Toen het Internet net zo’n beetje op mijn radar kwam, rond 1995 ergens, ontdekte ik stukje bij beetje hoe dat werkte. Een kleine provider, aaa-mainstreet.nl was de plek waar ik mijn passie voor schrijven en muziek kon combineren met techisch geknutsel. En zo onstond een hele serie html-tjes over concerten, gigs enzo waar ik met vrienden en familie naartoe ging. Dit werden gepubliceerd in het Mainstreet Journal (digitale internetkrant, nu ter ziele).
Officieel was dat dus geen weblog, want Mainstreet Journal was een frame-site met stukkies (blogger bestond toen nog niet). En ik gebruikte nog niet de jazzjunkie als pseudoniem, maar een varierend aantal 'brothers' op variërende lokaties afhankelijk van met wie ik op pad was naar concert in kwestie. Maar toen ik een tijdje geleden tegen al die digitale stukkies aanliep kwamen er zoveel goede herinneringen naar boven dat ik dacht: die zet ik op het web, wie weet geldt ook voor anderen dat ze zich die concerten nog met plezier herinneren. Voor de kenners: dat was de tijd dat de New Concert Big Band in het oude BIM-huis speelde en ik af en toe ook met cassettebandje en condensatormicrofoon klunzige audiotapjes aan het maken was om in de week nadien nog eens te luisteren en genieten.
Afijn, hieronder ziet u de stukjes op een rij. Het kan zijn dat de commentaren destijds, wat scherper waren. Inmiddels ben ik ouder, milder en vind ik soms dat het iets te heftig is genoteerd, dus bij deze excuus aan de artiesten die zich dit aan zouden trekken. Ik hoop dat de Nederjazz-stukjes sinds 2003 het dan maar weer goedmaken, want daar ben ik bewuster gaan schrijven over wat me fascineerde en ik mooi vond.
Genoeg hierover nu, hieronder op een rijtje de stukjes uit Mainstreet Journal.
Op 10 maart speelt om 21.00 uur in cafe Droesem (in de Nes) een formatie die dit jaar ook te zien zal zijn op festivals als het Theater aan de Werf (Utrecht) en op het jazz-festival te Purmerend. De groep heeft de naam: "The soulful sound of the Fleischman quartet". De groep maakt goed in het gehoor liggende lichte muziek en zoals het echte muzikanten betaamt kunt u verwachten dat ze pas om 21.35 uur echt beginnen te spelen. Kom dus alleen om 21.00 uur als u goed wilt zitten (of kom om 19.30 als u eerst nog wat wilt eten). Wij wensen u veel plezier (en Jorien van den Herik veel succes met het vechten voor de vrije voetbaluitingen).
-- april 1996 Uitgaan in Amsterdam
Het is lente, een mooie tijd om erop uit te gaan. Daarom de tip -voor de autobezitters onder de lezers- om eens te zien hoe de Keukenhof erbij ligt. De bloemen in de kassen zien er weer uitstekend uit, naar het schijnt, de overige bollen lijken (in afwachting van het officiële politieke standpunt van Frankrijks eerste minister) pas uit te willen komen indien vastgesteld wordt dat Nederland geen drugsstaat is. Tot die tijd moeten de lezers het doen met de tuin van Mainstreet, ook wel bekend als Mainstreet Garden, waar de bloemen mooier bloeien dan ooit.
Voor de muzikaal geïnteresseerden die zich willen laten verrassen is daar natuurlijk de Bourbon Street Bar in de zijstraat van de Lange Leidse Dwars. Je weet nooit wie er spelen, maar je weet zeker dat je iets nieuws hoort. Gelukkig wordt de echte cool free jazz hier geweerd, dus hoeft u zich geen zorgen te maken over de luisterbaarheid van de muziek. We kunnen Bourbon dan ook zien als de RTL4 of RTL5 van de jazz-cafés. We gaan er natuurlijk vanuit dat deze crypto-omschrijving van de weg daarnaartoe wel door eenieder begrepen wordt.
De JURK natuurlijk, vergeten we bijna de jurk. Gaat allen naar deze film en kijk goed naar de ingrediënten die Alex van Warmerdam erin gestopt heeft. De film bevat diverse verwijzingen naar de de pizzeria Da Damiano (in de JP Heijestraat) alwaar Alex en zijn gezin regelmatig gesignaleerd worden. Vooral de kinderen van Warmerdam-Malherbe maken zich bij de andere bezoekers van het restaurant erg geliefd met hun spontane fantasiën. Als u wilt weten wat zijn volgende film is, moet u daar gewoon een keertje eten. Wat Mainstreet betreft is wel duidelijk waar de inspiratie van van W. vandaan komt.
En dan natuurlijk de nieuwste hit onder de makelaars: Cafe LEXINGTON. Alvorens zich naar le Garage te laten vervoeren, gaan deze onnatuurlijk gebruinde mensen elkaar bekijken en zichzelf bezatten naast het politiebureau op de Koninginneweg. Reuze gezellig, zeker op vrijdagmiddag. Het gerucht gaat dat Manfred de Graaf (U weet wel, hij speelt momenteel die trieste chanterende artiest in GTST) aldaar op zoek is naar een nieuwe vrouw. Manfred; jongen; Mainstreet raad je aan om dan voortaan jezelf niet eerst thuis moed in te drinken met een liter jenever.
-- mei 1996
Ja beste mensen, het wordt steeds mooier weer buiten. Stop nu, haak af, en ga lekker op het eerste het beste terras zitten. Waar dan ook. Het geeft geen pas om nu thuis achter de beedbuis je ogen weer te trainen op frames, java, of welke andere digitale nieuwigheidjes dan ook (hoorden we daar iemand shockwave roepen?). En als je dan toch zo verslaafd bent aan die buis, ga dan naar het Ierse koffiehuis Barney's aan de haarlemmerstraat. Daar kun je uitgaan, prima eten en tevens Internetten. Of ga anders naar de 'Bovenkamer' een voormalig Turks koffiehuis aan de tweede Jacob van Campenstraat, waar nu Oost en West elkaar ontmoeten. In Oosterse sfeer kun je hier met je Westerse passwords inloggen. Tenslotte kunnen de echt enorm achterlopende grachtengordeldieren (nog steeds niet in het bezit zijn van een eigen aansluiting??) zich vervoegen op de Prinsengracht 480 in cafe Tops.
WAARSCHUWING!!!
Reeds enige dagen is zowel in de krant als langs de grachten een vrouw gesignaleerd die verdwaasd met een rode hoed rondloopt. Ze gedraagt zich als een zeer bekende presentatrice van een praatprogramma, hoewel duidelijk te zien is dat ze dat nooit geweest kan zijn. Haar act (ze probeert telkens de camera met het rode lichtje aan te spreken) is desondanks wel erg overtuigend.ADVIES: Haal niet in, blijf rechts lopen, spreek haar slechts kort aan, hou microfoons en camera's buiten haar gezichtsveld en test haar reflexen met de vraag: Voor nu welterusten en morgen.......????? Indien zij hierop niet reageert met "gezond weer op!" dient u de dichtsbijzijndste EHBO-post te alarmeren.
En dan nu, als vanouds de muzikale tip (nee, nee, niet de Koki Boga Big Band). We hebben het genoegen u weer te verwijzen naar de Droesem, wijncafe in de Nes. Aldaar speelt de viermansformatie "Duck Soup" op 30 april van 19.00 tot laat en op 5 mei van 17.00 tot 19.00 (want ze willen daarna zelf ook even lekker eten in de Droesem). Verder willen we u toch ook wijzen op de zondagmiddagen in Arena, alwaar de eager beavers van het Sweelinck Conservatorium van Amsterdam hun kunsten vertonen. Vanaf 16.00 uur 's middags kunt u kijken wat de muzikale pot schaft (afwisselend staan trio's, kwintetten, big band en ensembles op het menu).
Tja, dat was het weer voor deze maand, volgende maand meer tips en een bespreking van de vraag waarom Oranje deze maand het modebeeld bepaalt.
Goed, de zomer is meteorologisch weer aangebroken, dus kunt u weer gerust achter de buis gaan zitten en deze rubriek lezen. Want we gaan u verwijzen naar Buurthuis Lydia aan het Roelof Hartplein (pakken: dit is bij Wildschut tegenover). Van vier uur tot en met half zes 's-middags bent u van harte welkom om te genieten van oud Spaanse, modern Engelse zang, Ierse liederen met harpbegeleiding, proza, een kattenduet, koffie, koekjes en gospelsongs. Komt allen, want het belooft een zeer muzikale middag te worden.
OP VAKANTIE!
For the record, ook de Mainstreet Journal gaat op zo langzamerhand op vakantie. Vanaf eind juni moet u het dus tot en met augustus doen met de krant van Juni. Nu hebben we daar best mooi materiaal ingestopt, maar het is toch echt verstandiger als u zelf ook op vakantie gaat. Blijf gerust reacties sturen en e-mailen en zie ons post-vakantie nummer met spanning tegemoet. Gaat u niet op vakantie, dan hebben wij voor u als thuisblijver de tip om naar het pakhuisfeest te gaan. En misschien komt daar wel de KB Big Band!!!!!
Naar het buitenland???
Maar, voor wie daadwerkelijk verder weggaat, raden we het volgende aan. Ga in Antwerpen eens naar cafe de Volle Maan. Een zeer overtuigend Belgisch sfeercafe (vanaf de Keyserlei loopt u richting haven, beetje rechts aanhouden en aan toevallige voorbijganger verder de weg vragen). Of ga in London naar de fameuze Four Corners Discotheque. Dit is een hele nieuwe yet-set disco right in the middel of SOHO. Kan niet missen, elke taxi-chauffeur weet waar deze tent is.
Een andere variant is het onvindbare "Les Quatre Gats" in Barcelona. U loopt vanaf de kerk naar het gebouw van de Telefonica en kijkt goed aan de rechterhand. Aldaar zult u dit artiestencafe treffen (de laatste artiest is hier overigens in 1934 gesignaleerd, daarna kwamen slechts Hemingway adepten). Voor de dagje Parijs mensen (je komt daar met de Thalyss tegenwoordig in 23,45 minuten) raden wij aan Chez Francois, te vinden tegenover het Louvre aan de Rue Royal 224. Wie het niet zo breed heeft kan ook gewoon op Gare du Nord heel lekker eten en de trein weer terug nemen. Toch mooi in het buitenland geweest dan (vergeet u niet de bon als bewijs??).
ORANJE???
De vraag van vorige maand (waarom is Oranje in de mode) is overigens ook deze maand actueel. We gaan er weer keihard tegenaan met het Europees Voetbal Kampioenschap in het Verenigd Koninkrijk. Emile R is druk bezig in de lotto/toto branche (sinds zijn vorige bevlogen en correcte voorspelling van 3-0 voor Nederland, hebben de bookies nu ook zijn telepathische gaven ontdekt) en naar verwachting zal hij over drie maanden weer van zijn vrouw scheiden. Maar niet dan nadat Jordi een ongelofelijke kans voor open goal gemist heeft, Bergkamp op niet te versmaden wijze door de Nederlandse supporters is uitgefloten en Hiddink op Patrick Kluivert bij het mountain-biken op onverwachte wijze aangereden heeft (ja, ja, Kluivert kwam uit de parkeerhaven). Goed, maar die soap kunt u allemaal zelf on-line op de buis volgen, daar zijn we bij Mainstreet Journal niet voor.
Tja, dat was het weer voor deze keer, na de vakantie meer tips en een bespreking van de vraag waarom Oranje het weer niet gehaald heeft.
-- september 1996 - recensie Kansas City
We gaan het deze maand hebben over de film Kansas City, allerwegen hooggeprezen als de jazz-film van de jaren negentig. Het ultieme einde der aller tijden. Vele lofprijzingen op deze film doen de verwachtingen dan ook hooggespannen zijn.
De mening van de Mainstreet redactie....
Tja, beste kijkers en lezers, we kunnen kort zijn. Wie een liefhebber is van Harry Belafonte moet absoluut deze film zien. Hij speelt een karakterrol van hier tot Tokyo. Wie zich echter wijs geeft laten maken dat het allemaal mooie muziek zou zijn (en authentieke jazz of zo) die kan beter thuis een goede plaat op gaan zetten. Uitsluitend het slotnummer bij de aftiteling (solitude) komt tot zijn recht omdat de regisseur kennelijk aan het eind van de film geen zin meer had om nog eens een keer door de muziek heen te bulderen met allemaal zinloze beelden.
Moet je jezelf eens voorstellen dat je een berg verschrikkelijk goede muzikanten ter beschikking hebt (Joshua Redman, Nicholas Payton, Benny Carter) en dat je ze slechts veredelde achtergrond muziek laat maken. Nee, nee, die plaat van Verve gaan we zeker niet kopen. Dus u gaat ook zeker niet luisteren op hun site.
