Recensie: Froukje - Noodzakelijk Verdriet

Ja lieve lezers, het is hoog tijd voor een recensie van het album Noodzakelijk Verdriet door Froukje. 

En ik ga even niet heel hooggeleerd doen alsof ik alleswetende recensent ben want dat is niet zo. Ik werd ruim anderhalf jaar geleden getipt en luisterde toen voor het eerst naar Als ik god was. Dat vond ik een mooi nummer, qua tekst, melodie, synthesizers en wat erbij hoort.

Screenshot home-page Froukje

O ja, en dan moet ik nog wat bekennen. Ik ben verwoed pianist/toetsenist en mijn jeugdhelden zijn Abba en Supertramp. Daar liep ik niet erg mee te koop destijds maar dat moge verduidelijken dat compositie/toetsen en bandgevoel wel een beetje mijn dingen zijn. 

Noodzakelijk verdriet

Afijn, ik dwaal af. Het was begin januari dit jaar en ik had een klusje in huis te doen. Veel was ophangen. Daar zag ik niet echt naar uit dus ik dacht: eens zien of ik dat leuker kan maken met een speurtocht naar nieuwe muziek. En zo dacht ik: hé, zou dat nummer van Froukje van een Album komen en hoe dit dat dan?

Afijn, zo kwam ik op Noodzakelijk Verdriet uit en ik was - ben ik eerlijk in - niet goed aan het luisteren. Ik was namelijk bezig de was op te hangen: ik luisterde eigenlijk vooral een beetje naar de synthesizer klanken en de liedjes schoven voorbij. Afijn, dat was ophangen duurde nog wel even dus ik had de plaat al één keer voorbij horen komen en was aan de tweede ronde bezig, want ik had hem op repeat staan. 

Even beter luisteren dan

Ergens halverwege had ik een soort bewustzijn; hé wacht even, deze hele plaat heeft iets, er is net iets tegen mij gezegd, een soort groter verhaal dan alleen een lijst mooie liedjes. Dus ik ging beter luisteren en ik denk dat ik toen ergens bij het lied 'Ik ben bang' was. Dat is een soort antwoord op 'Als ik god was'. En ach, wie weet dat ik er anders naar luister (ooit misdienaar geweest). En vanaf dat punt ging ik dus actief luisteren. Lang verhaal kort: dat doe ik nu nog steeds.

Het album heeft zoveel mooie liedjes, teksten en dan ook: instrumentatie en audiomixage. Alles vloeit op mooie manier in elkaar en ook de volgorde van liedjes vertelt in zichzelf een verhaal. Dat kan ik gaan uitspitten allemaal. Maar dat ga ik niet doen. Ik ga u niet de mooie ontdekkingsreis ontnemen die ik zelf heb gewandeld, maar kan u verzekeren dat het album telkens weer nieuwe lagen/zaken heeft die je kunt ontdekken. O ja, er is ook goed op te dansen, ook fijn.

Nu kan het zijn dat er op dit moment allerlei van dit soort mooie albums uitkomen (ik hou dat niet bij namelijk) en dat ik onrecht doe aan allerlei andere muzikanten. Maar ik zet dit album gewoon in de serieuze iconische bewaarplaat-categorie. 

Twee dingen? 

Ok, het ene: voor de liefhebber van filosofische betekenisgeving: je zou kunnen zeggen dat het een album is dat gaat over tijd. Het verhaalt loopt van in blokken van verleden, afscheid, verloren, verbonden, zoeken naar vinden en het nu. Van alleen met de tijd, via zeeën met de tijd naar we hebben de tijd (minstens tot morgen).  

Het andere: de geluiden, sounds, mixen en bytes hebben zoveel mooie laagjes en daar zit zoveel liefde en muzikale aandacht onder, dat is ongelofelijk. In drijfzand hele mooie ritmische's bytes en ook een wurlitzer achtig orgelsoundje dat in en uitgeveegd wordt. Tommetjes die van links naar rechts gaan ('dit verdooft wel'). 'Leef echt' op repeat door je oren. Soort linn-drum feel. En in Naar het licht wordt ook van alles met knoppen/filters uitgehaald (wat precies weet ik niet) wat je bijna niet kan horen maar echt mooi.

