We waren 30 maart in Odeon... (ja, ja alweer, begint routine te worden). En het viel de schrijver dezes op hoe geschikt deze zaal is voor Jazzconcerten. In deze voortreffelijke akoestiek komt het geluid van een bigband zeer tot zijn recht en het is maar de vraag of versterking van de gastsolist hierop een positieve bijdrage levert. Mede hierdoor was er weer puur luistergenot te beleven op deze zondagmiddag.
Het stramien is inmiddels bekend. De band warmt op met een nummer waarin alle secties even al het stof uit de toeters kunnen blazen en het publiek weer kan wennen aan het imposante multi-harmonische en dynamische spectrum van een bigband. Het hiervoor uitgekozen stuk was dit keer Safetynet Blues. Justus Dolleman speelde hierin een van hem inmiddels verwachte degelijke mineur blues solo welke gevolgd werd door een aanstekelijke special voor de hele sax-sectie. De stemming was letterlijk en figuurlijk gezet.
Na het openingsnummer volgen een aantal zangnummers met als zangeres Sheryl Goldberg. Deze van origine Amerikaanse zangeres koppelt een prettige uitstraling aan een evenzo prettig stemgeluid. Met groot gemak wordt een up-tempo nummer als" Orange coloured sky" afgewisseld met een ballad als "That ol' devil called love" Hierbij ook een compliment voor de samenstelling van de sets door bandleider Leon van Mil. Hij weet bij elk volgend nummer weer de spanning erin te houden door een goede afwisseling van tempi, toonsoorten en solistenkeuze.
Maar er wordt uiteindelijk naar het hoogtepunt van de middag toegewerkt; de gastsolist.
Deze keer was de keus gevallen op David Rothschild. Een trombonist die zijn sporen inmiddels meer dan verdiend heeft in de Nederlandse jazzscene blijkens zijn activiteiten in diverse bands en gezelschappen. Met hier en daar wat humoristisch commentaar wist hij het publiek op zijn hand te krijgen, hoewel zijn spel alleen al aanleiding daarvoor gaf. "On green dolfinstreet". "Caravan", "Take the A-Train" om maar eens wat te noemen, werden virtuoos uit de coulisse geschoven.
U zult begrijpen dat Rothschild een liefhebber is van het traditionele repertoire als na de pauze ook nog "On the sunny side of the street" en "A Night in Tunesia" worden vertolkt. Als u de ter plekke te koop aangeboden CD "Lookin' Up" zou beluisteren komt u erachter dat de trombonist veel meer in zijn mars heef gezien het Latin karakter van deze CD. ("maar haast u met het kopen van deze CD want er zijn er nog maar 7000 van" aldus Rothschild)
Het spel en geluid van Rothschild is zoals je dat eigenlijk wilt van een trombone, zo smeuig als een pakje boter. Het onfunctioneel octaveren van een thema zoals in "You don't know what love is" zou wat mij betreft echter achterwege kunnen blijven. Zeker als het dan kicksvrij kan worden gespeeld. En wat betreft het in klein combo gespeelde "Sandu" zou een betere uitvoering verdienen. Een blues-themaatje mag dan simpel zijn, maar dat ontslaat je niet van de plicht dit tot in de finesses uit te voeren. Laten we zeggen, het werd wat rommelig opgepakt.
Hoe dan ook, toch weer een voortreffelijk optreden van deze band. En met een gastsolist die zich niet liet verleiden tot een "Shock en Awe" effect om indruk te maken op het publiek. Zijn mooie toon, zijn ge-avanceerde solo's en sympathieke uitstraling op het podium waren meer dan genoeg om de bezoekers een plezierige middag te bezorgen.