Kansas City zelf is verder een mooie stad met een krant, jazzclubs, een echt football-team, en natuurlijk ook echte historie. Als we het namelijk hebben over iemand die echt integer in beeld gebracht heeft waar het in Kansas City met de jazz destijds over ging, dan moet u deze educatieve link eens volgen. En als u wilt begrijpen welke plaats een en ander in de jazz-geschiedenis had, zou u gewoon eens moeten deze link eens moeten nemen. Ja, ja beste lezers, het valt niet mee om zomaar eens een filmpje te pakken tegenwoordig. Vandaar dat het advies van de filmredactie van Mainstreet luidt:
Hoedt u voor namaak........, luister liever live-muziek
-- oktober 1996 - uitgaan in Den Haag
Tja, we kunnen u adviseren om deze maand naar Den Haag te gaan. Het Haags gemeentemuseum heeft niet alleen een aardige tentoonstelling (van Monet tot Matisse) maar ook de reguliere collectie mag er zijn. Veelvuldig lopen de bezoekers langs meesterwerken van Mondriaan, Huszar en van der Leck. Echter, als ze niet bij de tentoonstelling hangen, zijn ze kennelijk de moeite niet waard. Wij weten wel beter. Ga dus gauw, want op 27 oktober sluit de expositie haar deuren en moet u voor al die Monettes en Matisses (leuke naam voor een band trouwens) weer naar de originele musea in Zurich, Parijs en New York.
O, ja en als u daar dan toch in de buurt bent kunt u op werkdagen genieten van de actie in het vredespaleis (in de Haagse volksmond ook wel Nieuw Neurenberg genoemd) of van musea als het Museon, Madurodam en het evenementencomplex Universum. Genoeg te doen dus. Veel plezier!
-- november 1996 Dutch Jazz Orchestra en Mingus Big Band (Vroeger)
Vroeger.....
Vroeger toen stonden er nog helemaal geen stoelen in het concertgebouw. Elke zondagmiddag was het bal in de zaal, want dan was er goede jazz en kon je op de ruim aanwezige tafeltjes je glas met drank neerzetten en je sigaretje roken (het verband tussen roken en doodgaan was nog niet gelegd). Er was dus ook helemaal geen sprake van foldertjes waarin stond hoe je je hoest moet inhouden tijdens dat er gespeeld werd. Je kwam gewoon gezellig de zondagmiddag doorbrengen, weet je wel. Maar ja, dat was vroeger.
Nu, nu zijn we op een maandagavond in onze beste kleren naar een mede door Heineken gesponsord concert geweest in een zaal die wel vol stoelen stond (het experiment met bedden was van korte duur). Achtereenvolgens gaven de Dutch Jazz Orchestra (onder leiding van Jerry van Rooijen) en de Mingus Big Band een flink stukje muziek ten gehore. De vraag is wat de 2 Brothers on the 7th Row hiervan vonden.
Allereerst de Dutch Jazz Orchestra. Daar kun je veel van zeggen, maar de liefde voor de muziek druipt er aan alle kanten af. Geen Joop van de Ende glad gelikte commerciele show, maar gewoon de oude jaren vijftig smoking aan en spelen omdat je het mooi vindt. En daar kunnen we wel een potje op afdingen, maar dat zou onrecht doen aan de intentie waarmee gespeeld werd. Die intentie was ronduit hartverwarmend, laat dat duidelijk zijn.
Dan toch wat kritiekpuntjes. De gespeelde muziek van Billy Strayhorn was qua klanken erg mooi, maar ontbeerde bij tijd en wijle ruggegraat. Gaandeweg bleek duidelijk te worden dat al deze nieuwe stukken uit de kelder bij de neef van Billy in Amerika afkomstig zijn. Om heel eerlijk te zijn: Billy had ze natuurlijk niet voor niets in de kelder gelegd. Wat ons betreft hadden we ook een paar good old famous classics gehoord die de toets der tijd hebben doorstaan (the A'train...). Maar goed, je kunt niet alles hebben, dus togen we in de pauze gauw aan onze spa rood.
Vervolgens de beurt aan de Mingus Big Band. Een stel hele 'coole' brothers die het wel effe allemaal zouden klaarspelen. Die inderdaad aan alle kanten beschikten over muzikale vaardigheden. Maar.... was het niet zo dat Mingus iedere muzikant die licks uit andere nummers citeerde keihard uit de band knikkerde? Had hij nog geleefd en deze regel toegepast, dan zouden aan het eind van de avond alleen nog de drummer en de bassist over zijn, zo talrijk waren de verwijzingen en hyperlinks naar classics als donna lee, groovin high en noem maar op. Overigens zou een concert van uitsluitend deze twee muzikanten zonder meer ook de moeite waard zijn geweest, want bas en drum waren zo haarfijn op elkaar ingespeeld dat het gewoon griezelig was. Ook hogere machten dan wijzelf waren die mening toegedaan, dus aan het eind van de avond was de bas stuk (Jomanda vertelde ons dat ze de geest van Mingus al in de pauze aan die bas had zien morrelen).
De moraal van het verhaal is nogal moeilijk. Gaat het bij muziek om de intentie (voor de pauze) en maakt de muzikale genialiteit en virtuositeit dan minder uit, of gaat het bij muziek om die virtuositeit (na de pauze) en maakt je lakse houding dan niet uit. We weten het nog steeds niet, maar we komen er wel op terug, dat zeker.
The Two Brothers on the Seventh Row
-- november 1996 Uitgaan en naar de Badcuyp toe
Deze maand moet u echt regelmatig in de Badcuyp zijn. Nog los van de diversiteit aan talenten die daar elke donderdag avond van 21.00 tot 24.00 uur op de jamsessie hun standards laten horen is daar op 9 november van 17.00 tot 20.00 de enige echte Koki Boga Big Band te beluisteren.
Vervolgens moet u daar op vrijdag 15 november om 20.30 uur alweer heen, nu om te luisteren naar het saxofoon-kwartet Rythm Sax, die aldaar de stukken van hun nieuwste cd ten gehore zullen brengen. En de rest van de vrijdag-avonden van de maand gaat u naar het Geveltje en de overige zaterdagen zien wij u swingen in Odeon in de bovenzaal. Genoeg te doen dus, ook in de donkere dagen voor Sinterklaas (hoe die andere heette, dat zullen we vergeten).
-- december 1996: John Fadis en Michael Moore
Als vanouds.....
....zijn we op een maandagavond in onze beste kleren naar een mede door Heineken gesponsord concert geweest in een zaal waar de Carnegie Hall Jazz Band onder leiding van Jon Fadis een staaltje powerblazen ten gehore heeft gegeven. Waarbij met name het blazend gedeelte van het orkest zich onweerstaanbaar populair heeft gemaakt bij de recenserende pers. Hoe een big band zacht ook heel erg licht en mooi kan klinken werd op fantastische wijze door de CNJB gedemonstreerd. Dit was weergaloos.
Minder weergaloos was de ritmesectie, met naar ons oordeel een ingehuurde drummer, een sobere bas en een zoekende pianiste (Renee Rosnes, ook bekend van de CD met Fleurine, dus wel een bekende naam, maar toch een beetje voorzichtig). En een verhaal apart dat is Jon Fadis.
Jon blaast zonder versterking een glas kristal achter in de zaal los, blaast zonder mute het geluid van de mute en heeft de band zeer strak onder controle, zodat de spontane blues met Denise Jannah (effe naar F toe) strak en degelijk geleid werd. Dus hij is dan wel een beetje een arrogante patser, maar dat mag, wat ons betreft, als je een band zo op poten weet te zetten. Hulde (en wederom dank aan Heineken).
Voorts.....
....hebben we een bezoekje gebracht aan Michael Moore en zijn trio (in de BIM). Nadat in een drietal nummers de volledig andere sound van het trio (in vergelijking met de nog nagalmende big band van die maandag) tot ons was doorgedrongen konden we echt genieten van het licht verstilde doch intense spel van die avond. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we niet meer weten wie de bassist was, maar ons wel de pianist hebben onthouden: Fred Hirsch. Toch niet een van de minste en dat bewees hij ook.
De on-line direkte manier waarop hij wist te reageren op de muzikale gebeurtenissen is een voorbeeld dat je doet beseffen dat er zoiets is als piano spelen en muziek maken. En dit was liquide muziek, daarvan zijn we zeker, vooral in combinatie met de onnavolgbare M. Moore. Hulde en dat er nog vele van dit soort concerten mogen volgen in het BIM-huis (dat zich niets van die kut-yuppen moet aantrekken met hun geluidsoverlast, het BIM-huis was er eerder). Kortom, we hebben ook in november weer kunnen genieten en gaan ervan uit dit jaar ook nog ergens in stijl te kunnen eindigen (met the new cool collective in de westergasfabriek bijvooorbeeld).
The Two Brothers high up at the table
-- december 1996 Uitgaan; deze maand?
Natuurlijk is december een sombere maand. Maar om nu te voorkomen dat het u tegen de klippen opjaagt raden wij u aan eens een bezoekje te brengen aan Paul Haenen in het Betty Asfalt complex. Door de milde en aangename sfeer kunt u zich daar verzoenen met alles wat u somber zou kunnen maken. Glimlach na afloop verzekerd en enige dagen houdbaar. Gaan dus!
Voor uw Internetters met kinderen hebben we maar een advies. Neem uw kinderen mee naar Walt Disney en trakteer ze na afloop in Planet Hollywood op een slush puppie. Succes verzekerd (deze tip is ook uitermate geschikt voor gescheiden ouders zonder inspiratie).
En bent u op zoek naar een gitaarvirtuoos op zondagmiddag, ga dan op 22 december naar het Bim-huis om Jesse van Ruller te bewonderen. Niet voor niets prijswinnaar op prestigeus concours in the USA (Thelonious Monk). Hopelijk weet hij zich te ontdoen van de overdaad aan noten die in zijn hoofd zwerven en trakeert hij u op mooi spel en intieme solos. We zijn benieuwd.
-- januari 1997 Uitgaan; deze maand?
Januari is een maand om de feestdagen depressies te lijf te gaan met veel activiteit. U moet dus zelf actief worden en wat betekent dat. Jawel, een kort overzichtje van jamsessies. Achterenvolgens gaat u het volgende doen:
maandag; thuis oefenen, toonladders en schema's
dinsdag; blues in de Badcuyp,
woensdag; jazz in de Heeren van Aemstel,
donderdag; jazz in de Badcuyp, Bacarat (Overtoom) of Joost mag 't weten,
vrijdag; jazz in 't Geveltje
zaterdag; vrij (zelf optreden)
zondag; jazz in 't duveltje en in 'Lady sings the blues'.
-- januari 1997 Jazzmania en Peter Guidi
De Muziekschool Amsterdam......
....heeft een mooie jazz afdeling alwaar onder leiding van Peter Guidi door jong en oud muziek gemaakt wordt. Er zijn workshops, big bands, van alles gebeurt er hier onder zijn inspirerende leiding. En zo kan het gebeuren dat er plotseling op zomaar een woensdagavond 18 december 1996 een cd-presentatie plaatsvindt in de bovenzaal van Odeon. En dat de niet geheel toevallige bezoeker kan genieten van de junior ('JazzFocus', de huidige "JazzMania" en de oude "VSOP" Big Band van de muziekschool Amsterdam.
Tja, wat vonden we ervan? Het was afgeladen vol met liefhebbers en die kwamen ruimschoots aan hun trekken. Voor alle bands geldt dat ze overwegend veel speelplezier uitstralen. De blazers-secties zijn ook goed in elkaar gezet, maar zoals je dat wel vaker ziet bij big bands die geleid worden door een blazer; de ritme-secties zijn niet allen even goed. Een uitzondering hierop goldt de VSOP-band waar bas en drums een organische en 'groovend' geheel vormen die mee-ademen met de solo's in de band.
Evenement: plotseling nieuw arrangement
En net toen Mr Guidi dacht dat er een nummer met kleine bezetting gespeeld zou worden had de VSOP band een kleine verassing bekokstoofd. Een geheel nieuw en compleet arrangement (we weten het niet meer zeker: was het DAT DERE?) deed hem van zijn podium vallen van verrassing. En toen hij ook nog moest soleren wat het wel even denken hoe het schema in elkaar zat, maar hij redde zich daar heel professioneel en zonder effectbejag uit. He was absolutely stunned. En wij ook.
Andere ontdekking: solo van Sanne op altsax
We zullen de laatste zijn om te zeggen dat solo's in een big band arrangement eenvoudig zijn. Veelal heb je beperkt tijd, komen er om de zoveel tijd backgroundjes voorbij zeilen en heb je geluk als de ritmesectie ook in je solo meegaat. Voeg daaraan toe dat de meeste muzikanten toch nog teveel de neiging hebben om hun maten propvol noten te proppen en dan weet je dat goede solos zeldzaam zijn.
Aangenaam verrast konden we daarom zijn met de solo van Sanne (sorry, achternaam ook vergeten, het was al wat later) op altsax. Niet alleen waren er duidelijke fraseringen en pause te horen, deze pasten ook erg goed tussen en in de backgrounds van de band. Niet voor niets was het grootste applaus van de avond voor deze solo weggelegd. Wij hebben Sanne na afloop dan ook gecomplimenteerd met deze -zoals toen bleek intuitieve- solo. Wat ons betreft een ontdekking.