Hulde en dank !

Kijk, als iets zo mooi is, dan moet je dat ook de artiest laten weten natuurlijk. Dus als afsluiting hier het mailtje dat ik - ik zie op 7 april - gestuurd heb aan het mailadres van management Froukje. Dat vat het ook mooi samen.

Willen jullie graag aan Froukje doorgeven dat het laatste album echt prachtig mooi is, op allerlei manieren. Echt niet te beschrijven. Vooral bijzonder: lekkere beats/drive en ook de verhalen erin. Het draait lekker op repeat terwijl ik druk bezig met ingewikkelde papier-zaken-procedures en geeft me energie en inspiratie.

Dank, dank, dank! 

Aan de slag met Bannink: Linda Vink en Bert van den Brink - 11 oktober 2024 - Hilversum

Ach, het is alweer tien jaar geleden dat ik de vorige keer schreef. Tijd voor een nieuw stukkie dus.

Ditmaal over Bannink. Dat is toch de Nederlandse Mozart / Rodgers & Hammerstein / Gershwin of hoe je hem ook zou kunnen noemen. Een ongelofelijk muzikaal genie die allerlei soorten liedjes maakte die, opgroeiend in Nederland, in ons geheugen gegrift zijn (mijn Opa, op een mooie Pinksterdag, deze vuist op deze vuist). 

Banninks muzikale schat/nalatenschap

Gijs Groenteman maakte een prachtige podcastserie over het leven en de muziek van Bannink. Die is hier te beluisteren. Maar ja, nog mooier is het om live te luisteren naar de prachtige liedjes. En die kans had ik gisteren in het muziekcentrum van de Omroep. Meesterpianist/organist Bert van den Brink bracht met Sopraan Linda Vink het programma: 'Aan de slag met Bannink', met gebruikmaking van het Pierre Palla concertorgel. 

Dat concertorgel alleen al is de moeite waard om te komen natuurlijk en dat is een verhaal apart (lees hier). En het is ongelofelijk fijn dat de Stichting Pierre Palla Concertorgel de ruimte en gelegenheid gaf voor dit concert. En ja, als je als jazz-cat dan ook weet dat Bert van den Brink dat orgel speelt, dan moet je erheen. Beste muziek/composities van Nederland, uniek orgel, Bert van den Brink en - dat weet je ook zeker - een vocalist die op één muzikale golflengte met Bert van den Brink zit. 

Het programma: mooie liedjes van Bannink

Hiernaast ziet u het programma. Prachtige liedjes, mooie teksten en een bijzonder mooie selectie. Het iconische Ja zuster, nee zuster als binnenkomer en vervolgens een serie liedjes waarvan sommigen na één enkele uitvoering niet meer zijn gespeeld. Daarbij had de dochter van Harry Bannink ook nog enige suggesties gedaan, waardoor we konden luisteren naar Mozaïeken als getuigen en Poëzie (ziehier een lijst met Bannink-liedjes voor televisie).

Het prachtige 'ik hoef alleen maar zo te doen' kwam voorbij. Een liedje van voor mijn tijd (hier youtube versie), maar prachtige kritiek op cultuursubsidiestops en VVD-bezuinigingen (ik hoorde ook de naam Haya van Someren voorbij komen, nadien in haar rol voortreffelijk opgevolgd door cultuursloper Halbe Zijlstra).

De Mount Everest van de kleinkunst: 'Het is over' werd door Linda Vink meer dan overtuigend gezongen. Natuurlijk is expressie daar de kunst, maar je hebt soms van die momenten dat je geroerd wordt door een lied, niet vanwege de precieze tekst van dat moment, maar vanwege de eigen verbinding met emotie die de artiest een uiting geeft. Dus dat was echt een magische combinatie van expressie, muzikaliteit, begeleiding, compositie, tekst. 

Te mooi om op te noemen

Nu kan ik nog hele lappen tekst opnoteren, maar het was gewoon te mooi om op te noemen. Ik hoop dat het programma breder gespeeld/opgevoerd wordt (volgens AD zou dat zo zijn). Maar ik zag ook twee camera's staan en hoop dat er microfoons open hebben gestaan en we in de toekomst een opname mogen bewonderen. 

