zondag, maart 16, 2014

Hopscotch theatertour: op avontuur met duizendpoot Ruben Hein

Twee weken geleden was ik in de Kleine Komedie te gast bij de theatertour Hopscotch van Ruben Hein. Ik had hem twee jaar geleden op het North Sea Jazz Festival gehoord en vond het knap hoe hij tegen de wind en regen van een ongeanimeerde zaal in zijn muzikale ding bleef doen. Dit keer speelde hij een thuiswedstrijd en dat was zeer de moeite waard.

Vooraf....
Het begon al goed: voorafgaand aan het concert kwamen we als publiek in de sfeer met een cd van Ahmad Jahmal. Lekker om weer eens een turbo-surrey voorbij te horen komen met een fringe on top. Jahmal is overigens één van de pianohelden van Ruben Hein, vanwege zijn rust en totale controle in zijn spel. Maar meer daarover leest u in dit mini-interview over zijn pianohelden.

Foto: Janey van Ierland
Eerste deel...
Het concert zelf begon met een mooie pianosolo uitvoering. Een gewaagde keuze, zo direkt vanuit het niets naar een gevoelige song. Waarna hij vervolgens met de band samen uitpakte met enkele stevige liedjes. Opvallend daarbij was dat de line-up geen enkele blazer had (Paul Willemsen, Hugo den Oudsten, Joost Kroon en Jesse van Ruller). En dat werkte eigenlijk ook prima.

Zeker de aanwezigheid en het spel van Jesse van Ruller was een mooie verrassing. Prachtig om te horen hoe hij zich invoegde in het spel en de groove. Waar we hem heel lang geleden nog wel eens konden betrappen op een te grote overdaad aan noten stonden ze deze avond allemaal op hun plek. Heel erg mooi, zeker ook omdat de stevige nummers van Hein ver verwijderd lijken van het gevoelige werk dat van Ruller met Chambertones Trio laat horen.

Wat betreft Ruben Hein zelf: hij spreekt los voor de vuist weg en neemt evenzo makkelijk je als publiek mee in zijn zang als in zijn pianospel. De details (welke stukken etc...) blijf ik u helaas schuldig: ik zat er niet met mijn kladblok op schoot, maar gewoon lekker te luisteren. En lekker was het, want met Joost Kroon op de drums, ben je verzekerd van een stevige en boeiende groove.

Tweede deel....
In het tweede deel begon Hein met Paul Willemsen met twee akoestische nummers, waaronder Elephants. Na het stevige-mannen-werk van voor de pauze was dat een mooie afwisseling. Daarbij viel me vooral op hoe mooi zijn stem is. Hoogtepunt voor mij was Modest Man: een hypnotiserend mooi nummer. Daarin viel alles op zijn plek.

Ruben Hein verraste daarna opnieuw door vervolgens het dak eraf te gaan swingen met tussendoor ook nog ergens een heel overtuigende pianosolo. Gevolgd door eindapplaus, een dedicated toegift en laatste afsluiter.

Al met al..met de duizendpoot op avontuur
Na het kleine voorproefje van twee jaar geleden kwalificeert deze voorstelling het beste als de gehele menukaart die Ruben Hein te bieden heeft. En die is nogal breed: zowel gevoelige als stevige songs, zowel als zanger, pianist, als componist. Hein toont zich een muzikale duizendpoot die het publiek meeneemt op een mooi kaleidoscopisch avontuur door zijn muzikale achtbaan.

 



dinsdag, maart 04, 2014

Ruben Hein: mini-interview over pianohelden en de toekomst

Dit weekend was de jazzjunk op bezoek in de Kleine Komedie om te luisteren naar Ruben Hein en de liedjes van onder andere Hopscotch: zijn nieuwe cd. Een pracht  theaterconcert, op allerlei manieren. Maar daarover later meer.

Want voor nu gaat het om iets anders. Ik was ook in de gelegenheid om hem wat vragen te stellen. En zo vind u hieronder mijn mini-interview met Ruben Hein, die antwoordt op drie vragen die mij, als jazzjunk en pianist, boeien.

V: Wat is de eerste muziek die je herinnert, die je in vervoering bracht?
Ik denk dat dat de muziek was die bij ons thuis vroeger gedraaid werd: Beatles, Paul Simon, Ray Charles, Randy Newman. Het is muziek die blijft hangen, die je je hele leven meedraagt.

V: Wie zijn jouw drie grootste pianohelden (en waarom... )?
- Ahmad Jamal, vanwege de rust en de totale controle. Onwaarschijnlijk muzikaal en gedurfd. Hij was zijn tijd vooruit en speelt nog steeds, op hoge leeftijd, heel erg goed. 
 
 - Herbie Hancock. Hoe je het went of keert, hij heeft grote veranderingen in de muziekgeschiedenis meegemaakt en mede beïnvloed. Met name zijn periode bij Miles vind ik hem heel erg bijzonder en virtuoos. Zijn laatste paar dingen vind ik dan toch weer wat minder. 

- Brad Mehldau. De grootste pianist van de laatste 20 jaar wat mij betreft. Hij heeft jazzpiano veranderd, vind ik. Elke noot die hij speelt is raak en waar. Het is gewaagd, blijft zichzelf vernieuwen en net als Jamal van een ongelooflijke muzikaliteit. Daarnaast zit hij niet vast in een jazz idioom/sound, hij durft juist daar van los te breken

V: Wat is op dit moment, als je tijd zou hebben, het muzikale gegeven waar je op wil knagen en verder mee wil gaan.
Schrijven. Na vrij veel spelen, is het juist weer lekker om te gaan schrijven en ook weer nieuwe dingen te ontdekken. Ik moet heel erg op zoek naar nieuwe impulsen en die haal ik uit andere muziek of juist uit andere instrumenten. Ik zit nu net op een soort kantelpunt, waarbij ik voel dat ik weer mezelf op wil sluiten on een hok om te klooien met instrumenten en computers. De afwisseling tussen spelen en schrijven vind ik een hele prettige...