Goed.....
.... we gaan voort op de ingeslagen weg en zullen u op de hoogte houden van wat er zoal gebeurt in Amsterdam en omstreken. Op de planning staat een trip naar Milaan en ook het verdere buitenland (USA) behoort tot de doelstellingen. Wilt u de recensies van vorige keer er nog eens op naslaan dan kijkt u op deze pagina gewoon even verder of terug.
-- februari 1997 Tip
Zoals u ziet heeft de redactie van Mainstreet Journal de benen genomen naar zonniger oorden. Zij zijn nu aan het genieten van de zomer in de Caraiben, maar slagen er nog net in om u te wijzen op de NEW COOL COLLECTIVE BIG BAND, die op maandag 17 februari a.s. later op de avond zal spelen in Cafe Meander.
-- maart 1997 Uitgaan, deze maand?
Wij raden u in maart het volgende aan:
zondag 2 maart, Droesem, Duck Soep (lichte jazz)
vrijdag 7 maart, Badcuyp, The DEAD motherfuckers (lichte rock)
zaterdag 8 maart, Badcuyp, KOKI BOGA BIG BAND (lichte big band)
dinsdag 11 maart, Concertgebouw, Wynton Marsalis & Lincoln Orchestra
woensdag 19 maart, referendum IJburg in uw lokale stembureau
-- maart 1997 Recensies Dead Motherfuckers en New Cool Collective Big Band
The Dead Motherfuckers......
....hebben een naam die je natuurlijk vreselijke schrik aanjaagt. Wat moet dat wel niet worden vraagt uw onschuldige redacteur zich af terwijl hij zich door de Warmoesstraat een weg baant naar Winston alwaar op 30 januari jongstleden hun eerste CD werd gepresenteerd (Zwarte Sneeuw geheten, naar de gelijknamige televisieserie). Binnengekomen troffen wij daar aan: een dringende drummer, een gierende gitarist en een blakerende bassiste. Achtereenvolgens betrof het hier (aldus de aan de pers uitgereikte informatie) Bart van Helsdingen, Klaas ten Holt en Bibian Harmsen. En hoewel de eerste nummers van de avond wel een ruig karakter hadden, bleek allengs dat de groep diverse nuances in huis heeft. Wat natuurlijk ook wel moet als je in de finale van de Grote Prijs van Amsterdam hebt gestaan en als je na afloop direkt op de TV en radio moet verschijnen.
De muziek nu, want het gaat om de muziek hier. Spelen ze hard-rock, spelen ze jazz, spelen ze parodische pop of een combinatie van dit alles. Wij houden het op het laatste. In het hoofd van de componisten Bibian Harmsen en Klaas ten Holt gaat nogal het een en ander om. Ritmische patronen en harmonische vondsten worden aangevuld met komische teksten, waarvan wij helaas net iets te weinig mee konden krijgen in de live-ambiance die het daar was. Zo denk je een simpele blues te horen, maar vergeet je voor het gemak dat er een 7/4 maatsoort wordt gehanteerd. Waardoor je dus lekker in het gehoor liggende muziek krijgt die een eigen karakter heeft, een duidelijk eigen signatuur. En dat doet de mens deugd. Zelfs als er flink wat rammelt aan de geluidsversterking (dat kan beter Winston!).
Totaalindruk van het concert was vergelijkbaar met het betreden van een oprijlaan waar groots aangekondigd staat: HOEDT U VOOR DE HOND, terwijl het hier achteraf om een grote doch sympathieke deense dog gaat. Als u dus even de kans hebt om hen 7 maart aanstaande te gaan bewonderen, moet u dat zeker doen.
Evenement: New Cool Collective Big Band
Normaal speelt de New Cool Collective in een kleine bezetting boogaloo-muziek waarop prima gedanst kan worden. Ditmaal echter (17 febrauri jongstleden) werd er met een uitgebreide bezetting in cafe Meander gespeeld. Waardoor het vijfmanschap een twintigtal mensen groot was en zich met recht de New Cool Collective Big Band mocht gaan noemen. Met alle karakteristieken van een big band (high-patsers in de trompet-sectie, jolige trombos en ga zo maar door). En hoewel een gelegenheids-formatie mochten we op deze maandagavond toch echt wel genieten van een geinspireerd optreden.
Tja, het was zelfs zo geinspireerd dat we vergaten dat we hiervan later verslag moesten doen dus is over het optreden alleen te melden dat er geconcentreerd en luisterend gespeeld werd door de muzikanten en dat gaandeweg het publiek toestroomde en begon te dansen enzovoorts (wij meenden zelfs een glimp van Fleurine op te vangen). De op televisie aangekondigde Huge Hornes en Giant Grooves waren inderdaad Huge and Giant en zo kwam het allemaal toch goed. Met maar 1 minpuntje: we hadden eigenlijk de hele avond zitten wachten op een bassolo van Leslie Lopez, maar dat was tevergeefs. Hopelijk kan hij een volgende keer uit die verre hoek opstaan, naar voren lopen en effe knallen. Dus voor een echte solo moeten we dan waarschijnlijk toch de CD van de New Cool Collective afwachten. Hmmmm.
-- zomer 1997 Uitgaan; deze zomer?
Wij raden u deze zomer aan om NIET naar het North Sea Jazz Festival te gaan, tenzij u leuke popmuziek wilt horen. Verder zijn er natuurlijk diverse openlucht-concerten in het Vondelpark, zeer de moeite waard. 25 Juni zou u in Odeon kunnen checken of de MSA of de Biggles Big Band nu beter is (20.00 uur in de bovenzaal). Ook kunt u op 5 juli op Schiphol de hele open dag lang zich wentelen in de propagande omtrent de vijfde baan. Ze hebben beloofd dat er ook muziek zal zijn, doch de 120 decibel norm kan hierbij misschien niet gewaarborgd worden (meer vanwege het vrachtvervoer dan vanwege de muziek). En verder moet u er zelf maar eens op uitgaan en ons eens een goede tip mailen. Dat wil ook wel helpen.
-- herfst 1997 Uitgaan - Oktober, jazzmaand en naar de BIM-huis gaan
We adviseren u het BIMhuis voor de maand oktober. Veel plezier met het maken van een keuze uit de onderstaande lijst. En wilt u in september iets dan moet u gewoon maar eens Meander proberen (voetboogstraat).
woensdag 1, CARMEN GOMES INC. Presentatie cd 'Heaven is a State of Mind'
donderdag 2, SIMON NABOTOV QUINTET, 'The Master and Margarita'
vrijdag 3, BRAAXTAAL, Presentatie cd 'Speechlos'
zaterdag 4, MICHIEL BORSTLAP TRIO & ERIC PERSON
zondag 5, THE NEW CONCERT BAND & Special Guest TOON ROOS
donderdag 9 i.s.m. VPRO Radio, BENNY GOLSON QUARTET
vrijdag 10, RONALD SNIJDERS ACOUSTIC BAND 'PARAMARIBO-BAHIA'
zaterdag 11, MYRA MELFORD QUINTET
zondag 12, SONNY SIMMONS/OLIVER LAKE QUARTET featuring CINDY BLACKMAN, MARK DRESSER
donderdag 16, BAREND MIDDELHOF KWARTET
vrijdag 17, BOB BERG QUARTET
zaterdag 18, PAUL WEILING TRIO & DAVID TRONZO
zondag 19, THE NEW CONCERT BAND o.l.v. Henk Meutgeert, + LEE KONITZ
maandag 20, THE JUNGLE WARRIORS
donderdag 23, CHROMATIC PERSUADERS
vrijdag 24, ELLERY ESKELIN TRIO
zaterdag 25, FRA FRA BIG BAND & LESTER BOWIE
maandag 27, THE JUNGLE WARRIORS
donderdag 30, 30 JAAR INSTANT COMPOSERS POOL
vrijdag 31 oktober, 30 JAAR INSTANT COMPOSERS POOL
zaterdag 1 november, 30 JAAR INSTANT COMPOSERS POOL
-- herfst 1997 Keb mo en Cany Dulfer
Het Gurtenfestival in Zurich ......
....was de plaats deze zomer waar in een stemmige omgeving door de Amerikaanse blues-gitarist Keb' Mo een denderend concert werd gegeven. Het had een dag lang geregend op de heuvel bij Gurten (nabij Zurich), iedereen was koud, klam en nat, maar er was genoeg te eten en te drinken. En plots vertrokken de wolken en werd tussen de sterren een hele mooie volle maan zichtbaar. Keb stond zijn gitaar te stemmen en liet zich ontvallen: "Have we got a nice round ass moon up there tonight".
Vervolgens....
.... stemde hij voor de laatste maal zijn gitaar en begon hij te spelen. Nu hadden we net daarvoor mogen genieten van Candy Dulfer en haar band, dus was het best goed om relaxte blues te horen. En niet zomaar blues, nee blues met een traditionele doch iets andere dan andere vorm. Een vreselijk goede drummer, een pianiste, die lange tijd een pianist leek en een coole bruine basgitarist (niet gek te krijgen). Wat kunnen we er verder van zeggen. Hij heeft gewoon wat te melden, en dat is in deze MTV/RTL tijd echt goed. Neem de tekst: "You can't measure your love by the depth of your pain." Hoor je dan ook nog de muziek dan ben je verkocht.
Dus......
kunnen wij niet anders dan aanraden dat u de nieuwste CD van hem koopt. Er zijn verschillende versies van in omloop dus de collectors willen waarschijnlijk ze wel alledrie kopen. Er is een Zwitserse versie met multimedia pakket en veel extra toelichtingen (cd ook als cd-rom te gebruiken dus). Er is een Nederlandse versie waarbij een extra CD-met filmmuziek van Keb zit, en de Amerikaanse versie moeten wij binnenkort eens gaan halen (maar wijkt naar verluidt ook af van de eerder genoemde twee). Een aanrader dus die KEB.
Gurtenfestivalredaktionsrecensiumschreibtisch
-- begin 1998 New York Big Bands (Maria Schneider, Mingus, Village Vanguard)
New Yorks' Jazz Clubs ......
....waren tegen hoge prijzen open, zodat de TwoBro's konden te luisteren hoe de big band traditie in New York zich houdt. En die houdt zich, met name op maandagavond (Village Vanguard en Visiones) en donderdagavond (Fez, under Time Cafe) uitstekend. Niets geen spoortje van slapte. Vandaar een kort verslag van de respectievelijke bands.
Maria Schneider Big Band....
Maria was zelf in Frankfurt, maar de band was er gelukkig wel. Een redelijke warme oktoberavond in Visiones (te greenwich, NYC). Op een zeer klein toneel wisten zij zeer betamelijk en met minimaal volume (alleen hard als het moet) de mooie muziek van Maria Schneider te maken. Maria maakt veel nummers over monsters. Dus werd er niet uit het fakebook gespeeld, maar uit het 'Monster Book'. En dat is af en toe angstaanjagend mooi, maar soms ook een beetje onevenwichtig. Na een mooi gecomponeerd deel volgt soms een te lange en weinig gevarieerde solo. En nog een. En nog een. Waarbij de schoonheid van de originele compositie (en een beetje structuur) pas weer terug komt bij het thema aan het eind. Ofwel: niet alle solisten slaagden erin de luisteraar mee te nemen door het Monster stuk heen. Wel hebben we een hele goede tenorsaxofonist gehoord, maar ja, naam vergeten natuurlijk. Totaaloordeel: mooi in balans, goede composities, solistisch bij uitzondering goed, duidelijke erfenis van Gil Evans achtige composities. Absoluut de moeite waard.
Mingus Big Band....
Mingus zelf is niet meer onder ons, maar zijn Big Band leeft in zijn traditie voort. De bassist draagt de groep en zet de toon en drive. Op indrukwekkende wijze (dit alles op donderdagavond in Fez). De groep zit losjes en relaxt in elkaar en speelt uit het grote mingus dynasty boek. Heb je geluk dan speelt ook Randi Brecker mee. Wij hadden dat geluk, maar niet iedereen reageerde even genotzalig op de high gepitchte noten. Wij wel, ons gezelschap niet.
Interessant verschijnsel is dat de drive om relaxt te zijn met zich meebrengt dat de kern van de composities ter plekke wordt gespeeld en dat dit niet altijd even hecht in elkaar zit. De kwaliteit en drive in de solo's vergoedt echter veel. Maar goed, soms zit er ook weer teveel effectbejag in de solo's en krijg je toch meer het gevoel naar een kunstje te kijken dan naar echt muziek maken. Wat nog versterkt wordt door de somtijds arrogante opstelling van musici. Maar goed, eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hoge toegangsprijzen leiden tot een snobistisch publiek dat er ook om vraagt om zo behandeld te worden. Je kunt daarom maar beter met je studentenpas in de tweede set aankomen en kijken of je met korting een tafeltje kunt krijgen. De sfeer wil dan mogelijk veranderen (wij moesten het vliegtuig pakken en hebben het niet zelf mee kunnen maken). Al met al was ook dit een optreden dat de moeite waard is. Ook hierheen moet je gaan dus, cuando estas in Nueva York.
