Deze week kreeg ik de CD Electric Hustle van Kraak en Smaak kado. Want vorige week had ik in de luisterpaal bij Radio6 al zo zitten genieten van hun muziek dat mevrouw Jazzjunk wel wist waar ze mij een plezier mee kon doen.... afijn, zo zit ik vandaag lekker te luisteren naar hun CD. En ik vind het een heel lekkere plaat, super dansmuziek, mooie vibes/licks, riffs en mooie retro synthesizer sounds.
Zojuzo valt me de laatste tijd op dat allerlei groepen terug gaan naar de oude synth-geluidjes, meer vettig. Of het oude geluid maar dan door een moderne golfmodulator getweakt, of hoe die dingen dan ook heten mogen. En ik ben daar toch wel heel erg gevoelig voor: mijn allereerste fascinatie op dit gebied was Supertramp, de keyboardsolo waarmee Bloody Well Right begint. Maar dit terzijde.
Hoe zit hun mooie plaatje Electric Hustle in elkaar? Welaan ze beginnen met een Call up to heaven (luister hierboven) dat op de een of andere manier mij aan oude tv-series doet denken, maar ondertussen moderne klanken houdt en aan het eind nog een mooi solotje synthesizer, gevolgd door wat lickjes op piano, violen, hammondje erbij. En voila, daar heb je een pracht van een binnenkomer te pakken.
Waarna ze met Lets go back, mij met mooie ouderwetse synth-geluidjes, eigenlijk uitnodigen om snel de auto te pakken en lekker hard te gaan rijden op de snelweg. En een goed gekozen schuiven van Fismineur naar D in de piano bouwt dan een ongecompliceerde mooie groove. Die me naar het derde nummer Dynamite brengt. Wat iets minder mijn persoonlijke smaak is, maar toch wel erg mooi gemaakt. Met een soort pacman-soundjes erin verwerkt.
Dan liever het nummer hold back love. Begint mooi met glijdende synthesizers, drummetje, stem en dan komen geleidelijk de electrische toeters en bellen uit de kast. De electric hustle wordt even aangezet en hoppa, daar gaat het nummer van start. Een sterke lijn wordt mooi opgebouwd. En die synth-lijntjes komen er allemaal lekker bij. Ongecompliceerd grooven geblazen. Waarna het nummer built for love in zelfde toonsoort doorgaat. Met een heel mooi hynotiserende swing erin. Echo-tjes erbij. Ook weer mooie snelweg en dansmuziek.
Forgert about you, het zesde nummer, is ook weer mooi neergezet. Gewoon solide vakwerk zoals Kraak en Smaak de nummers opbouwt en speelt met alle mogelijkheden van techniek en stem. Wat opvalt is dat de zang in de nummers ook mooi past, niet alleen qua effect of zo, maar ook kwa intentie. Het wil nog wel eens gebeuren dat je wat obligate technisch perfecte stemmen hoort, maar dat is hier wel anders. Daarom even de namen van de zangers/zangeressen op een rijtje: Lex Empress, Romanthony, Sebastian, Anna Sophie Angnoe, Lee Fields, John Turrel en (jawel:) Janne Schra.
Ik geloof dat 7-Never too late het eerste nummer was waarmee ik bij deze plaat van kraak en smaak belandde. Ik weet dat ik bij het internetten geboeid te luisteren zat naar een mooi intro-tje dat zich ontwikkelde en dat ik opeens Janne Schra hoorde. Hé, dacht ik, wat gebeurt hier. Het nummer is echt een prachtige combinatie van het eigen geluid van de heren van Kraak & Smaak als van Schradinova.
Fairy falling begint met een mooie symbolische lick/fall, waarna een groove op gang komt die me even doet denken aan Malcolm Mclaren's DeepInVogue (even opgezocht.. blijkt zelfde klank/akkoord). Verder mooie vette klanken, goed geplaatste koebellen erdoorheen. En boeiende tekst en daarbij passende uittro.
Wasted with a smile pakt met een mooi ritmisch begin een sfeer die me zomaar in lounge-sferen op het strand op zondag met mooi weer doet belanden. Waarna my synths are a bomb voorbijkomt als ode aan de synthesizer. Strakke beat, een soort leslie-vibe en telkens weer op het goede moment een variatie, toevoeging of juist het teruggaan naar kleinere setting/klanken. En wat ik ook mooi vind is het spaarzaam en smaakvol gebruik van de pookjes (om de klank te laten glijden).
Het lied the storm, begint met een sfeer die doet denken aan de klanken van filmmuziek Diva. En ach, het begint eentonig te worden, is ook weer een mooi nummer. Honing voor je oren, zeker als je lekker in een goede bui bent. Positieve vibes. Die de luisteraar dan brengen naar het laatste nummer: Turrels Lament. Wat meer ingetogen en langzaam maar dat kan ook niet anders bij een klaagzang. Een mooie afsluiter van een plaat die zijn naam eer aandoet.
UPDATE: Ben je helemaal enthousiast geworden... belister dan ook het uitgebreide interview dat de heren hebben gegeven op Faceculture en dat hier te vinden is.