Hoe het ook zij. Een prachtige avond. Drie toegiften. Echt prachtig. Maar als u toch een impressie wil, luister dan gerust naar deze mooie improvisatie van Bert van den Brink van het stuk in the still of the night van Cole Porter op het Pierre Palla orgel. 

 Tenslotte: dank aan de Stichting Pierre Palla Concertorgel en het Muziekcentrum van de Omroep.

Beste cd in 2014: Benjamin Herman - Daniël van Piekartz (en Trouble!)

Zo op de valreep voor het nieuwe jaar wilde ik nog even kort een blogje maken over wat ik dan maar de beste jazz-cd van 2014 vind. En ja, er zijn tal van cd's geweest die aan me voorbij gingen en ook vast goed waren. Maar ik doe niet aan top 2000jes of zo. Deze spant de kroon staat bovenaan de ranglijst. Waarom?

Allereerst de ultieme rust en beheersing van alle instrumentalisten. Kijk, het is stoer om met je instrument alle technische uithoeken van het universum te kunnen bezoeken en binnen een milliseconde weer terug te zijn, maar nog veel stoerder om al dat reserve technisch vermogen alleen in te zetten als je het nodig hebt. En dat is precies wat op deze plaat gebeurt. Een prachtige zanger/pianist, Daniël von Piekartz en dan instrumentalisten als Ernst Glerum, Joost Patocka en Benjamin Herman.

Al bij het eerste nummer, slow hot wind, komt je de rust en hitte van een zomerdag tegemoet. Maar wat mij vooral aansprak was het toucher en nuance in het pianospel. Ongelofelijk mooi getimed en prachtig toucher. Geen noot teveel of te weinig. Ik luister ernaar met ademloze bewondering; juist het als pianist plaatsen van enkele nootjes op de goede plek, is een vak apart. Daarbij is het ook erg prettig dat de lyrische kant van Benjamin Herman zijn plek krijgt.

Topper op het album, ook om pianistische reden, is Trouble. Een mooi nummer waarbij je bijna automatisch -als je op de snelweg luistert- versnelt. Wat mij echter vooral aanspreekt is het strakke begeleidingsspel en de groove in de piano. Ik proef heel veel verwantschap met Horace Silver, die ook zo mooi vanuit structuur en herhaling en toevoeging kan opbouwen. En iedere keer weer als ik het nummer hoor merk je hoe alles muzikaal in elkaar past/valt.

 

Goed, u begrijpt dat ik zo nog wel even enthousiast kan doorgaan, maar dan gaat u over allerlei superlatieven struikelen die afleiden van waar het om gaat. Machtig mooie muziek, meer dan de moeite van het beluisteren waard. Geniet ervan !

Musicians night: 10 maart 2014 in Nes Theater - Thomas Welvaadt

Alweer wat maandjes geleden was ik op een prachtig mooie avond van muziek aan het genieten in Amsterdamse Nes. Het was een avond georganiseerd door Thomas Welvaadt, trompettist, arrangeur en big band leider, en er vlogen tal van prachtige stukken voorbij. Het was een eenmalige en buitengewoon bijzondere avond: mooi muziek, aandachtig spel en een warme sfeer. Toen ik naar huis reed zat ik vol van energie: zoveel mooie dingen had ik gehoord.

Thuisgekomen kon ik weinig anders uitbrengen dan dat ik enorm genoten had, dat de stukken geweldig waren en verder weinig duidelijks. Mevrouw Jazzjunk wist het prima uit te leggen: ik was zo into the music geweest dat ik geen enkele aanleiding had gehad om nog eens nadien afstandelijk te kunnen herhalen wat het allemaal geweest was en wat zo mooi was. Afgezien dan van één nummer voor de pauze dat ik me herinnerde omdat het, bij de feature door de trompettist zonder duidelijke aanleiding de tranen in mijn ogen deed springen.