Village Vanguard Big Band....
Thad Jones en Mel Lewis lagen aan de grondslag van de Village Vanguard Big Band. Nog steeds is de fluwelen lijn in de arrangementen (Thad bedankt!) te horen. En ook de sax-sectie klinkt erg hecht en tesamen ('together'). Aan de andere kant mist er wat van de drive die we bij Mingus zagen en ook wat van de eigenheid van Maria Schneider. Nu is de pianist van de band geen onbegenadigd componist, maar echt briljant is hij ook weer niet. Dan hadden we liever wat van de good oldies (qua arrangementen). Maar ja, dat komt de muzikanten de strot uit.
Overigens leuk: er is geen smokers gedeelte, behalve achter de bar in een ruimte waar ook de muzikanten in de pauze even roken. Dus gauw een sigaar gepakt en in de dressing room vrienden gemaakt met de sax-sectie. Was erg leuk, maar goed, commercieel als altijd moest voor de volgende set van 50 minuten alweer 15 a 20 dollar bijgelapt worden en zo verschrikkelijk je geld erdoor jagen vonden we wat ver gaan. In totaliteit was deze band daarmee het meest vlak, maar ook het meest toegankelijk en benaderbaar. Leuk voor amateurs zoals wij zijn!
Naschriftje:
Een lezer uit New York meldt het volgende:
Visiones and Maria Schneider's big band has probably its last show on Monday, January 5th. Visiones will be closing.
At Fez under Time Cafe:
The Sun Ra Arkestra under the direction of Marshall Allen has been added on Sundays in January and February (not January 18 or February 15) at 7:00 and 9:30 p.m. Information (212) 533-2680
NewYorkCityBrothers
-- februari 1998 Piet Noordijk, Bik Bent Braam en Borstlap/Glerum/Bennink
In Enschede..
....zijn we naar de op een na laatste voorstelling van Piet plays Bird gaan kijken. Om niet vooraf teveel een mening te hebben, hadden we niet alvast de cd gekocht en ook actief geen recensies gelezen. Benieuwd waren we wel, want hoe zou de Jazz-scene in Enschede zich onder het geweld van Tukker-jungle en house kunnen redden? Welaan, de zaal van het muziekgebouw zat hardstikke vol. Met jong en oud gemengd publiek, met vooral oud. En met op het podium fier prijkend de Bird die Piet Noordijk al weer 10 jaar geleden mocht ontvangen. Dat beloofde wat.
Voor de pauze speelde Piet samen met String Quartet Ernö Olah mooie jazz standards. We dachten dikke be-bop te krijgen, maar we kregen beschaafde arrangementen van classics als summertime, star eyes, everything happens to me enzovoorts. Ons oordeel: degelijk, ook wel leuk om te zien hoe jazz-musici en strijkers volkomen anders spelen (de strijkers blijven strak gericht op de bladmuziek) maar bovenal een hartverwarmende tribute to Piet, die inmiddels ook alweer 50 jaar in het vak zit en 65 is. Piet is gewoon veel te bescheiden, maar dat siert hem.
Na de pauze ging het op zijn bebop met classics als anthropology, red cross, donna lee en noem ze maar op. Daarbij deed ook Benny Bailey mee en kon Eric Ineke eindelijk meegrooven (hij had zich voor de pauze keurig ingehouden). Over Harry Emmery op bas waren we niet zo tevreden, teveel liepen zijn improvisaties uit op een funky slap-base. Opvallend was verder de zeer bescheiden opstelling van Rob van Bavel. Eigenlijk hadden we meer ritmische input van hem verwacht; nu bleef hij nogal op de vlakte in harmonieen zweven. Piet en Benny waren samen gewoon twee oude rotten met ervaring. Ziet er makkelijk uit, maar probeer het thuis maar eens na te doen.
Hoogtepunt in het concert was de toegift van Piet solo. Het nummer lover man werd door hem in rubato uitvoering (thema, gevolgd door harmonische cadens) op onnavolgbaar mooie manier neergezet. Daar werden we wel even heel erg stil van. Daaruit terugredenerend hoe hij in vroeger jaren moet hebben gespeeld, doet je wel beseffen dat die Bird bij piet goed terecht gekomen is.
...terwijl in Amsterdam
in een redelijk bezet BIM-huis we ook geluisterd hebben naar Michiel Borstlap, Ernst Glerum en Han Bennink. Over verschillende drummers gesproken. Waar Eric Ineke rustig en attent drumt, trekt Han Bennink alle aandacht en aardstralen naar zich toe. Met een gereedschapskist die in Star Trek niet zou misstaan komen allerlei dwaze, maar overwegend passende attributen tevoorschijn. Klein probleem is alleen dat het altijd zo hard is met Han erbij. Maar wel interessant, hoe het samenspel met Michiel en Ernst (beide toch wat bescheiden) een paar mooie, maar ook wat minder mooie momenten oplevert. Kijk al dat timmeren en truken op de drum was erg mooi, maar nog mooier was het geweest als de ballad Solitude in time was begeleid en niet off-time. Dat is toch een beetje the Duke tarten en daar houden we niet van.
Michiel en Ernst lijken beide verder erg muzikaal te zijn en sneeuwen wat onder, onder het geweld van Han B. Wat jammer is, want af en toe was het erg mooi. Zo vonden we de Michiel-truuk bij Birdland (dempers tegenhouden zodat een soort muted gitaar effect uit de piano komt) erg goed op zijn plaats vallen en de groove die daaruit voortkwam ook. Alleen jammer dat die kort daarna weer voor nieuwe vondsten werd ingeruild. En verder veel Monk gehoord zowel qua composities als qua invloed bij Borstlap. Om tenslotte te constateren dat Ernst niet zo uit de verf kwam. Jammer, maar dat houden we dan tegoed.
en later in Amsterdam....
in datzelfde BIM huis de Michiel Braam Bik Bent. Laten we daarover kort zijn. Alle respect voor de composities van Braam en de speelkwaliteiten van de aanwezigen (onder wie de veelgeprezen Wolter Wierbos en Eric Vloeimans). En ook alle respect voor het alom aanwezig luid klappende publiek. Maar mogen we even wat ouderwets commentaar plaatsen. Waarom moet nu altijd in de Nederlandse jazz in een kloffie opgetreden worden, waarom moeten die nummers allemaal een komische titel krijgen (Het volgende stuk is geinspireed op de herfts en heet: 'en binnen begint het ook te regenen'). Waarom heeft geen van de solisten echt iets gemeld in de solo en waarom is de band niet ook gewoon even gaan swingen voor langer dan 9 maten (want Braam mag graag oneven aantal maten benutten in zijn stukken)?
Kijk, niet dat we graag willen afzijken of zo, maar verwend als we zijn met hoogwaardige jazz musici, die we overal op de wereld kunnen beluisteren, wordt het toch een anachronisme om solo's te beluisteren van muzikanten waarvan je weet dat ze in een Amerikaanse senior big band gelijk staan aan ontslag op staande voet. Dat het Phrygisch kruis 2 ladders zijn maakt allemaal niet uit, maar je moet wel wat te melden hebben. En helaas, helaas, de verveling sloeg snel toe, ook gezien de voorspelbaarheid van de onvoorspelbare arrangementen. Het was eigenlijk alsof je 10 afleveringen van GTST achter elkaar moest kijken. Nee, we moeten dit optreden bijzetten onder de razendinteressante noemer: Nederlandse Piep-Knor jazz, over vijf jaar nog eens te beluisteren om te kijken of het beter geworden is.
Two Conservo'Brothers
-- zomer 1998: hoofddorp jazz met carmen gomez en Jazzmania vs Amstel Big Band
Hoofddorp.....
....dat toch vooral bekend staat om zijn bedrijventerreinen, nabijheid bij Schiphol en aardige winkelcentra (voor het eerst sinds de troosteloze jaren 70 en 80 zijn de planologen hier op het idee gekomen om woningen weer boven winkels aan te brengen: hulde!) is eigenlijk geen plaats waar je jazz verwacht. Maar o wee, hoe wij ons daar toch weer in vergist hebben. Op 15, 16 en 17 mei werd daar het Meerjazz festival gehouden. Lustig gesponsord door alle bedrijven in de stad bleek het daar met dank aan het mooie weer, goed toeven. Vandaar de mening van de two brothers.
Vrijdagavond...
.....is toch geen makkelijke avond, zeker niet als je vroeg moet spelen. We luisterden naar de consonant five, die jaren dertig jazz op vaardige wijze ten gehore wisten te brengen. Niet hemelschokkend, wel interessant en voor de liefhebber (wij niet). En we luisterden naar Dennis Kieviets en zijn stud's. Die groovden als een dolle. Met een die avond wat routineuze sax-speler, die ondanks zijn onbekendheid met Michael Brecker, toch erg veel van hem weghad (qua klank dan). Vaardig funk-jazz, zo noemen we het. Opvallend echter dat het hoofddorp's publiek hier niet tot dansen kwam. Maar ja, als je een week gewerkt heb moet je eerst even in the mood komen natuurlijk.
Door naar de laatste tent dus, alwaar Carmen Gomez Inc op bescheiden wijze wist te overtuigen. Veel, zo niet heel veel aandacht gaat er uit naar Fleurine als jonge godin aan het jazz-front. En weinig, zo niet veels te weinig aandacht is er voor Carmen Gomez. Want die zingt zuiverder, mooier en beter dan Fleurine en heeft een ontzettend goede drummer in Marcel van Engelen en een vaardige pianist in Cajan Wilmer. Wat ons betreft (af en toe teveel gefixeerd op piano, trompet, sax of big band) een ware ontdekking. Wat aanleiding was om haar in de pauze natuurlijk uitgebreid te complimenteren, de cd (met handtekening) te kopen en om haar voorlopig niet meer te vergeten. Met teksten op de sidewinder en soul station. Met de meest muzikale drummer (de jonge versie van John Engels) en zonder aanvullende blazer (eigenlijk het enige smetje, een extra blazer zou tot meer evenwichtige soloverdeling leiden). Afijn, dit alles was een uitstekend voorbeeld voor......
...the day after......
......met natuurlijk het Nationaal Big Band Concours. Gesponsord door Holland Casino, waarschijnlijk onder het motto dat het luisteren naar een big band toch eigenlijk altijd een gok is. Behalve deze zaterdag, waarbij uit een inzending van 32 bands de 8 beste waren gepresenteerd. Zo hebben wij kunnen luisteren naar de L-star bigband, de Gerard Boedijn Big Band, de Nijmeegse Big Band, Jazzmania uit Amsterdam, Amstel Big band, plus nog een drietal andere die ons nu ontschoten zijn, maar de moeite zeker waard waren. In de jury van het concours: Tonny Eijk, Jerry van Rooyen en nog een beroemde duitse vakman, wiens naam ons ontschoten is door de hitte. De bands hadden de opgave om in 25 minuten hun beste kunnen te geven, waaronder een verplicht arrangement van my favourite things door J. van Rooyen. En alle bands maakten er een ware happening van (wie bedacht het sample-tje in Killer joe?) en speelde met verve hun beste muziek. En om de sfeer nog beter te schetsen; eigenlijk kent iedereen elkaar wel zo'n beetje in dit muziekland (iedereen valt wel eens in bij een collega big band) en zodoende was er sprake van een hartverwarmend betrokken massa muzikanten en toeschouwers. En dat alles onder de onverwacht stille rook van Schiphol.
De eigenlijke contest.....
..... op deze dag was natuurlijk tussen Jazzmania en de Amstel Big Band. De Amstel Big Band was namelijk het voorgaande jaar met veel vertoon van kwaliteit eerste geworden. Met perfecte techniek, interessant gekozen duitse stukken en hoogste kwaliteit. De vraag was wat Jazzmania (in september in vrijwel volledig nieuwe bezetting weer bijeen gekomen) daar tegenover kon stellen. Welaan, het antwoord lag besloten in een uitgewogen set bestaande uit Impressions, All the things (een betoverend mooi arrangement van Henk Meutgeert) en een medley van Giant Steps, Central Park West, uitlopend in My Favourite Things. In 25 minuten liet Jazzmania horen zowel snel, langzaam als hard en zacht te kunnen spelen. Belangrijker nog dan dat, was daarbij dat de geest van de stukken overkwam en dat de verschillende solo's erg goed op maat pasten in de sfeer van de stukken. Kortom.......
De winnaar.......
..... werd Jazzmania van de MuziekSchool Amsterdam. Niet alleen kregen zij de hoofdprijs van 3000 gulden (ABN AMRO bedankt!), ook sleepten zij een radio-opname in de wacht. Diezelfde avond opgenomen en op 31 mei van 23.00-24.00 uur op Hilversum 2 te beluisteren. Moet overigens bij aangetekend worden dat ze in de 25 minuten overdag (voordat ze daarna in de zon gingen zitten met een biertje) iets scherper waren. Maar ook dat ze direkt gevraagd werden om een week daarna naar Barcelona te gaan; daar hebben ze direkt ja op gezegd natuurlijk. En tenslotte, wie wil kijken hoe deze winnaar van amateurs-orkesten zich houdt ten opzichte van de pro's, die moet op 7 juni a.s. naar Odeon gaan in Amsterdam. Om 16.00 uur begint dan de battle tegen Hilversums conservatorium. En de Two brothers zijn erbij natuurlijk!
