Dit jaar zat, door diverse andere heuglijke feestelijkheden in het weekend, een bezoekje aan het North Sea Jazz er voor mij niet in. Maar door een mooi toeval wist ik bij Radio6 toch kaarten te scoren (prijsvraag!) voor het concert aan de vooravond van het NSJ. En zo kon ik op donderdagavond luisteren en kijken naar Ruben Hein en daarna Natalie Cole. Beiden artiesten die ik tot dan toe een beetje op afstand kende en waar ik heel benieuwd naar was.
Eerst maar even Ruben Hein:
Wat mij op de donderdagavond opviel was dat de zaal een beetje mat was maar Ruben Hein zich er welbespraakt doorheensloeg. Hij heeft een mooie stem, het zijn soepele nummers, doordacht gearrangeerd. Het risico op teveel voorspelbaarheid in de liedjes werd weggenomen door Stefan Kruger op drums (ook Zuco103). Als je dan zo'n concert op je af laat komen dan merk je op een gegeven moment... hé, drums met groove én diepgang, variatie enzovoorts. Een mooie ervaring. Ofwel: moeilijke zaal, maar mooi concert door Ruben Hein.
En vervolgens Natalie Cole. Juist door dat zoetsappige gemixte 'onvergetelijke' duet met haar vader had ik nooit echt goed de moeite genomen om te luisteren. Terwijl ze toch ook de hit 'This will be' op haar naam heeft staan. Alle reden om eens onbevangen te gaan luisteren.
En zo werd ik aangenaam verrast. De band rond Natalie Cole was fenomenaal gedrild, stond onder strakke muzikale leiding en speelde, zo te zien, grotendeels uitgearrangeerde partijen. Tot en met een aparte keyboard speler toe die full time de violen speelde (en trompetten toen Cole de hit: This will be ging doen). Nou had dat met die violen niet per sé gehoeven van mij, maar het past wel in het complete, Amerikaanse geluidsbeeld en show.
Natalie zelf verraste me doordat ze een heel goede zangeres bleek te zijn, met een heel erg strakke timing en mooie muzikaliteit. Wat mij daarbij over de streep trok was de manier waarop ze Route 66 zong. Is best een tricky liedje, zeker als je op tempo langs al die steden moet. De vrijheid en ritmiek waarin Cole zich door dat nummer bewoog maakte indruk. Ik had dat eerlijk gezegd niet verwacht.
Daarnaast neemt ze een boeiende theaterpersoonlijkheid mee. Ze brengt het verhaal van het lied ook echt naar de zaal toe en dat leverde verschillende mooie momenten op. Eén ervan vond ik terug op Internet: een intieme versie van Fever.
Al met al een prachtig concert dus. Hulde voor Hein, Cole en natuurlijk Radio6 die ons met de vrijkaarten toch nog een stukje van het North Sea Jazz liet proeven.
