Vooraf....
Het begon al goed: voorafgaand aan het concert kwamen we als publiek in de sfeer met een cd van Ahmad Jahmal. Lekker om weer eens een turbo-surrey voorbij te horen komen met een fringe on top. Jahmal is overigens één van de pianohelden van Ruben Hein, vanwege zijn rust en totale controle in zijn spel. Maar meer daarover leest u in dit mini-interview over zijn pianohelden.
Foto: Janey van Ierland |
Het concert zelf begon met een mooie pianosolo uitvoering. Een gewaagde keuze, zo direkt vanuit het niets naar een gevoelige song. Waarna hij vervolgens met de band samen uitpakte met enkele stevige liedjes. Opvallend daarbij was dat de line-up geen enkele blazer had (Paul Willemsen, Hugo den Oudsten, Joost Kroon en Jesse van Ruller). En dat werkte eigenlijk ook prima.
Zeker de aanwezigheid en het spel van Jesse van Ruller was een mooie verrassing. Prachtig om te horen hoe hij zich invoegde in het spel en de groove. Waar we hem heel lang geleden nog wel eens konden betrappen op een te grote overdaad aan noten stonden ze deze avond allemaal op hun plek. Heel erg mooi, zeker ook omdat de stevige nummers van Hein ver verwijderd lijken van het gevoelige werk dat van Ruller met Chambertones Trio laat horen.
Wat betreft Ruben Hein zelf: hij spreekt los voor de vuist weg en neemt evenzo makkelijk je als publiek mee in zijn zang als in zijn pianospel. De details (welke stukken etc...) blijf ik u helaas schuldig: ik zat er niet met mijn kladblok op schoot, maar gewoon lekker te luisteren. En lekker was het, want met Joost Kroon op de drums, ben je verzekerd van een stevige en boeiende groove.
Tweede deel....
In het tweede deel begon Hein met Paul Willemsen met twee akoestische nummers, waaronder Elephants. Na het stevige-mannen-werk van voor de pauze was dat een mooie afwisseling. Daarbij viel me vooral op hoe mooi zijn stem is. Hoogtepunt voor mij was Modest Man: een hypnotiserend mooi nummer. Daarin viel alles op zijn plek.
Ruben Hein verraste daarna opnieuw door vervolgens het dak eraf te gaan swingen met tussendoor ook nog ergens een heel overtuigende pianosolo. Gevolgd door eindapplaus, een dedicated toegift en laatste afsluiter.
Al met al..met de duizendpoot op avontuur
Na het kleine voorproefje van twee jaar geleden kwalificeert deze voorstelling het beste als de gehele menukaart die Ruben Hein te bieden heeft. En die is nogal breed: zowel gevoelige als stevige songs, zowel als zanger, pianist, als componist. Hein toont zich een muzikale duizendpoot die het publiek meeneemt op een mooi kaleidoscopisch avontuur door zijn muzikale achtbaan.