Two Brothers
-- herfst 1998 - open brief aan Bernlef over JAZZ EN DE EENENTWINTIGSTE EEUW
--------------------------------------------------------------------------------
Bernlef.....
....staat toch vooral bekend als cultuurdrager eerste klas. Als schrijver, dichter en af en toe ook essayist. Heeft zich deze zomer zodanig vergrepen aan het onderwerp jazz dat twee authentieke jazz-cats bij Mainstreet Journal hebben aangeklopt. Wat is het geval? In de groene Amsterdammer schijnt de heer Bernlef nogal stevig van leer gegaan te zijn m.b.t. het onderwerp jazz. De strekking zou zijn dat jazz de eenentwintigste eeuw ternauwernood zou halen. Welaan, wij van Mainstreet weten wel beter en geven graag de ruimte aan hun open brief aan Bernlef (de schrijvende brothers vertelden de redactie dat er ook een exemplaar naar de Groene is gestuurd, maar of het publicatieregime hun tekst volledig zal doorlaten is nog onbekend). Anyhow, hier gaan we (onze jazz-recensie staat deze keer elders).
--------------------------------------------------------------------------------
Geachte heer Bernlef, Amsterdam, september 1998
U houdt van jazz, zo veel is duidelijk. U houdt er zelfs zoveel van dat u zich in een tweetal artikelen in de Groene Amsterdammer afvraagt of de jazz de 21e eeuw haalt. Zowel werkwijze als inhoud van uw betoog stuiten ons echter tegen de borst. Als reactie op uw betoog en ter aanvulling van uw beeld over de jazz willen we u dan ook graag een aantal observaties meegeven.
Allereerst uw benadering van het thema. U start met een onmogelijke vraag, koppelt die aan een aantal interessante doch willekeurige lees- en luisterervaringen, gooit daar een historisch sausje overheen en concludeert vervolgens dat de vraag niet eenvoudig beantwoord kan worden. Dat raad je de koekoek, met zo’n brede vraagstelling. Als u zich (zoals elke docent Nederland overigens zou adviseren) zou hebben beperkt tot jazz in Nederland of jazz in Amsterdam, dan was uw artikel veel interessanter geworden. U had het dan kunnen hebben over de big band cultuur in Nederland, met de New Concert Big Band als uniek hoogtepunt. U zou de jazz-scholing van amateur tot professional (Muziekpakhuis, Crea, Buitenkunst, DJAM, jazz afdeling muziekschool amsterdam, conservatoria) onder de loep hebben kunnen nemen. U zou het kunnen hebben over de verschillende soorten podia en talloze jam-sessies. Over het veelzijdige spectrum van de jazz in Nederland en de enorme hoeveelheid talentvolle muzikanten en componisten die Nederland rijk is. U heeft dat niet gedaan en daarmee, in onze ogen, een kans gemist om de lezers van de Groene Amsterdammer kennis te laten maken met het (al dan niet ten dode opgeschreven) hart van de Nederlandse jazz.
Wat ons ook opvalt is dat u in de vijf pagina's die u tot uw beschikking had, nauwelijks beschrijft wat jazzmuziek u in emotionele zin doet. Raakt u ook zo ontroerd door Soul Eyes van Mal Waldron en opgewekt door Monk's Dream? Anders dan wat sikkeneurige opmerkingen links en rechts zijn we niet te weten gekomen waarom jazz voor u de moeite waard is. Sterker nog, we zijn bezorgd dat u het leuker vindt om verbaal te koketteren met jazz dan er echt naar te luisteren. Immers, als u stelt dat de stukken van Ellington eigenlijk heden ten dage niet meer gespeeld moeten worden omdat ze waren toegeschreven op de spelers in zijn band, dan stellen wij dat hetzelfde geldt voor de toneelstukken van Shakespeare. Dan moeten we dus ook direkt stoppen met uitvoeringen van Hamlet en King Lear. U kunt dat toch niet serieus menen?
Wat betreft het verband tussen technische uitvindingen (de 33 toeren plaat, radio, film met geluid, televisie, de gitaarversterker, digitale represenatie via MIDI) en de gevolgen voor levende muziek, alsmede de racistische context waarin jazz in de VS is gegroeid, kregen we de indruk dat u nog maar eens wat extra ruimte moest maken op uw boekenplank. We stellen dat u uw eigen werk daar verwijdert om daarvoor in de plaats de autobiografieen van Mingus, Davis en Ellington neer te zetten, naast biografieen van bijvoorbeeld Monk, Nat King Cole. In geval u eens geen zin zou hebben om naar levende jazz te luisteren, kunt u al lezend uw kennis op dit gebied verder aanvullen.
Al met al kregen we de indruk dat u uw eigen beroep, het schrijven, heeft vergeleken met het maken van jazz-muziek. Zodoende kunnen we ons voorstellen dat u denkt dat het twee keer spelen van eenzelfde jazz-standard niet interessant is (twee keer hetzelfde boek of gedicht schrijven lijkt immers weinig uitdagend). Toch zou het volgens ons geen kwaad kunnen als u zich losmaakt van de conventies die in de literatuur gebruikelijk zijn. Het zou ons namelijk verbazen als u van geen enkel van uw eigen werken het gevoel zou hebben: dat zou ik toch wel eens willen herschrijven, iets verbeteren hier, iets veranderen daar, iets andere stemming op het eind. We dagen u dan ook uit om met die schrijvers-conventie te breken en uzelf af te vragen, welk van mijn boeken zou ik nog een keer willen schrijven en hoe nu? We zijn ervan overtuigd dat U niet alleen uzelf zult verrassen met het resultaat van die excercitie.
Welaan, genoeg geschreven voor nu. De jazz lokt ons achter de schrijftafel vandaan. Mocht u ook een dergelijke behoefte ervaren, dan nodigen we u graag uit voor één of meer avondjes onvervalst luister en/of speelplezier. We zijn ervan overtuigd dat u vervolgens, geheel in de traditie van de levende jazz, de behoefte zult voelen ontstaan om nogmaals te schrijven over de vraag of de Nederlandse jazz de eenentwintigste eeuw haalt, en dat we dan iets heel anders zullen lezen dan deze zomer.
Hoogachtend, 2 brothers !
-- herfst 1998 Eveline Carels
In Haarlem .....
....werd rond de 20e augustus een jazz-weekend gehouden. We zijn erheen geweest, maar we waren eigenlijk al gauw te laat. Dus het enige dat we konden luisteren was op zaterdagavond Eveline Carels, met DJ Valentijn, met trompetiste Saskia Laroo, die had weer Hans Dulfer meegenomen. En verder was ook zangerer Josien Droste (?) van de partij. En het groovde als een dolle. Zeer tegen de verwachting in, want dat gedoe met pop-jazz enzo is voor de traditioneel ingestelde luisteraar die we zijn maar moeilijk te verteren. Daarom uitleg over wat er zo goed was.
Eveline .....
.... is natuurlijk niet alleen knap, maar ook erg goed opgevoed. Bedankt het publiek de technici en regelt ondertussen de hele band bij elkaar. Dat is goed. Heel goed zelfs. Want je weten te omringen met goede mensen is een kunde. Zij beheerst die. En daarom was DJ Ronald Valentijn erbij. Om voor de eerste keer (in ons leven dan) te laten zien dat een goede DJ een volwaardige instrumentalist is. We kunnen stellen dat hij verantwoordelijk was voor tempo, groove, sfeerbeleving richting publiek. Een beetje een demagogische rol, om het publiek op te hitsen met lickjes enzo en samples en dan weer dikke technodrums, maar als het goed en oprecht gebeurt dan ga je uit je dak. En dat gingen we.
Is het wel jazz?
zou je je kunnen afvragen. En dan zou je Ja kunnen zeggen, want: Hans en Saskia deden mee en die zijn van de jazz-afdeling, dus is dat in orde. Of je zou nee kunnen zeggen en uitleggen dat hokjesgeest niet meer van de tijd is. Anyhow, waar het bij muziek om gaat is direkte emotie. Hoe je dat ook noemt. Voor ons part noem je het kerk-muziek. Als het je raakt is het OK. En daarom hopen we dat Haarlem volgend jaar nog een uurtje langer de muziek laat doorklinken. Hoewel, als het nu niet zo vroeg was afgelopen zouden we nooit de kans hebben gehad om (zoals nu) nog even wat kroegen te checken, met alle romantiek die daarbij hoort.
Ofwel ......
... wij zijn er volgend jaar weer bij. En gaan volgende week weer als een dolle naar het BIM-huis voor het laatste seizoen op die plek. Op vrijdag gaan we naar Emma Peel om precies te zijn. Maar eerder al zijn Han Bennink en Wolter Wierbos te bewonderen. Hoei!, het seizoen is weer begonnen.
-- winter 1998 - kenny barron - beau hunks - ray brown - enzovoorts
Het BIM-huis .....
....roept bij iedereen verschillende associaties op. De een denkt aan troosteloze betonruimtes, de yuppen in de buurt denken aan geluidsoverlast, veertigers denken aan piep-knor jazz, Rick van der Ploeg denkt aan vrouwen-emanicipatie (hij moet nog veel leren over het verschil tussen BOM en BIM, maar geef hem de tijd, hij doet zijn best). Wij denken aan volgend jaar, wanneer het BIM het BIM niet meer zal zijn maar zal verhuizen om elders op een andere lokatie het BIM-huis te worden. Daarom als tribute to het laatste jaar BIM in het BIM-huis een overzicht van de concerten die we hebben mogen beluisteren.
4 oktober: THE NEW CONCERT BIG BAND & LEE KONITZ, YURI HONING
De eerste avond van het new concert big band seizoen. Met Joop van Zijl als presentator en met de AEX-beursbengels (sponsor) als speciale gasten op de tribune. Lekker avondje, behoorlijk druk. om weer eens in vorm te komen.
10 oktober: THE BEAU HUNKS: 'RAYMOND SCOTT BIG BAND PROJECT'
Zo zie je Jelle Schouten in t-shirt staan, een week later in smoking. En voor Menno Daams geldt hezelfde. Hoe anders klonken echter de beau hunks. Zeer verzorgd, zowel aankleding als muziek. Alleen scheerde de muziek bij vlagen rakelings langs VVD-dixieland jazz. In zijn stijl perfect verzorgd. Behoorlijk druk: veel familie en vrienden.
17 oktober: DAVE DOUGLAS SANCTUARY
Kijk, we hebben niets tegen moderne muziek of zo. Het combineren van samples, muziek-effecten en dergelijke kan namelijk erg mooi zijn. Alleen moet moderne muziek niet een excuus worden om ongelijk in te zetten en ongelijk te fraseren. Ook moderne jazz behoeft ambachtelijke behandeling, anders maak je jezelf onsterfelijk belachelijk door de hele tijd aan die digitale knoppen te zitten draaien in plaats van muziek te maken.
Ander puntje van aandacht. Als een muziekstuk nu echt een muziekstuk van een uur is, kun je dat zonder meer zo spelen. Als een muziekstuk eigenlijk een aaneenschakeling van losse fragmenten is doe je er beter aan om die ook los te koppelen en de luisteraar en de muzikant de gelegenheid te geven zich even te ontspannen, om daarna weer geconcentreerd te gaan luisteren en te spelen. Dat moet anders de volgende keer!
Eindoordeel: interessant. Drukte: matig.
23 oktober: RAY BROWN TRIO
Afgeladen vol. Ook met oudere garde. Ray behoeft geen toelichting: king of swing. Karriem Riggings op drums volgde en stuwde fijn mee. De piano was ronduit een bummer. Larry Fuller heette de man: veel identieke lickjes, bladmuziek lezen terwijl het echt om gewone jazz-standards gaat. Ray had er beter aan gedaan een lokale artiest in te huren (Rob van Bavel, Stefan Schmid). Desondanks een bijzondere happening.
28 oktober: MARC VAN VUGTS BIG BIZAR HABIT
Omdat dit waanzinnig interessant en goed was zetten we de volledige bezetting even neer: Ineke van Doorn-zang en piano, Charles Green-trompet, Mette Erker-saxofoons en klarinetten, Joost Buis-trombone, Jasper le Clercq-viool, Oene van Geel-viool/altviool, Willem van Baarsen-viool/altviool, Emile Visser-cello, Arnold Dooyeweerd-bas, Hans Verdoorn-slagwerk, Marc van Vugt-gitaren.
Het was niet druk, maar wel waanzinnig; met name vanwege de fluide en intuitief mooie muziek, de zinvolle inzet van geluidseffecten over microfoon en zang van Ineke van Doorn en tenslotte de onbevreesde jazz-violen (die gevieren als jazz-kwartet probleemloos de Rosenberg vogels degraderen tot stroeve amateurs). Hulde, een bijzondere avond. CD gekocht natuurlijk.
