Het is alweer even geleden, maar goed we zijn er weer. Want vanavond hebben we in Theater Bellevue een pracht-concert gehoord van Katarina Vermeulen. Een intiem concert met bassist, gitarist en zijzelf, met die machtig mooie stem. Over definitie-kwesties (jazz of niet) zouden we het lang kunnen hebben, maar dat doen we niet. Menige blues kwam voorbij. Daarnaast een a-capella versie van Cole Porter (don't fence me in) en een nieuw liedje als allerlaatste (love).
De liedjes zijn stuk voor stuk persoonlijke verhalen, de muzikanten echt een drie-eenheid en dat maakte het concert adembenemend mooi. Wat een heerlijke fijne sfeer en mooie verhalen. En nogmaals: wat een prachtig mooie stem: beetje country soms, enorm bereik en bovenal een pure en mooie interpretatie die direkt van hart tot hart gaat. Met I miss you, eerste nummer na de pauze als binnenkomer.
Is het niet mooi om zo een mooie, wezenlijke muzikale event mee te maken waar je zeker weet dat van alle plaatsen waar je vanavond op de wereld had willen of had kunnen zijn, je zeker weet dat jij op de beste plek was?
