Liedje tijdens fietsen...... neem mij mee...van Hermitage

Soms heb je dat, van die liedjes die plotseling in je hoofd schieten. Ditmaal, al ploeterend met de fiets door de sneeuw van Amsterdam begon het met de melodie. En toen even zo'n moment, dat je dan virtueel de plaat verder in je hoofd beluistert. Tot je bij het refrein komt en dan de tekst herkent.

Maar ja, die tekst kwam niet. Maar de melodie pakte. En toen bedacht ik me. Hé, dat is de melodie van een liedje van Hermitage. De Vlaamse band die ik een tijdje terug op het kleinkunst-festival heb gehoord. Thuis nog even de cd erbij gepakt. En het bleek Neem mij Mee te zijn. Prachtig liedje, afijn, luistert u zelf maar op myspace.

Roos Jonker ...Mmm... groot in Japan .. dat mag ook in Nederland !

Op Radio 6 is te zien dat het debuutalbum “Mmmmm” van zangeres Roos Jonker ook ontdekt is in Japan. Roos is door iTunes in Japan gekozen tot ‘Breakthrough Album of the Year’ in de categorie jazz. Het album van Roos is daar sinds mei verkrijgbaar en bereikte zelfs de nummer 1 positie in de Japanse jazz iTunes chart.

In Nederland is het album bij de Jazzjunk pas dit najaar op de radar gekomen. Eerst via luisterronde's bij de Luisterpaal, maar dankzij de Sint beschikt de Jazzjunk ook over het cd-tje zelf. En om de stapel CD-recensies wat kleiner te maken hierbij onze indruk. En die luidt kortweg: Mmmm.. van Roos Jonker is eigenzinnig, mooi en duidelijk. Al met al een prachtige debuut CD om zich op de kaart te zetten.

De CD is grotendeels een eigen produktie. Composities, instrumenten zijn alle van de hand van Roos Jonker. Die zich wel door deze en gene (waaronder mede-Doxer Benjamin Herman) laat bijstaan. Liedjes liggen goed in gehoor, hebben mooie structuur en gaan ergens over. En dan is er natuurlijk het allerbelangrijkste: een prachtige stem en duidelijke presentatie. Dus niet een beetje scharrelen en té voorzichtig zijn, nee, gewoon durven zingen zoals zingen bedoeld is. Waarmee ook zacht en gevoelig zingen niet terecht komt in teveel gefluister, maar duidelijk blijft. En dat is knap, wordt misschien nog wel teveel onderschat.

Ok, we geven toe, we zijn bevooroordeeld omdat we Roos een keer live in Nemo hebben horen zingen. Maar zodoende hebben we wel een beetje een gevoel bij haar veelzijdigheid. Wat daar nu bijkomt is bewondering voor de durf om een soort hop-beat achtige feel te kiezen voor haar plaat. Het is een beetje poppy, maar dan toch weer niet strak/glad poppy. Man in the middle is een leuk voorbeeld hiervan. Maar ook de opener, Hangover. En ook Mmmm... de ballad.

Dan nog zoiets. Het is een plaat die je vaak op kunt zetten en je hoort telkens weer wat nieuws. Gaat dus niet snel vervelen. En dat is toch een soort magische eigenschap van platen. Misschien beter ook maar daarom om die magische eigenschap niet helemaal te ontleden. Er zit heel veel mooie ambacht en liefde voor het vak, zang, geluid en compositie in de plaat en ik kan u maar één ding aanraden: koop en geniet !

CD-review: Warm Feelings van Cor Bakker

Er groeit hier op mijn bureau een steeds groter wordende stapel cd's die om een review van de Jazzjunk vechten... dus nu maar eens in volgorde aan de slag met de eerste van twee cd's van Cor Bakker. Bij hem persoonlijk gekocht na afloop van de voorstelling met Brigitte Kaandorp. Een mooi gesigneerd exemplaar van Warm Feelings. Maar goed, het gaat om de inhoud en niet de verpakking.

Warm Feelings is een cd met zowel eigen nummers van Cor Bakker als bewerkingen van composities. Opent met een prachtig nummer, Angel Smile en de titel zegt niets teveel. Een zonnige opening, met telkens andere wendingen en pianospel dat uitblinkt in precisie, verzorging en intentie. Waarna een trioversie (Frits Landesbergen op drums, Edwin Corzilius op bas en Jeroen de Rijk: percussie) volgt van de vierde prelude uit het boek van Chopin. Mooi in sfeer getroffen, met aan het eind van het thema een prachtige wending naar improvisatie toe. Echt adembenemend mooi. En.. ook een beetje om jaloers op te worden. Tja, denk ik dan, moet ik toch meer oefenen om dat niveau te halen.

En zo wandelt Cor Bakker door diverse nummers heen. Met een mooie Adios Nonino en een elegante hommage aan Jules de Corte (Final Question). De Corte die mogelijk door het Nederlandse publiek nog een beetje verkeerd wordt ingeschat als zanger/lieddichter terwijl hij een zeer bijzondere pianist was. En het is fijn om de oude helden in ere gehouden te zien.

Ook leuk, toen ik zonder titels te kijken in de auto aan het luisteren was, dacht ik bij één van de liedjes te denken.... hmmm... klinkt ver weg bekend, maar kan het niet thuisbrengen. Bleek het message in a bottle. In nieuwe verpakking zullen we maar zeggen.

Afijn, ik ga niet alle nummers bespreken hier. De titel van de plaat: Warm Feelings doet alle nummers en hun uitvoering (zowel de covers als originals) volkomen recht aan. Je hoort de aandacht, zorg en intentie in een mooi geheel. En wie zich afvraagt... is er dan echt geen puntje van kritiek te verzinnen...?