29 oktober: KENNY BARRON SOLO PIANO
Afgeladen druk. Relaxed optreden. Eindelijk na lange tijd weer een pianist in het BIM-huis bij wie je geen enkele technische of mentale beperking in zijn spel kunt horen. Hij kan alles, doet alles en nam ons mee naar de stijlen tussen 1945 en 1970 zeg maar. Zo ademloos genoten dat het moeilijk is om er een beschrijving van te maken. Muziek ingeademd via de oren.
1 november: THE NEW CONCERT BIG BAND & BOBBY SHEW
Als meester Bobby Shew komt trompetspelen dan gaat de trompetsectie vliegen. Zeer compact en mooi concert. Met een heel mooi arrangement van Infant Eyes (helaas lichtelijk gestoord door weinig inpassend pianobegeleiding van Peter Beets) een perfecte first-time invulling en solo van Bobby over All The Things You Are en met een zeer responsief en warm, luisterend publiek. Een hele bijzondere avond (het tweede nummer was een arrangement van een compositie van Benjamin Herman; hello mum, erg mooi) met als enig minpuntje dat volgens Henk Meutgeert de Gis precies het oktaaf van C naar C in twee-en verdeelt. Hebben we de dag daarna toch onze piano moeten verbouwen (want wat Henk zegt is altijd waar).
15 november: THE NEW CONCERT BIG BAND & MICHIEL BRAAM, JARMO HOOGENDIJK
Nu een heel andere, wat koelere sfeer. Een Jarmo Hoogendijk die zich moeilijk een houding wist te geven, maar wel mooi speelde. Een Michiel Braam die kijkers in de zaal verwart met zijn pianospel, maar de luisteraars overtuigt omdat hij niet direkt de goede noten zoekt, maar de goede stemming uit de noten. En dat is een andere manier van spelen dan we doorgaans gewend zijn. Die hij wel erg beheerst. Minpuntje: het repeteren van de nummers begint uit te lopen tot 21.00 uur en het publiek mag de zaal niet in. Repetities lopen wellicht teveel uit onder perfectionisme van Henk Meutgeert. We zouden graag stilletjes al bij de repetitie aan een tafel schuiven, maar dat mag niet (meer) dus nu ontaardt het bezoek aan de BIM in een massale wapenwedloop om het beste tafeltje. Vroege bezoekers worden van hun tijdsvoordeel beroofd. Agressieve bezoekers winnen.
22 november: NEW COOL COLLECTIVE BIG BAND
Over verschillende bands gesproken. New Cool Collective Big Band gaat van 0 naar 200 km per uur in twee tellen. Zodra ze beginnen zijn ze aan het swingen alsof ze al een uur gespeeld hebben. Veel power, grooves, af en toe een te langgerekte vorm (omdat ze meer een dans band dan een luisterband zijn). Met nieuwe stukken (star trek titels) die een cross-over zijn van alles wat je maar kunt denken, zolang het maar een combinatie is van disco, rock, techno en big band. Opnames zijn gemaakt, plaat gaan we kopen. Drukte: zeer druk. Stemming op zondag wat tam, op maandag stukken beter (via via gehoord).
Ofwel......
..... dat we met kanjers van bands en muzikanten te maken hebben in Nederland. Neem nu het verschil tussen new concert big band en new cool collective big band. De ene is af en mooi, de ander is ook af en mooi, maar het verschil is een verschil tussen mooi en mooi in de zin van vorm versus intentie. Anyhow, we prijzen ons gelukkig van beide bands op tweewekelijkse basis te mogen genieten. Wie zei er ook al weer dat de jazz geen toekomst had?
Two to Five Brothers
-- december 1998 / januari 1999
Jazz leeft .....
.... en vooral in Amsterdam.
Deze maand vragen wij ons hierbij echter af of Jazz leeft bij gratie van inspiratie of bij gratie van exploitatie. Zo werd de New Concert Big Band bescheiden gesponsord door de AEX. Sinds 1999 echter, moet het opeens de Jazz Orchestra van de Conertgebouw heten. Zo wordt de kleine beurssponsor (die er vroegtijdig bij was) eruit gedrukt door de het grootkapitaal van het concertgebouw (U weet wel dat die 200 van Mertens ondertussen ingedikt zijn en nu bekend staan als de vijftien vrienden van het concertgebouw). Waar dat toe gaat leiden weten we niet. We hopen alleen niet dat we straks de New Concert Big Band alleen nog kunnen beluisteren in het concertgebouw (want die hebben we wegens klote geluidstechniek en nog slechtere service in de ban gedaan waar het jazz-concerten betreft). Verder hopen we ook dat Henk Meutgeert gewoon Henk Meutgeert blijft en niet onder druk van de sponsor opeens Hank 'the Man' Mustang moet heten. Maar dit terzijde, hieronder de concert-reviews.
29 december 1998: Klap op de vuurpijl met Willem Breuker
Het is met Breuker als met Thelonious Monk. De eerste jaren vroeg iedereen zich af wie die man was die de jazz zo ontzettend op zijn kop zette. En jaren later, toen men gewend was aan de muziek was het een beetje van: die Monk doet eigenlijk altijd hetzelfde. Vergetend dat het erg goed en knap is en blijft. Dat we dat even gezegd hebben. En dat we hem aansporen om in het vervolg geen junkies meer op het podium te zetten. Prima, als je de set zo programmeert dat jezelf er het best uitkomt, maar junkies (de eerste set met vader en zoon) moeten in een afkickcentrum en niet op een podium. Reken erop dat we dat volgend jaar komen controleren!
10 januari 1999: SVEN SCHUSTER KWARTET in KWW
We hebben heel even (twee nummers) mogen genieten van Sven Schuster (bas), Anton Goudsmit (gitaar), Steve Altenberg (drums) en Efraim X (saxofoon, achternaam weggeslipt). Daarna moesten we verder met allerhande sociale verplichtingen. Maar wat we hoorden was in orde. Vooral omdat deze muzikanten zo fijn naar elkaar luisteren. En omdat de drummer zich niets gelegen laat liggen aan voorgeschreven geluidsniveaus. Omdat Anton Goudsmit een solo eruit knalde die alles weg had van de danssolo van Fred Astaire in TOP HAT (met die mitrailleur-scene). En omdat Sven in een melige bui een SBS-6 scene in zijn bassolo vertolkte. Tof dus!
23 januari 1999: SIMON NABOTOV TRIO
Kijk, in deze snelle tijden wil men bij platenmaatschappijen nogal wel eens te vaak besluiten om grote namen bij elkaar te zetten en die samen met een onbekende artiest naar keuze te laten spelen. De jazz-fans kopen die platen toch wel (zo denkt men aldaar terecht) omdat er grote namen op staan zoals Herbie H. of Wayne S. Toch kun je maar beter platen kopen van groepen die lange tijd met elkaar in het live circuit gespeeld hebben. Die zijn op elkaar ingespeeld en geven hem mooi van jetje. Live zowel als op de plaat. Dat doet Simon Nabotov dus met zijn trio.
Kijk, waar we in Nederland bij Mischa Mengelberg en zielsverwant Michiel Braam een gevoel krijgen voor wat er zoal mogelijk is in de muziek, kun je bij Nabotov horen wat ze eigenlijk bedoelen. Hij weet zijn iedeenrijkdom en vaardigheid optimaal in te zetten om een statement neer te zetten dat je als luisteraar gevoelsmatig overtuigt (is dat mooi opgeschreven of niet?). Heftig overtuigend concert, CD gekocht, Nabotov forever (wie weet wil hij Michiel Braam bijles geven).
Zomaar een zaterdag: MICHIEL BRAAM BIK BENT in Amsterdam
We hebben Michiel al eerder besproken in onze reeks. En geven hem graag de kans te bewijzen dat er ontwikkeling zit in zijn repertoire. Die zit er zeker in, konden we constateren. Alleen is het niet onze stijl. Laten we het volgende zeggen. Om vrijheid te benutten moet een mens zijn eigen beperkingen niet uit de weg gaan, maar opzoeken (weer zo'n mooie zin met transcedentaal karakter; waar de jazz al niet toe leidt).
25 januari: NEW COOL COLLECTIVE BIG BAND in MEANDER
Gelukkig hadden we nog even de cool handshake geoefend zodat we onze held Leslie Lopez cool en relaxed de hand konden schudden op de voorgeschreven wijze. Verder viel op dat bij deze ontzettende dansmuziek toch een beetje het omstanderseffect optreedt. Gestimuleerd door videobeelden (interessant, aardig, leuk, maar ook afleidend) schaart de menigte zich voor de band om de beelden (en aapjes) te bekijken en een beetje te dansen in plaats van andersom. We zijn er nog niet uit of dit de sfeer ten goede komt. Wel vinden we dat Juan Martinez in bariton-solo's niet moet doen alsof zijn sax een alt of tenor is. Een bariton vraagt toch om enig effectbejag in solo's. Dus voortaan meer ritmiek, knallende lage tonen en minder gefrummel graag (als we zo onbescheiden mogen zijn: we weten dat je het kunt).
31 januari: CARLO DE WIJS EN BIGGLES BIG BAND in Odeon
The BIGGLES BIG BAND is een van de vele Big Bands die Amsterdam rijk is. En die zijn mannetje staat. Ook als Carlo de Wijs het podium deelt. Carlo is een groove-monster die elk nummer aankan. Maar dan ook elk nummer. Niet alleen de bluesjes enzo, nee we hoorden hem met de zangeres van de band op onwijs mooie manier het nummer Detour Ahead begeleiden. Waar we door de mooie zang ook nog eens eventjes stil van werden. Goed concert dus, in de breedte zowel als in de diepte.
Overigens was dit in Odeon, waar zondagmiddag een nieuw uitgaangsconcept wordt ingezet. Live muziek vanaf 3 uur met toegang van 7,50 en mogelijkheid tot kinderen meenemen en jazz luisteren. Dan daarna mogelijkheid tot eten en daarna weer verdere mogelijkheid tot dansen (als de jazz wordt afgewisseld door pop-achtige band). Het concept heet DE CLUB en we zijn benieuwd hoe het verder met de club gaat (ons bekruipt toch een beetje het DE BANK gevoel van ABN AMRO).
4 februari 1999: HAROLD LAND en RED HOLLOWAY met Rein de Graaf trio
Wat we in Nederland nog een beetje moeten leren is dat we onze jazz-helden de plek geven die ze verdienen. En dan richten we ons even tot mede-recensent Kees Polling van de Trouw. Je kunt wel gaan janken over dat Harold Land een beetje een pieperige toon had en dat je vond dat Red Holloway veel beter de zaal bespeelde, maar doet dat terzake? Je had ook kunnen schrijven dat Harold Land in zijn solo-benadering de geest van Coltrane bijna zichtbaar op het toneel bracht door de rust en ontwikkeling die hij in zijn solo's aanbracht. En dat dat een waanzinnig mooi contrast vormde met de Mobley achtige benadering van Holloway. Voortaan minder de criticus spelen Kees, afgesproken?
Mooi concert verder, de Graaff en consorten steady als altijd, met kleine opmerking richting Rein zelf. Wees een beetje voorzichtig met je linkerhand Rein, je kunt snel RSI krijgen als je alle basnoten en akkoorden met links zit te dubbelen. Laat hem wat vaker langs de piano hangen en geef daarmee je solo's op rechts de extra ruimte die ze verdienen. Je zult zien dat het werkt!
7 februari 1999: THE NEW CONCERT BIG BAND & DICK OATTS
Alle sax-leerlingen kwamen van heinde en verre met opname apparatuur om hun idool Dick O. te horen soleren. Ook wij hebben getaped, want de NCBB concerten zijn mooi luister- en studiemateriaal. Afijn, u weet wel dat we lyrisch zijn over Henk en zijn mannen, dus we geven hem gewoon voor dit concert zonder verdere toelichting een 8 en half. De negen had ie gehaald als de Solo van Oatts in All the things, beter was geweest dan die van Bobby Shew. In de zaal toenemend aantal pakken (van de sponsor) en buitenlanders (de concerten staan kennelijk in buitenlandse uitgaansagenda's).
Ofwel......
..... dat wij weer genoten hebben. Zelfs in de van oudsher wat slappe, postjaarwisselingsperiode. Dat betekent dat het alleen nog maar beter kan gaan dit jaar. Hoei!
Two to Five Brothers
-- februari-juni 1999
Jazz leeft, Jazz geeft, Jazz deelt, Jazz huilt .....
.... zo citeren wij vrijuit ons aller dichter Deelder. En omdat we ook de afgelopen maanden weer veel meegemaakt hebben, hieronder ons traditionele -en deskundige- oordeel. O, ja, de New Concert Big Band (NCBB) heet bij ons nog steeds New Concert Big Band. Totdat wij ook van het concertgebouw geld krijgen om een andere naam te gaan gebruiken. Maar dit terzijde, we waren gebleven bij begin februari, dus gaan we daar verder...