Inmiddels zie ik op het web dat er toch Youtubes zijn van die avond. Nou, die moeten gedeeld worden natuurlijk, dus ik zou zeggen. Luister en geniet van wat de fine fleur van de Nederlandse jazz muziek te berde brengt.

Rita Zipora: geen toeval !

Vandaag liep ik met mevrouw Jazzjunk bij toeval op het Uitmarkt terrein. Om bij toeval terecht te komen in een concert van Rita Zipora. En dat was mooi, authentiek en overtuigend. Fijn om mee te maken en met een lekker zonnetje erbij genoten we van een mooie set muziek.

Alhoewel ik ruim dertig meter verderop op een rustig plekje zat was opvallend hoe de sfeer en overtuiging van de liedjes doorkwam. Dat er de hele tijd allerlei mensen vlak voor het podium doorliepen deed er niet toe. Rita vertelde met de band een verhaal en dat kwam ruimschoots over. En dat ondanks de suboptimale geluids-afstemming waarbij de stem een tikje te weinig voor de muziek was geplaatst. 

Kort en goed, mevrouw Jazzjunk heeft na afloop direkt de cd gekocht en haar pen kado gedaan omwille van het signeren. Aan het eind van de middag, na het luisteren was onze conclusie: er is geen toeval, dit is heel mooie muziek en we hopen nog heel lang heel veel mooie liedjes te gaan horen van Rita. 

U ook?

Luister dan de liedjes op youtube of koop zelf de cd (en het liefst natuurlijk bij de artiest zelf, bij het optreden). En voor wie niet wil bladeren: hieronder de titelsong van de CD: Als Ik Kijk.

Wie is dokter Jazz....? ...... begin van een serie bladmuziek uit jaren 30/40

Deze week liep ik bij toeval een kringloop-achtige winkel in om te snuffelen bij de boeken. Er was van alles en zelfs een kleine doos met bladmuziek. En daarin zat dan weer een wit plastic tasje met Kamiki muziekboekjes. In een prachtig handschrift zag ik daar genummerd allerlei liedjes uit de jaren dertig. Engelstalig, Frans, Duits, Nederlands (Amsterdam).

Just a memory
Het eerste lied in het boekje 100-200, was just a memory, uit 1927:

Het mooie is dat Youtube dit liedje dan ook ergens heeft staan, dus luister gerust even mee:



Dokter Jazz
Boeiend was ook dat er in de schriftjes ook een Nederlandse tekst zat: Dr. Jazz. Van origine is dit een lied van Joe 'King' Oliver uit 1926. Mogelijk heeft onze muzikant hier deze eigen tekst op gemaakt (luister op youtube het origineel).

Wie o wie is dokter Jazz?
Uit de persoonlijke informatie bij de bladmuziek, daterend rond 1941, zag ik twee namen: van Besien Berkenbosch (Ham 81, Gent) en de familie van Seteghem en van Rijsselberghe (Nieuwstraat 45, Kalken). Mogelijk is in één van deze twee families de muzikant(e) te vinden met dit mooie handschrift.

Wie hier meer over weet te vertellen nodig ik van harte uit mij te berichten, via mijn Twitter account JazzjunkNL. Ik hoop dat er een mooi verhaal/boek achter zit, dat de moeite van het vertellen waard is.

Eén liedje per dag
In de tussentijd ga ik regelmatig op deze aparte hoek van mijn jazzjunk site, de bladmuziek bibliotheek van deze dr Jazz publiceren, waar mogelijk met de youtube-orginelen erbij. Als eerbetoon aan deze muzikant en zijn (of haar) mooie handschrift en aandacht/liefde voor de muziek.

Hopscotch theatertour: op avontuur met duizendpoot Ruben Hein

Twee weken geleden was ik in de Kleine Komedie te gast bij de theatertour Hopscotch van Ruben Hein. Ik had hem twee jaar geleden op het North Sea Jazz Festival gehoord en vond het knap hoe hij tegen de wind en regen van een ongeanimeerde zaal in zijn muzikale ding bleef doen. Dit keer speelde hij een thuiswedstrijd en dat was zeer de moeite waard.

