Mooi youtube kanaal: Under your skin

Via een vriendschapsverzoek Youtube liep ik tegen het kanaal van under your skin aan. En dat bevat veel leuke interviews, onder andere met Ahmed Jamal. Ik ben nu lekker aan het browsen/neuzen en kan u ook aanraden om dat te doen. Hieronder een stukje uit het interview met Ahmad Jamal, die zegt: ik heb niet voor muziek gekozen, het is eigenlijk andersom. Al met al een heel leuk interview/gesprek en aan te raden kanaaltje.

Zomers mooi: Trinta van Sensuàl

Ach, ik ben al best een lange tijd (sinds vorig najaar) aan het genieten van de liedjes van Sensuàl. En er nog niet toe gekomen om een klein berichtje eraan te wijden. Maar nu is het hoogste tijd heb ik besloten, vooral ook omdat het van deze mooie zomerse dagen zijn. En de muziek van hun album Trinta, uitgekomen in november vorig jaar, past daar gewoon heel erg goed bij.

Het album Trinta heeft een opmerkelijke combinatie van enthousiasme, zomersheid en mooie rust en vredige klanken. En dat is dan als je vooral het muzikale op je in laat werken. Mijn portugees is namelijk niet zo vreselijk goed. Maar ja, toen kwamen in februari ook de teksten online en kon ik, met hulp van Google, me een beter beeld vormen bij de warmte van het lied tabuleiro verde. Het leek mij te gaan over ons mooie land, dat vanuit de lucht eruit kan zien als een mosaiek groene vierkantjes (en voor zover dat een te poetische interpretatie is, hou ik het daar toch bij). En nog zo'n mooi nummer: Borboleta. Over transformatie, zowel de letterlijke van rups naar vlinder als de persoonlijke. Met bijpassende modulatie aan het einde, als muzikale transformatie. En dan Samba da Cama, opgewekt, levendig over de liefde.

Stuk voor stuk zijn de verschillende liedjes heel mooi, ze zijn zorgvuldig gemaakt, opgenomen en die kwaliteits-aandacht hoor je het hele album door. Met een mooie onderliggende thematiek van de dolende dertiger(s), die -zover ik kan beoordelen- muzikaal gezien helemaal niet de weg kwijt zijn, maar er juist in slagen dat gevoel met knipoog te verwoorden. En zoals ik al zei, Trinta past met zijn warme aandacht, speelplezier en mooie liedjes echt heel goed bij de lente en zomer.

Afijn, heerlijk om nu van te genieten, en als u dat ook wilt, raad ik u aan om zelf zo eens te gaan luisteren of te kijken op youtube of in levende lijve natuurlijk.

Route 66 of (in het Nederlands: de A-4)

Alweer een tijdje geleden liep ik vast op de A-4 tussen Amsterdam en Rotterdam. En hoe het daarna precies liep weet ik ook niet meer, maar zo tijdens een heel genoeglijke zaterdag, met borrel, eten en fijn gezelschap ontstond zo in een vloek en een zucht een Nederlandse vertaling van Route 66. En omwille van het algemeen nut, belang, plezier en vertier, plaats ik die hier.

Als jij denkt, ik rij weg van hier
Neem de snelweg, met mijn doel, in 't vizier
Geem gemier, veel plezier, op de A-vier

Van de mast, naar de dam, maar in een draf
Want de weg is nog niet helemaal af.
Veel gemier, geen plezier, op de A-vier

Hij start bij Schipluiden, dan langs IJpenburg
En Zoeterwoude-dorp is ook echt heel keurig
Je ziet Hoogmade, en Roel-of-Arends-Veen
Vredenburg, Zuid Holland, dan door Noord-Holland
Schiphol, Sloten, Nieuw Haagseweg...

Rijdt jij elke dag deze trip
In de file, bovenaan, met een stip.
Geen plezier, veel gemier, op-de-A-vier !

PS.. ik ga hier misschien nog verder op schaven de komende tijd.

April 2011 begint met heel bijzondere halve finales van kleinkunstfestival Amsterdam !

Er zijn van die momenten waarop je weer eens extra weet waarom het zo fijn is om in Amsterdam te wonen. En dat is als het zonnetje schijnt en je langs de Amstel kunt wandelen bijvoorbeeld. Of als je gaat luisteren naar Ilja Reingoud met de Amstel Big Band in Bethaniënklooster (erg mooi concert, ziehier de youtube, dan kunt u zelf ook meegenieten). Maar dat is bijvoorbeeld ook als je audities en voorrondes van het kleinkunstfestival Amsterdam bezoekt. Je ziet/hoort een keur aan talenten. En wie korte filmportretjes van ze zoekt, zowel finalisten als overige kandidaten, klikt gewoon hier.

Gisteren en eergisteren zijn de halve finales in de Mary Dresselhuis-zaal van het Nieuwe de la Mar. En om met dat laatste te beginnen: Joop en zijn vrouw hebben er een geweldig complex van gemaakt. Ziet er heel erg mooi uit en het is heel fijn dat die theaterlokatie weer in gebruik kan worden genomen. Niet alleen door de kleinkunst mensen gisteren overigens: iets verder weg werd een hele zaal op Japanse drums getrakteerd. Maar goed, ik dwaal af. Terug naar de eerste halve finaleronde van gisteren.