7 februari 1999: NCBB met Wolter Wierbos en Michael Moore
Doen we nu weer de loftrompet op de NCBB. Waarom? Omdat door het samenspelen met allerhande muzikanten je die muzikanten beter gaat begrijpen. En dan hebben we het eerst over Michael Moore, die in eigen bezettingen af en toe te esoterisch en ver weg doorkomt. Maar gestructureerd in de arrangementen van Meutgeert begint een mens te begrijpen wat Moore bedoelt. En dan luister je de volgende keer toch anders naar Moore. Ofwel, we zien nu al uit naar de nieuwe CD.....
....waarop ook Wolter Wierbos te horen zal zijn. En Wolter... je mag dan zorgen hebben over de vraag of we gezien zouden hebben dat je 2 verschillende schoenen aanhebt; daar liggen we dus niet wakker van. Wat ons doet beseffen dat waakzaamheid misschien wel het best op hem van toepassing is. Wolter 'waakzaam' Wierbos. Nou, ja het bekt niet, maar het is wel zo dat hem niets ontgaat en dat je behoorlijk alert moet blijven als je met hem speelt of naar hem luistert, want welke voorzet er ook gegeven wordt, als een Cruyff doet ie er wat mee. Genieten dus van solo's met karakter en inhoud.
27 februari 1999: KLEINE CANTATE EN TRAGI-KOMEDIE
We hebben een uitstapje gemaakt naar het plein-theater, omdat daar een interessant theaterconcert te horen was. Eerste deel was een associatieve compositie van Particio Wang over een Nederlands libretto. Met veel dromen en wakker worden en dromen (pas als ik droom ben ik mezelf, als ik droom ben ik mezelf niet meer). Maar ook (en daar ging het eigenlijk om) met Jasper leClercq, Oene van Geel en Jan-Christiaan Oortwijn op violen en Margreet Landweer op cello. Met name de heren violisten hebben met hun jazzmatige achtergrond hele mooie dingetjes laten horen, zoals waanzinnig goed getimede glissando's. Ultiem cool.
Het tweede deel van het concert was wat meer voor de RTL-verwende luisteraar. Ongegeneerd doch kundig schmieren over de tragische relatie tussen don cristobal en dona rosita. Met op zang Winanda van Vliet, Ineke van Doorn, Herman van Doorn, Hans Cassa en Paul van Utrecht. Al met al een fijne avond met voor elk wat wils.
21 februari en 4 maart 1999: NCBB / Peter Guidi
Kunnen we kort over zijn. Want Peter G. krijgt de laatste tijd veel exposure (in NRC Handelsblad, op het web en noem maar op). Niet meer dan terecht overigens, want met Armando Cairo is hij in Amsterdam diegene die de jeugd invoert in het wezen van de jazz en de mooie kanten daarvan. Naast zijn bijdrage aan de NCBB cyclus was hij ook twee weken daarna nog te beluisteren. In een band met niemand minder dan Heijn van der Geijn, Steve Altenbergh en Rob van Bavel. Later ook met Sven Schuster en Rob van Krefeld. Dit alles ter presentatie van de CD Forbidden Flute. En wat hebben we gehoord: de mega-personality van Heijn van de Geijn op bas. De immer attent drummende Steve en de nog steeds veel te bescheiden Rob van Bavel. Leuk overigens dat we daarna zijn leraar Rob van Krefeld mochten horen; je hoort dan verwantschap en verschillen. Van Bavel structureert meer en van Krefeld is duidelijker en associatiever, met soms teveel ideeen-rijkdom (beetje Freek de Jonge effect). Anyhow, natuurlijk die CD gekocht.
Zomaar een donderdag: STAR TREK INSURRECTION in Amsterdam
Al die jazz wordt je natuurlijk ook wel eens tureluurs van. Dus met drie diehards van het star trek front (we kennen alle afleveringen uit ons hoofd) zijn we eens gaan kijken of ze in de ruimte ook de blues hebben. Mooi niet. De tv-uitzendingen van de serie zijn beter dan deze film. Wel interessante animaties, maar goed liever dan een digitaal gemaakt plaatje, hebben we een opname van een miniatuur-model enterprise. Zoals we ook liever naar levende muziek luisteren dan naar digitaal gegenereerde shit. Maar goed, een afrader dus, deze film. Zowel op video als in de bioscoop: niet naar kijken. Ook een absoluut oninteressante sound-trek overigens.
19 maart: Mal Waldron, Reggie Workman, Cyrille Andrews in het BIM
De meningen varieerden. Sommige bro's vonden het te oude mannen, die het duidelijk niet meer hadden. Slordige inzetten, onduidelijkheid over de chorusen, voorzichtige en af en toe ontstemde klanken. Onzekerheid troef. Echter, tegen de tijd dat let's call this met zangeres werd gespeeld, werd duidelijk dat deze drie grootheden zo super-getraind zijn in de begeleiding dat ze probleemloos een rotsvaste oerswingende groove neerzetten, zoals zelden vertoond. Dat iedereen op het podium zo ontzettend in time staat te swingen dat de tijd niet meer van het podium lijkt te komen, maar vanuit een onbestemde niet te definieren lokatie elders. Alsof men op een astrale jazz-zender aangesloten is. Plus, dat onze piano-fanaat (ook wel de meest fanatieke amateur genoemd) van mening bleef dat Mal W. magisch begeleidde qua opbouw, timing en sigaren-rook. Afijn, meningen verschillen, maar gedenkwaardig was het concert in elk geval, al was het alleen maar vanwege die superswing.
28 en 29 maart: BIGGLES BIG BAND (en Jarmo Hoogendijk) in Odeon
Als onderdeel van het concept de Club zijn we naar Jarmo Hoogendijk geweest op zijn verjaardagsfeestje. Terwijl het buiten hardstikke mooi weer was, stonden wij binnen ademloos te luisteren naar de inspanningen van Jarmo. Die ontegenzeggelijk onnavolgbare en mooie lijnen neerzet. Wel wat lastig te volgen voor wie mainstream herkenbaar hoog op de agenda heeft staan, maar ook wel mooi. Minder gecharmeerd zijn we van de puntige, kortaffe toonvorming. Een wat langere roes-achtige fijne klankkleur hebben we hem nog niet horen doen. Maar misschien op zijn volgende verjaardag? Leuk trouwens dat de Jarmo nog even bleef om te horen dat de Utrechtse band Cookerhood behoorlijk weet te grooven. Heeft ie-nog een leuke verjaardag gehad ook.
Overigens de avond erna weer een verjaardag en wel van de eerste trompettist van de Biggles Big Band. Dat feest werd in Casablanca luister bijgezet, niet alleen met een iets beter concert dan de middag ervoor met Jarmo, ook vele soapsterren lieten zich niet onbetuigd. Zo zagen wij annemiek verdoorn, verwikkeld in een omarming met doktor Erik (overigens ook jarig). Nee, de echte soap ziet u niet op de buis, die ziet u alleen live (als die sterren of hun vrienden vervolgens ook doen alsof ze into the jazz zijn, wordt het overigens wel genant, maar gelukkig werd die verdwaalde randgroepjongere die zo nodig moest zingen snel weer op het juiste spoor richting uitgang geloodst). Kortom: bijzonder, om alle redenen die er zijn.
3 april 1999: CUBOP CITY BIG BAND in de BIM
Welaan, dat ze nummer drie zijn komen te staan in de Latin Beat magazine is goed te horen. Holy-camoly, wat heeft meneer van Merwijk (we mogen nog geen Lucas zeggen) een enorm swingende band opgebouwd. Super-leslie Lopez op bas en zang. Megatalent Mark Bisschoff op piano. 22 jaar oud, enorm bescheiden, behalve als hij soleert. Zet probleemloos de ene na de andere montuno in en zit er bij met een gezicht van: wat fijn dat ik ook mee mag doen met de grote mensen. Terwijl hij in een half chorus meer neerzet dan van den Dungen in 12. En dan meneer van Merwijk zelf natuurlijk. Heeft wel toevallig drie pedalen achter zijn drumstel en 12 koebellen. Want als je het doet moet je het goed doen. Gevolg: in zijn eentje komt elke gewenste clave voorbij. Die opgepikt wordt door de ritmesectie en in no time staat als een huis. Wel eens het Bim-huis op de banken zien swingen onder latino-klanken? Dit was uw kans geweest. De hele dag was het druilweer geweest: eenmaal binnen in de BIM ging de zon niet meer onder (sorry dat we zo lyrisch zijn, maar ja het is objectief waar en dan moet je als rechtgeaarde reporter dat ook zo goed mogelijk weergeven).
4 april 1999: THE NEW CONCERT BIG BAND & ZICHZELF
Een rustige avond zonder gasten (de oefensessie met de Duitsers twee weken daarvoor beschouwen we als interessante openbare repetitie; hoewel wel plotsklaps de contouren van een andere Jesse van Ruller zichtbaar werden: minder noten, meer structuur in solo's enzo). Helaas kwam het Mintzer stuk toch voorbij, alsmede enkele eigen stukken van de bandleden. Waarbij je toch kunt constateren dat er vogels van verschillende pluimage in de band zitten. Volwassen stukken van Angelo Verploegen en Benjamin Hermans worden afgewisseld met iets minder robuuste stukken van Menno Daams en Martijn Solier (maak die reis de volgende keer af en schrijf daarna een nieuwe versie van het stuk: finished journey). Een mooie vertolking van in the middle of a kiss met Jan Menu op alle saxofoons (hij is veelzijdig). Toch weer met vreugde kunnen constateren dat Henks' liefde voor de muziek boven die voor het grote geld gaat. Overigens ook kunnen constateren dat Frans van Geest in het publiek geamuseerd zat te kijken hoe Marius Beets zich op de bas uit de naad werkt. We vragen ons af of dat de nieuwe trend wordt? Volgende editie weten we meer.
Ofwel......
..... dat wij - hoewel druk - toch genoten hebben. Jazz juicht!
Two to Five Brothers
-- april-oktober 1999 Pre-millenium tekst voor komende 1000 jaar...
Inmiddels staan we nu aan de vooravond van het millennium. Daarom niet alleen luchtigheid, maar ook wat diepgravender, zwaarder rubrieken. Om de komende 1000 jaar vooruit te kunnen, volgt hieronder de enige echte onvervalste pre-millennium editie van Mainstreet....
Trouwe lezers .......
.... weten dat we bij Mainstreet een beetje achterlopen de laatste tijd. Waar blijven de recensies van recente concerten, zo hoorden de muzikale brothers vaak per mail. Ook mochten we hartgrondige verwensingen ontvangen over de datering van onze site. Niet getreuzeld daarom en genoteerd wat de laatste 6 maanden tot ons is gekomen. Het is wat veel, maar het was wederom de moeite waard. Zet door, zo moedigen wij u, jazz-liefhebber aan. Want we hebben hele mooie dingen gehoord (en er zijn ook hele mooie dingen gebeurd overigens).
17 april 1999: THE NEW CONCERT BIG BAND en Sean Bergin in de BIM
Kijk, we kennen de jazz-orchestra of the concertgebouw nu wel (en dat we fan zijn). Op 17 april dit jaar was er weer tijd voor een plaatopname. Van alle diverse nummers en samenspelmomenten bleef ons evenwel Sean Bergin het meest bij. Een door hem gecomponeerd nummer werd voor en na de pauze opgenomen. Vooral de versie van voor de pauze maakte diepe indruk vanwege de mooie aanloop en sfeer. Dat is dan ook de versie die op de nieuwe cd is verschenen. Hoewel het natuurlijk onmogeijk is om de sfeer ook op de cd te zetten, is het een mooie benadering. Sean vond zelf ook dat de eerste versie de beste was (om diverse redenen). Hij zei toen we hem enige dagen later daarover complimenteerden nog wel het volgende: "Kijk, ik ben niet zoals die jonge gastjes, dat ik als een machine een nummer nog een keer perfect kan spelen. Ik ben een gevoelsmens."
19 mei 1999: Sanna van Vliet in Theater de Tobbe in Voorburg
Zeker niet toevallig dat we aanwezig waren bij het afstudeeroptreden van Sanna van Vliet (toen nog afstuderend zangeres aan het Haagsch conservatorium). We kenden haar uit de actieve muziekbeoefening tijdens een zomeractiviteit op buitenkunst. En toen we de uitnodiging kregen, namen we collectief vrij van ons werk om op een warme meimiddag in het donker te luisteren hoe ze het er vanaf bracht. Welaan, hoe beschrijven we haar optreden?
Door eerst de nummers te noemen:
It might as well be spring (Hammerstein/Rodgers)
Very early (Evans/Hall)
You're everything (Corea/Potter)
Infant Eyes (Shorter/Foster)
Juju (Shorter/Foster/Gould)
I let a song go out of my heart: piano solo (Ellington/Mills/Nemo/Redmond)
What are you doing the rest of your life: p solo (Legrand/Bergman/Bergman)
Chicago -big band arr: J. van Rooyen (Fisher)
You stepped out of a dream -big band arr: U van Boven (Brown/Kahn)
En dan de bezetting van de ritmesectie:
Bob Wijnen, piano, kei op fender en vleugel.