Nou, één punt van kritiek dan. Ik verplaats me even in wat collega muziekliefhebbers en dan hoor ik ze zeggen. Hmmm het is misschien wel wat te mooi en te lief allemaal. Mijn repliek daarop zou dan zijn: 'Hallo dude, je ziet de titel toch... je krijgt gewoon wat erop staat... Warm Feelings'.

Veel talent op kleinkunstfestival Amsterdam... !

De jazzjunk is breed georiënteerd op cultuur zoals u weet, dus ook kleinkunst pas ik moeiteloos in de definitie van jazz. Je jazzt gewoon drama, muziek en humor ineen en voilá, de wereld ligt aan uw voeten.

Eerder in november hebben wij een eerste ronde avond gezien van het amsterdamskleinkunstfestival en gisteravond (zaterdag) de tweede ronde, met 20 minuten audities. En net als de eerste avond is het geweldig om zoveel talent bij elkaar op het toneel te hebben, met mooie liedjes, prachtige verhalen, herkenbare thema's enzovoorts. Gisteravond bijvoorbeeld werden we aan het eind helemaal weggeblazen door Suzanne Matteysen, die ons van hip hop naar chanson meenam in de wereld van dramatisch perfectionistsche oude meisjes die toch alleen zijn. Maar dat gebeurde pas nadat we helemaal dubbel hadden gelegen om Roger et Simone die een prachtige set personages op het toneel toverde (zoals een spaanse don juan, gevangen in zijn eigen cliché en een verknipte boekschrijfster met maffe gedichten).

Tja en voor de pauze waren we al ingepakt door Merel Moistra, met een heel eigen, mooi en prachtig verhaal en krachtige korte liedjes (Drank, Drugs en Doodgaan). Zij werd danweer voorafgegaan door Barbara Blommesteijn die een heel sterke theatrale act had, en veel muzikaal vermogen, maar iets minder de ontspanning wist te vinden om het publiek te vinden. Terwijl de avond begon met de zeer overtuigende en verrassende combinatie drums/xyolfoon; gitaar/piano; cello van de Belgische groep Hermitage. Die in deze tweede ronde ook het gevoelige werk niet schuwden. Ach, het was echt zeer bijzonder allemaal.

En voor ik u nu aanmoedig om vooral verder te gaan kijken naar volgende ronde's wil ik ook nog even noemen de twee acts die ik de eerste keer heb gezien (en die door zijn): David Groeneveld en Louise Korthals. Beiden maakten met intensiteit, beleving en humor toen al veel indruk en we zijn heel benieuwd of ze door zijn. Dat wordt later vandaag bekend gemaakt, aldus de twitter account van het Amsterdams Kleinkunst Festival.

Kennelijk heeft de jury het moeilijk trouwens, want wij begrepen in de Smoeshaan gisteravond dat er direkt na het laatste optreden uitsluitsel kwam... Afijn, we gaan het allemaal ontdekken en kunnen u maar één ding aanraden. Gaat/kom kijken naar de volgende ronde's van AKF !!!

UPDATE: 18.00 uur zondagavond. Door zijn: Gijs Geurtsen, Kabaret in Quartet, Louise Korthals, Erris van Ginkel, Luc Onderbeke en Jack Wijekamp, de groep Poolvogel, Hermitage, Merel Moistra en Roger et Simone.

Hmm... en we zijn toch klein beetje verbaasd/teleurgesteld dat Suzanne Mateysen er niet bij zit.....

Luister en uitgaanstip: Chambertones (van Ruller, Roelofs en van der Feen)

Tijd voor een snelle CD-recensie en uitgaanstip omdat we -net als velen- zo ontzettend enthousiast zijn over de CD Chambertones door Jesse van Ruller, Joris Roeloefs en Clemens van der Feen. En dat zijn er meer Nederanders overigens, want ook bij Concerto vliegen de CD's de winkel uit, zo moest de Jazzjunk vorige week ontdekken. Gelukkig had Fame nog een stapeltje liggen. En ook Bol blijft gewoon sturen als je bestelt.

De CD is prachtig mooi, subtiel, harmonieus, verveelt geen moment, toppunt van aandacht en intensiteit. En wat zo heel erg bijzonder is. Jazz kan ook jazz zijn zonder als jazz te moeten klinken. Prachtige instrumentbeheersing, elk van de drie muzikanten. Mooie stukken, kleine knipogen af en toe. Ach, wat een genot.

Bij deze ook even het bewijs via Youtube:




Nu ja, het afgelopen weekend heeft de Sint de meest heftige klassiekmuziek-liefhebbers weten te verrassen met die plaat. En ze gaan zonder uitzondering stuk voor stuk om. De Jazzjunkies lagen overigens al om, maar dat was u al duidelijk.

Dus hierbij onze uitgaanstip: komt allen op 18 december naar Bimhuis om deze heren live te horen. En ja, de Jazzjunk is wel goed maar niet gek dus hij heeft eerst net zelf de kaartjes gekocht.

Gauw lid worden allemaal van publiek !

Gisteren ontdekt dat er ook zoiets is als een club die zich hard maakt voor cultuur, cultuurbeleving enzo (dus ook den Jazz). Die zich hard maakt voor alle goede dingen die cultuur in het leven is. En die club heet publiek en daar kun je lid van worden. En dat is nou eens een goed voornemen waar het geen 2011 voor hoeft te worden. De jazzjunk heeft zich direkt aangemeld en dat zou u ook moeten doen..!

Disclaimer: ik heb geen enkele belangen in die vereniging, alleen een hart dat sneller klopt bij mooie liedjes...