De avond begon met Merel Moistra, die onze harten een vorige keer, in de kleine zaal bij Bellevue, had veroverd met een heel eigen, mooi en prachtig verhaal en krachtige korte liedjes (Drank, Drugs en Doodgaan). In de veel grotere zaal van de la Mar viel het op dat, hoewel Merel zichzelf was gebleven en onveranderde flair, eigenheid en positiviteit meenam, het publiek minder aansloeg en het veel langer duurde voor er een chemie met de zaal kwam. En dat vonden wij jammer, want ze zet met haar lied-jes en bijzondere afsluitende lied een heel persoonlijk en bijzonder mooi verhaal neer. Dat sprak de jazzjunks in elk geval heel erg aan.

Vervolgens kwam de Poolvogel voorbij. Vier jonge 'jongens' met enorme energie, expressie, muzikaliteit, humor en een strak in elkaar gestoken verhaal. Dat ons bracht van sociale dwang, via onzekerheid naar individualiteit met alle soorten denkbare intermezzo's tussendoor. Een geboorte-aangifte met Monthy-Python achtige vragenlijst, kaartjes kopen in de bioscoop, naar de dokter, een rode neus: allerlei herkenbare situaties kwamen voorbij en werden met natuurlijke allure en heel goede timing neergezet. Tot buikpijn van het lachen aan toe. Een heel mooi stukje werk.

Na de pauze kwam Gijs Geurtsen op. Met een bak papier, enorme mimiek en droge uitdrukkingskracht, aanvankelijk weinig tekst en allerlei liedjes. Zijn pianospel en zang deed me bij vlagen aan Bram Vermeulen denken. Daarnaast zette hij een vrij korte solo neer en eindigde één liedje op een bijzondere manier. Ik hoorde (en zag, zat vrij vooraan) mooie lijntjes verschijnen in zijn spel; creatief bedacht en ingevoegd voor de fijnproever. En zijn optreden was eigenlijk een heel bijzonder stukje relatie-thematiek (om maar niet alles op het web vooraf te verklappen). Mooi opgebouwd, met ruimte om de suggestie van de luisteraars het werk te laten doen. Ook een erg knap staaltje dus.

Vanavond de overige finalisten. Deel twee volgt dan hieronder.

UPDATE 01.00 uur: We zijn net terug van de tweede halve finale. Met allereerst: Cabaret in Quartet. Jeugdige groep, veel energie, mooie momenten en harmonie. Mooie straattaal persiflage en thematiek rond kiezen in deze informatierijke samenleving. Een ongepolijste diamant, overdrachtelijk gezien dan. Met een hele bus fans in de zaal, zoveel was wel duidelijk.

Vervolgens zagen we Louise Korthals, die al in de eerste voorronde veel indruk had gemaakt (en overigens een nog grotere schare fans in de zaal had zitten). Haar programma was ten opzichte van de 10 minuten toen nog mooier geworden: meer balans en, wat ook de jury nadien opmerkte, een erg goede pianist, Floris Verbeij. Wie prachtig en dienend wil leren spelen, mag bij hem op les. En wie wil genieten van pakkende teksten, lied, beleving en emotie, is bij Louise aan het juiste adres. De jazzjunks menen - deze twee avonden gezien hebbend - dat het wel heel raar moet lopen wil zij niet een bijzondere toekomst in de kleinkunst tegemoet gaan.

Tenslotte was de Belgische groep Hermitage als laatste groep aan de beurt. In een vrij lacherige en gewillige zaal (waardoor een eerste gedicht in geroezemoes niet helemaal goed aankwam/overkwam). Stap voor stap namen ze het publiek mee, ze stapten ook uit het frame om voor op het podium de intimiteit te zoeken, waarna ze weer terug gingen. In een rode draad over liefde, maar ook een tweestrijd tussen muziek/kunst willen maken voor jezelf, en dat tegelijk ook willen delen en bewierookt willen worden. De zaal pakte het refreintje 'Neem me mee' overigens na 1 keer voorzingen op: waar gebeurt dat nog tegenwoordig. Afijn: nog steeds prachtige liedjes, een heel wonderschoon gedicht in het midden, en we konden nu ook de eskimo live beluisteren. Mooi lied, mooie analogie erin.

Vervolgens was het wachten geblazen tot de jury haar oordeel velde. In oprecht en soms te pittige bewoordingen werden de groepen gekarakteriseerd. En besloot de jury om mee te nemen naar de finale: Louise Korthals, Poolvogel en Hermitage. En, als de jazzjunks zich niet vergissen, wordt de volgorde hierboven ook de einduitslag van dit jaar.

Helaas kunnen we er deze zaterdag bij de finale niet bij zijn, maar hoe het ook zij, het was een heel bijzondere ervaring al deze voorronde's en optredens bij te wonen. En als er dan nog eind van het jaar een finalistentoernee komt, zijn we gewoon weer van de partij !

[Laatste update... dd 11 april.. de voorspelde uitslag hierboven was de eind-uitslag. Louise Korthals won, Poolvogel werd 2e en Hermitage de publieksprijs.]

{Allerlaatste update... zie hieronder een impressie van de finaledag van amsterdams kleinskunstfestival, uitreiking enzovoorts.. met op 10.30m een mooi stukje uit het lied: troost me niet van Louise Korthals}:
Registratie Finale AKF 2011 nu online te bekijken: HumorTV