dinsdag, oktober 04, 2011

Heel mooie avond met Cor Bakker, Karin Bloemen en de liedteksten van Coot van Doesburg

Gisteravond zaten de jazzjunks in de Duif, bij een voorstelling van Karin Bloemen en Cor Bakker. Alleen al de combinatie van die twee namen was genoeg om, ruim een half jaar geleden, te besluiten ernaar toe te gaan. Wisten wij veel dat we de hele avond mooie liedteksten van Coot van Doesburgh mochten zingen....

Wat maakte deze avond nou zo prachtig?

Tja, teveel om op te noemen eigenlijk. Zo is Karin Bloemen een loslippige flapuit met een fenomenale stembeheersing en mimiek. Ze nam de zaal in hoog tempo met een hoop humor mee langs heel bekende liedjes, zoals de herkenningstune van het Songfestival, Fideste Adelis (bekend als: komt allen tesamen) en Waarheen.. Waarvoor (bekend van Mieke Telkamp). En wij als publiek hadden allemaal het boekje LICHT gekregen zodat we mee konden zingen.

Aan de piano zat niemand minder dan Cor Bakker. Uit eerdere optredens konden we al vermoeden dat hij  op de hem zo bekende muzikale manier zou begeleiden en ook nu was dit zo. Alleen stel je nu even voor: niet alleen een diva als Bloemen begeleiden, maar ook zo duidelijk spelen dat een hele zaal alle modulaties als van nature goed zingt. Welaan, laat dat maar aan de maestro over: hij speelde supergeconcentreerd en attent.

En, wat ook zo bijzonder is: bij elk lied werd door Cor Bakker direkt de sfeer en cadans neergezet die erbij pastte. En zo vlogen we van een heel mooie uitbundige bluesy gospelsound naar breekbare sneeuwvlokken. En eerlijk gezegd, soms vond ik het niet fijn dat al die mensen zo erdoorheen zongen, want Cor legde ook erg mooie changes onder stille nacht, heilige nacht neer. Dat deed me ergens denken aan flarden dominantwisseling uit Goodbye Pork Pie Hat. Kortom: heel solide, heel gevoelvol en permanent in touch met het publiek en Karin Bloemen.

Over de liedteksten ga ik verder kort zijn. Het is een bijzondere prestatie om oude liedteksten, versleten dingetjes, nieuw leven in te blazen. Tom Mikkers zag/hoorde het helemaal voor zich. En Coot van Doesburgh  slaagde in prachtige hertalingen, zonder overmatig sentimenteel te worden. En ook met wat mooie humorvolle knipogen erin. En het bijzondere is dat je dat ook echt goed ervaart als je de liedjes zelf gaat zingen. Waarbij het helpt dat we in Nederland zo'n grote zangcultuur hebben. Zit je gewoon lekker met zijn allen te zingen.

Tenslotte de kers op de taart. Die werd gevormd door de regie en de techniek. In de serie liedjes was een mooie (verhaal-)lijn aangebracht, die door het licht en de enscenering een lopend geheel werd. Tja, als alles zo ontzettend mee zit, dan kun je niet anders dan heel content huiswaarts gaan. En dat deden we.