Een Blüthner met een doosje: voor de ogen van de pianist...

Soms heb je geluk. Soms heb je veel geluk. En soms trek je een lot uit de loterij.

Dit weekend trok ik een lot uit te loterij. En daarop stond in mooie letters: Blüthner. Die prachtige vleugel was het instrument waar ik dit weekend in Zenderen, in retraite-centrum de Zwanenhof op mocht spelen vanwege het project Verstilde Woorden (een boek en cd). Ik kan u vertellen: het was liefde op het eerste gezicht. In de prachtige kapel stond een karaktervolle vleugel op me te wachten.

Ik zag al aan de lessenaar met het open houtwerk dat het wel eens mijn geluksdag kon zijn. En mijn hart ging sneller kloppen toen ik de vleugel opensloeg en het merk zag: een Blüthner !

Jaren geleden heb ik een lange speurtocht gedaan naar een mooie piano voor in mijn huis. Die bracht me langs allerlei zaken, daaronder ook Andriessen in Haarlem. En bij Andriessen vond je de karaktervolle piano's. Mooie oude piano's, goed gerestaureerd, met personality. Ook toen viel ik als een blok voor de twee Blüthners in de zaak. Prachtige eigen vleugels, met elk een eigen karakter. En way out of reach voor mijn bescheiden budget.

En nu, op deze zaterdagmiddag, stond daar in wat waterige zonnestralen een Blüthner op mij te wachten. Afijn, het was een genot om erop te spelen. Mooie klank, prachtig dynamisch bereik en wat het bijzondere is: je merkt de klik met de piano aan nieuwe dingen die onder je handen gebeuren zonder dat je er erg in hebt. Opeens hoor je de muziek die je speelt in een nieuw licht, wat inspireert tot aanvullingen, nieuwe ideeën en mooie klanken.

Wat ook zo fascinerend was. In de piano stond een verrassing te wachten. Ik zag rechts van mij in de piano een doosje staan.

U ziet de tekst: 'voor de ogen van de pianist' en net als ik vraagt u zich misschien af: wat zit erin?

Eerst dacht ik dat het een experimenteel kunstwerk was van één van de vele groepen die in Zenderen hun conferentie houden, bezinning vinden en van kunst genieten. En dat het de bedoeling was van de kunstenaar of kunstenares om een privé-kunstwerkje voor de pianist neer te zetten. Een soort geheim tussen de kunstenaar en pianist (m/v), waar de rest van de mensen in de zaal niets van mogen weten. Kunst, alleen voor de ogen van de pianist. Ik vond dat een mooi idee.

Op een gegeven moment won de nieuwsgierigheid. En ik bekeek het doosje wat beter. Mijn privé kunstwerk kreeg opeens een heel praktische betekenis. Er zaten potloden en pennen in het doosje. Een elastiekje.

En.... een leesbrilletje voor de pianist.