Onder het motto: alles dat swingt, mogen we jazz noemen, had ik gisteravond het genoegen in Leiden naar Bach, de meester der meesters te mogen gaan luisteren. Het Combattimento Consort speelde een programma: Bach in reconstructie. In een prachtige en sfeervolle stadsgehoorzaal in Leiden konden we luisteren naar twee suites van Bach (BWV 1067, BWV 1069), de beeldende cantate: Geist und Seele sind verwirret (BWV 35) en twee arias: Getrost (BWV 133) en Vergnügte Ruh (BWV 170). Gespeeld door Combattimento en gezongen door Nathalie Stutzmann (contra-alt).
Het was in één woord: prachtig. Het speelplezier spatte van het podium en nu ik dit jaar zelf nog weer eens de Mathheus Passion intensief heb gezongen en meegemaakt, was het mooi om de kenmerken van Bach te herkennen in deze stukken. En te genieten van de uiteenlopende swing en feel die Bach in deze stukken heeft genoteerd. En die door Combattimento letterlijk en figuurlijk adem werd ingeblazen. Het was alweer langer geleden dat ik een klassieke ensemble heb gezien waar (vrijwel) alle spelers staand hun muziek uitvoeren. Het hele lichaam doet mee met blazen/strijken en werkt aan de interpretatie en dat maakte dat de muziek prachtig stroomde (overtuig uzelf van dit effect aan de hand van youtube).
De stukken zelf waren bijzondere reconstructies van originele muziek. Suite vier was origineel zonder pauken/trompetten, dus die werden weggestreept en wat resteerde was bijzonder. Het orgel kreeg een bijzondere solitische plek en ook de fagot had een virtuose begeleidingslijn die indrukwekkend werd gespeeld: de stukken werden eigenlijk allemaal in een vrij pittig tempo gespeeld, dus het was aanpoten geblazen. En mij schoot toch ook direkt het beeld te binnen van Bach op lokatie met zijn Collegium Musicum in Leipzig, als een Duke Ellington met zijn big band. Daar had ik graag bij willen zijn.
Suite 2 is vooral bekend van de afsluitende badinerie, die met fluit wordt gespeeld (voorbeeldje youtube). En als een soort mile-stone voor fluitisten geldt. In de reconstructie in Leiden werd dit thema door strijkers gespeeld. En was het bijzonder om de opbouw in de hele suite naar dit eind toe te horen.
In de aria's en cantates was het verder genieten van de muzikaliteit van het ensemble, samen met zangeres Stutzmann. Wat er voor mij uit sprong, voor de pauze was een mooie lyrische Aria: Vergnügte Ruh. Prachtig ingetogen stemming en mooie muzikale lijnen. Dat bracht me eigenlijk in een stemming die past na het slotkoor van de Mattheus. En na de pauze was er de Aria Getrost, die een uniek samenspel opleverde van de houtblazers en Stutzmann. Prachtig dansbare cadans, mooi frivool en versierd, een soort vloeibare vreugde. Zoals gezegd, heel bijzonder.
Ach, en als ik u dan ook nog kan vertellen dat ik bij bijzondere uitzondering achter de schermen een mooi deuntje op de prachtige Steinway van de stadsgehoorzaal mocht spelen, dan begrijpt u wel dat ik gisteravond een zeer bijzondere avond hebt gehad.
