Gisteravond togen de jazzjunkies -geheel onvoorbereid- naar Tom Beek en zijn avondprogramma: C'est le Tom qui fait la musique. Wij kenden Tom nog in het geheel niet, moesten eerlijk gezegd wel even slikken bij het zien van de toegangsprijs, maar alle overige signalen stonden op groen (hij won onder andere dit jaar de Singer Laren Jazz Award) of sprongen ze op groen (toen we bij binnenkomst een proseco kregen... vrij ongebruikelijk in de jazz-scene en misschien daarom ook wel zo leuk).
De sfeer in de zaal was gezellig en prettig; het had eigenlijk wel wat van een soort vertrouwd familiefeest. Maar ja, toen ging het beginnen. Tom blijkt een heel aardige persoon te zijn, beetje nerveus en tijdens de eerste twee nummers van zijn trio leek het wel alsof de zaal ook die spanning een beetje had. Tom verduidelijkte snel dat er ook gewoon aan de bar een drankje gehaald kon worden en dat brak de spanning die er tot dan toe was. Want wij vonden het een gewaagde stap; een trio met saxofoon, drums en bas. Dat geeft veel harmonische vrijheid, maar ja, je moet wel op je tenen blijven lopen. Anderzijds, met Steven Lievestro en Mark Schilders achter je, moet het wel heel erg prettig toeven zijn. Beide luisteren mooi, reageren, zijn aandachtig en houden ook in het eigen spel een structuur vast (Lievestro deed op een bepaalde manier denken aan Horace Silver). Luister hieronder maar even.
In gezamenlijkheid ontstond er een mooie eerste set nummers. Wij moesten heel eerlijk wel even wennen aan de anders dan andere orchestratie. Maar veerden op bij de nummers 'Dunk' (als we het goed hebben gehoord), Achterop de fiets en White en Blue. Die sprongen eruit en dat kwam volgens ons omdat ze het dichtst uit het hart leken te komen. Juist bij die nummers gebeurde er wat extra's. Uiteraard hebben we nog een uitgebreide na-evaluatie gedaan om te zien wat dat dan was en toen ontstond er een boeiende hypothese over Tom en woorden. Wij vermoedden, ook gezien de titel van het programma zelf (let wel: dit is een volstrekt niet onderbouwde hypothese) dat de setlist ook was beinvloed door de verbale titels en volgorde die zo ontstaat. En er wellicht een enkel nummertje tussen zat dat minder close to home was. Maar dit terzijde.
Gezelligheid aan de bar in de pauze. En toen door voor een tweede deel in geheel andere setting. Daarin werd Tom begeleid door Marcus Olgers op piano, keyboards (en laptop), Tim Langedijk op gitaar en als we het goed hebben Udo Pannekeet (bas) en Haye Jellema (drums). Er werd een suite gespeeld, bestaande uit diverse stukken van de verschillende muzikanten, terwijl tegelijk allerlei beelden over water de revue passeerden op het scherm erachter (door VJ Roy Verhaag geremixt). En de titel luidde ‘WATER - reflections on the power of our planet’ (hulde overigens aan de mannen van de techniek, want geluid, beeld, licht, alles was en bleef prima in orde).
Kijk, en eigenlijk schieten vervolgens woorden tekort. Het was een betoverend geheel aan stukken, mooi neergezet. Echt gewoon een prachtig stukje werk. Wij als jazzjunkies hadden al gehoopt dat het publiek zelf apparatuur mee zou nemen, want zo konden we vol genieten. En genoten hebben we. Het was echt bijzonder. En we zagen links en rechts allerlei blackberries en camera's rollen en dat biedt u als lezer van dit blog dan een soort van inkijkje in hoe mooi het was (alhoewel: er is natuurlijk niets mooiers dan dit in het echt bewonderen...).
Met een toegift van Pat Metheny beeindigde tenslotte het concert. Voor ons een eerste kennismaking met de muziek van Tom Beek. En een betere eerste indruk kon hij op ons niet maken. Dit was een bijzondere avond.