Gulli Gudmundsson, contrabas.
Eddy Lammerding, slagwerk. Met de aantekening dat er een hele bigband was, waarbij ook Jarmo H nog inviel (en geen solo mocht blazen; hij had het al moeilijk genoeg met on the spot meedoen).
Maar goed, wat vonden we: gedurfde maar goede setlijst. De mooiste nummers waren de pianosolo's waarbij de nauwe band tussen Sanna en het instrument het sterkst naar voren kwam (ze speelt al jaaaren). En waar ook de lagere registers van haar stem het best uitkwamen (die vinden wij het mooist: hoog beheerst ze ook wel, maar laag is gewoon mooier). En tenslotte dat de intro van het laatste big band arrangement een beetje mosterd op een pot honing was. Niet zo gepast, meer een beetje brutaal van zie mij eens mosterd op een pot honing doen. Wat betreft sfeer was het verder opmerkelijk dat ondanks de examensetting, de warmte en wellicht dankzij het veeltallig aanwezige publiek van bekenden, een prettige en warme sfeer bestond waarin gaandeweg steeds relaxter werd gezongen. En je ook echt het Sanna-gevoel had. Zoals we haar kenden, zong ze ook en dat is iets wat je niet bij alle afgestudeerden kan zeggen. Dat vond de deskundige jury ook, na enig beraad en zo kwam ze aan een 9 (schrijf: negen!). En zijn we weer een nieuw talent rijker. Hoei!
20 mei 1999: Soren Lee trio in Copenhagen Jazz House (Niels Hemmingsgade 10)
Tja, het duurde een uur voordat we het gevonden hadden (ons Deens is niet zo goed en de Denen hebben weinig gevoel voor richting) maar eenmaal binnen was er de interessante setting van het Deense equivalent van het bim-huis. Met Soren Lee op gitaar, Mads Vinding op bas en Martin Andersen (familie van ...) op drums. Waarbij we eerst nog gegrepen waren doordat de gitarist niet de platgetreden paden bleek te bewandelen en veel eigen composities had. Totdat we dat op een gegeven moment wel moe werden en zin hadden in een nieuw bier en een standard. Welaan, vlak voor de pauze kregen we toen body and soul, zij het ditmaal in een versie waaraan maar weinig ruchtbaarheid gegeven moet worden. En toen zakte eigenlijk het concert een beetje in. Het werd duidelijk dat de eerdere originele aanpak (waar wel wat herhalingen in te horen waren) meer onvermogen uitgewerkt in eigen creativiteit was dan bewust gekozen stijlkenmerken vanuit de mogelijkheid om het goed te doen. En omdat wij van het type zijn: eerst met mes en vork eten en daarna pas met je handen; houden we niet van mensen die met de handen eten terwijl je weet dat ze mes nog niet van vork kunnen onderscheiden. Maar goed, Denemarken is kleiner dan Nederland, en Jesse van Ruller is Nederlands (daarover later meer). Interessant concert dus, leuke lokatie, aardig meisje bij de ingang (jawel: blond).
31 mei 1999: Biggles Big Band met Marzieh Reyhani in Casablanca
Laat na de eigen muziekbeoefening nog even de laatste set gescoord van deze big band. Ter vergelijking met de West End BIG BAND die ook in Casablanca oefent en speelt (en doorgaans met Babette Verhoeff zingt). Hulde aan Casablanca, dat ze de ruimte geven aan deze levende jazz-cultuur. Natuurlijk, een doordeweekse dag leent zich niet voor karaoke zoals het weekend, maar toch het is mooi dat we dan jazz kunnen luisteren en praktiseren. Waarbij we dan maar stellen dat de big bands spelen met een hoge mate van authenticiteit, echtheid en intentie. Vergelijken met de professionele big bands is uit den boze; hoewel de zangeressen deze vergelijking probleemloos doorstaan (omdat ze natuurlijk ook profi zijn). Lekker luisteren dus, het gehoor scherpen in een sfeer waar samen muziek maken nog samen muziek maken is. Hoewel: soms lijkt het erop alsof er tussen trompettisten toch een race gaande is wie het hoogst, hardst of verst kan blazen, maar dat vraagt nadere bestudering. Daar komen we dus nog op terug.
17 juli 1999: Jazz orchestra of the concertgebouw in het concertgebouw
Wat was bijzonder? De jazz wordt nu niet meer versterkt in het concertgebouw. Eerdere kritische opmerkingen op deze site hadden kennelijk ook het concertgebouw bereikt dus werd in hoge mate acoustisch gespeeld. Met lange doeken op de achtergrond, ter demping. En de mazzel dat we op rij zeven ook nog binnen akoestisch bereik vielen. We kregen een concert met de best-of-the concertgebouw in the BIM. Maar ook helaas met Han Reiziger, die niet kon nalaten veelvuldig te refereren aan zijn prominente rol op de radio en voor de jazz. Interessant was verder dat de Bird voor Henk Meutgeert (welverdiend!) op dit concert werd uitgereikt en wegens Nederlandse kinnesinne niet op het north sea jazz festival. De details zijn ons onbekend, maar vermoedelijk willen we die ook niet weten ook. We vinden dat Henk hem zonder meer verdient. En we vinden Henk daarom ook zo goed omdat hij bij het contract met het concertgebouw heeft bedongen dat de band haar sessie in het BIM-huis blijft doen. Dat is nog eens weten waar de inspiratie vandaan komt!
Het concert zelf was een nachtconcert en het viel ons niet mee oogjes en oortjes open te houden. Waar hebben we van genoten? Dat was van de solisten die in de solo's het aandurfden om de zaal en het instrument te laten klinken. Eric Vloeimans, Yuri Honing, Benjamin Hermans (met jaren 50 bril; nu iedereen in pak zat wilde hij zich kennelijk blijven onderscheiden; of het is onderdeel van een uitgekiende mediastrategie waarin ook rood haar een plaats heeft...). En tot slot mochten we luisteren naar Madeline Bell, de favoriet van de meeste spelers in de band. Echter, bij ons bracht ze wat teweeg van het gevoel van een Amerikaanse tv-dominee. Iemand die je dus niet helemaal gelooft als hij bezig is. Hetzelfde gold voor haar, met alle respect overigens voor haar vakmanschap. Kwestie van smaak zullen we maar zeggen. Bij Peter Beets viel op dat de gedurfde piano solo's kennelijk in de BIM waren achtergebleven. Voor het grote publiek werd een concessie gedaan, die overigens de kwaliteit van de solo ten goede kwam. Timing en inhoud waren beter dan ze doorgaans in de BIM zijn. Overigens is onze standaard in deze sterk gekleurd door de performances van tatum, waller, nabotov en mengelberg, welke de onmogelijke maatlat vormen waartegen wij oordelen. Tenslotte viel ons op dat de grootte van de zaal een ander concert oplevert dan het BIM-huis. Zo betrokken als het publiek daar meeluistert/speelt is het niet en dat creeert een andere, minder interactieve sfeer. Zo ontbreken de aansporingen, zijn de applausjes voor solo's beschroomd enzovoorts. Een boeiende afwisseling dus, dit concert, waarbij als slotopmerking kan worden opgemerkt dat de band door het vele samenspelen erg hecht geworden was.
NEW COOL COLLECTIVE BIG BAND in Haarlem op 21 augustus
We hebben geluisterd naar het repertoire dat u inmiddels ook op de BIG CD kunt beluisteren. Het publiek in Haarlem moest er echter aan wennen. Waar wij zelf enorm uit ons dak gingen, bleek het publiek het moeilijk te vreten te vinden. Gelukkig bleek dit twee dagen later op de Beachbop anders te zijn en werd er wel met overgave gedanst. Maar goed, wat vonden we ervan?
Tja, grooven als een dolle. Met in feite toch een nieuwe muziekstijl. Dat vraagt vermoedelijk een open geest of zo en die zijn de laatste tijd moeilijk te vinden. Alhoewel, de band bestond uit diverse bloedgroepen (waaronder een grote Rotterdamsche club). Ter gedenking van een bruischend concert zetten we ze op een rij. Maar niet dan nadat we een huge compliment geven aan de gast-dj die met een plaat een solo wist te maken waar menig muzikant een puntje aan kan zuigen. Met stijgende verbazing en bewondering hebben we staan luisteren en ons afgevraagd of dit wel echt was. Maar dat was het, wederom een Haarlems mirakel dus. Maar goed, de band was :
Peter Broekhuizen: Bariton; Miguel Martinez: Alt; Benjamin Herman: Alt, Efraim Trujillo: Tenor; Frans Blanker: Tenor; Dave Rotchild: Trombone Bart Lust: Trombone Kees Adolfse: Trombone Reiner Muller: Trombone Rini Swinkels: Trompet Jelle Schouten: Lead Trompet Ray Bruinsma: Trompet David Rockefeller: Trompet Leendert Haaksma: Gitaar Leslie Lopez: Bas Stefan Schmid: Fender Rhodes Stefan Kruger: Drums Frank van Dok: Percussie Claus Tofft: Percussie Jos de Haas: Percussie Willem Friede: Sympatieke repetitor componist drigent DJ Git Hyper: Turntables MC Carlos: Spontane Guest MC
31 augustus 1999: Carmen Gomez in het BIM-huis
Weer een BIM-huis kaart rijker gingen we naar Carmen Gomez. Ze zong nummers van haar nieuwe cd en nummers van Ray Charles. Pluspunten blijven hierbij de groove van bas en drums en de mooie eigen nummers. Minder tevreden waren we over de pianist (met bladmuziek voor zich). We kregen gaandeweg het gevoel dat Carmen met de huidige bezetting een beetje op dood spoor aan het raken is en dat de pianist in deze de bottle-neck is. Waar we voor het betere begeleidingswerk zelf nogal weg en niet vies zijn van Silver en Kelly viel tijdens het concert desondanks echt op een gegeven moment de overdaad aan bluestoonladder op. Nu kan dat wel, maar terugkerende licks is niet iets wat een sterke indruk maakt. En ook het geheim van stil zijn en niet begeleiden was nog niet helemaal doorgedrongen. Nu kan het zijn dat we bevooroordeeld zijn vanuit het opgevangen gerucht dat hij met Aebersold repeteert, maar zo leek hij ook te spelen. Waar de bas en drums heftig reageren op wat er zoal muzikaal gebeurt, beginnen als toeschouwers je vingers te jeuken om ook iets interactiefs uit de piano te horen. Dus, hoewel we echt positief zijn over de groep en Carmen doen we bij deze een wrede doch harde oproep. Verander de bezetting eens, te beginnen met de pianist, en ga op avontuur naar nieuwe klanken, grooves en dan komen wij de volgende keer weer heel tevreden zijn.
Jesse van ruller in het BIM op 17 oktober 1999
Tja en toen hadden we nog maar weinig tijd en konden we slechts spaarzaam naar de BIM-sessies. Over de jazz-orchestra hebben we het niet meer, dat wordt afgezaagd (maar blijft goed). Gaan we nu over het aangekondigde JESSE VAN RULLER KWARTET spreken. Waarbij niet Jan Menu er was, maar Carel Boelee op piano/fender. En daarnaast: Jesse van Ruller-gitaar, Frans van Geest-bas en Martijn Vink-drums. Hoewel Martijn hoofdpijn had, speelde hij toch niet onverdienstelijk. We zagen hem zo zitten en dachten eigenlijk, hij lijkt wel wat op John Engels, maar dan de jongere uitgave. Maar dit terzijde. Hoe was het concert?
Tja, we kennen van Ruller als begenadigd gitarist en ook in de big band opzet is hij goed als componist. Op zichzelf blijkt het evenwel niet eenvoudig om zijn overdaad aan talent er goed uit te laten komen. Eigenlijk heeft hij volgens ons een strakke leiband nodig om niet te verdrinken in de mogelijkheden. In het algemeen hebben we namelijk geluisterd naar zeeeeer vaardige muzikanten, met somtijds een puntige en muzikale solo, maar ook met veel langdradigheid. Dat zijn echt moeilijke concerten omdat je eigenlijk als luisteraar denkt: het zal wel aan mij liggen. Maar toch, ook iemand die in een vreemde taal vertelt kan boeien. En dat bleek hier niet het geval te zijn. Al gauw dwaalden de gedachten af naar andere onderwerpen. Naar de spanning van het op het laatste moment (?) vervangen van Jan Menu (voor wie sommigen waren gekomen overigens...) door de pianist en de gevolgen hiervan voor het samenspel. Enzo. Maar misschien waren we ook wel gewoon moe, het was immers vrijdagavond. Toch: op de meest recente CD van Benjamin Hermans speelt Jesse puntiger en meer to the point. Kortom, we vinden hem nog steeds gaaf, maar snappen hem af en toe gewoon niet.
Ofwel......
..... dat wij de toekomst met vertrouwen tegemoet zien!
Two to Five Brothers