei dat jazzmensen niet zo moesten zeuren of beperkte exposure. En als toppunt een meneer die met een aanloopje uitkwam op de ultieme vraag: waarom draait de KRO geen Ave Verum meer.
Nee, het gehalte aan inbellers was treurig, zelf was ik natuurlijk te lui om de telefoon te pakken (en met al die 0900-belspelletjes in mijn achterhoofd denk je toch dat je er niet doorkomt). Want had ik gebeld dan had ik gezegd dat ik ze erg mooi vond spelen, ze iets gevraagd over luisteren naar muziek van anderen (wanneer geniet je en wanneer hoor je schema's) en ze nog een fijne nacht gewenst.
Heb ik niet gedaan, maar wel even deze posting om Borstlap, Lievestro en Gijs de drummer (achternaam gemist, het was 's nachts en geen pen en papier bij de hand natuurlijk) een hart onder de riem te steken. Het spelen was niet voor niets, ik heb ademloos geluisterd en ga de nieuwe cd zeker kopen....
Hans T werd snel ontmaskerd, maar de overige bellers niet. Er was er één die begon over een kennis die eigenlijk al jarenlang goed zong maar geen Marco Borsato was, iemand uit Rotterdam die zei dat jazzmensen niet zo moesten zeuren of beperkte exposure. En als toppunt een meneer die met een aanloopje uitkwam op de ultieme vraag: waarom draait de KRO geen Ave Verum meer.
Nee, het gehalte aan inbellers was treurig, zelf was ik natuurlijk te lui om de telefoon te pakken (en met al die 0900-belspelletjes in mijn achterhoofd denk je toch dat je er niet doorkomt). Want had ik gebeld dan had ik gezegd dat ik ze erg mooi vond spelen, ze iets gevraagd over luisteren naar muziek van anderen (wanneer geniet je en wanneer hoor je schema's) en ze nog een fijne nacht gewenst.
Heb ik niet gedaan, maar wel even deze posting om Borstlap, Lievestro en Gijs de drummer (achternaam gemist, het was 's nachts en geen pen en papier bij de hand natuurlijk) een hart onder de riem te steken. Het spelen was niet voor niets, ik heb ademloos geluisterd en ga de nieuwe cd zeker kopen....
Abonneren op:
Posts (Atom)