Ja, het was echt heel erg bijzonder wat Mathilde Santing met band (Maarten van der Grinten, gitaar; Paul Burner bas; Haye Jellema drums; Marcus Olgers vleugel; Vincent Houdijk vibrafoon; Peter Peuker sax en vier blazers, onder wie trompettist Thomas Welvaadt) neerzette.
Vanaf begin (Lucky/unlucky) gaf Mathilde alle emotie die er in de liedjes thuishoorde en met haar enorme zangvermogen en de zeer dienende en strakke band maakte dat een prachtig geheel. Het geluid was verschrikkelijk goed afgeregeld, zodat het formaat sporthal doorkwam alsof je in goed-akoestisch zaaltje zit. En de arrangementen (van Thomas Welvaadt) smaakvol, doordacht en muzikaal. Tja, het was allemaal tip top.
De beste nummers bleken die, vond ikzelf, die dicht bij Mathilde liggen omdat ze gaan over gebroken harten, onmogelijke liefdes en dergelijke. Dan versmelten persoon/stem en emotie. Ronduit ontroerend en heel bijzonder dat ze dat zo helemaal geeft op het podium. Tja, het was machtig mooi en helaas het laatste optreden van de serie. We hopen toch dat het snel op cd komt...