Vooraf....
Het begon al goed: voorafgaand aan het concert kwamen we als publiek in de sfeer met een cd van Ahmad Jahmal. Lekker om weer eens een turbo-surrey voorbij te horen komen met een fringe on top. Jahmal is overigens één van de pianohelden van Ruben Hein, vanwege zijn rust en totale controle in zijn spel. Maar meer daarover leest u in dit mini-interview over zijn pianohelden.

Foto: Janey van Ierland

Eerste deel...
Het concert zelf begon met een mooie pianosolo uitvoering. Een gewaagde keuze, zo direkt vanuit het niets naar een gevoelige song. Waarna hij vervolgens met de band samen uitpakte met enkele stevige liedjes. Opvallend daarbij was dat de line-up geen enkele blazer had (Paul Willemsen, Hugo den Oudsten, Joost Kroon en Jesse van Ruller). En dat werkte eigenlijk ook prima.

Zeker de aanwezigheid en het spel van Jesse van Ruller was een mooie verrassing. Prachtig om te horen hoe hij zich invoegde in het spel en de groove. Waar we hem heel lang geleden nog wel eens konden betrappen op een te grote overdaad aan noten stonden ze deze avond allemaal op hun plek. Heel erg mooi, zeker ook omdat de stevige nummers van Hein ver verwijderd lijken van het gevoelige werk dat van Ruller met Chambertones Trio laat horen.

Wat betreft Ruben Hein zelf: hij spreekt los voor de vuist weg en neemt evenzo makkelijk je als publiek mee in zijn zang als in zijn pianospel. De details (welke stukken etc...) blijf ik u helaas schuldig: ik zat er niet met mijn kladblok op schoot, maar gewoon lekker te luisteren. En lekker was het, want met Joost Kroon op de drums, ben je verzekerd van een stevige en boeiende groove.

Tweede deel....
In het tweede deel begon Hein met Paul Willemsen met twee akoestische nummers, waaronder Elephants. Na het stevige-mannen-werk van voor de pauze was dat een mooie afwisseling. Daarbij viel me vooral op hoe mooi zijn stem is. Hoogtepunt voor mij was Modest Man: een hypnotiserend mooi nummer. Daarin viel alles op zijn plek.

Ruben Hein verraste daarna opnieuw door vervolgens het dak eraf te gaan swingen met tussendoor ook nog ergens een heel overtuigende pianosolo. Gevolgd door eindapplaus, een dedicated toegift en laatste afsluiter.

Al met al..met de duizendpoot op avontuur
Na het kleine voorproefje van twee jaar geleden kwalificeert deze voorstelling het beste als de gehele menukaart die Ruben Hein te bieden heeft. En die is nogal breed: zowel gevoelige als stevige songs, zowel als zanger, pianist, als componist. Hein toont zich een muzikale duizendpoot die het publiek meeneemt op een mooi kaleidoscopisch avontuur door zijn muzikale achtbaan.

 

Ruben Hein: mini-interview over pianohelden en de toekomst

Dit weekend was de jazzjunk op bezoek in de Kleine Komedie om te luisteren naar Ruben Hein en de liedjes van onder andere Hopscotch: zijn nieuwe cd. Een pracht  theaterconcert, op allerlei manieren. Maar daarover later meer.

Want voor nu gaat het om iets anders. Ik was ook in de gelegenheid om hem wat vragen te stellen. En zo vind u hieronder mijn mini-interview met Ruben Hein, die antwoordt op drie vragen die mij, als jazzjunk en pianist, boeien.

V: Wat is de eerste muziek die je herinnert, die je in vervoering bracht?
Ik denk dat dat de muziek was die bij ons thuis vroeger gedraaid werd: Beatles, Paul Simon, Ray Charles, Randy Newman. Het is muziek die blijft hangen, die je je hele leven meedraagt.

V: Wie zijn jouw drie grootste pianohelden (en waarom... )?

- Ahmad Jamal, vanwege de rust en de totale controle. Onwaarschijnlijk muzikaal en gedurfd. Hij was zijn tijd vooruit en speelt nog steeds, op hoge leeftijd, heel erg goed. 

 

 - Herbie Hancock. Hoe je het went of keert, hij heeft grote veranderingen in de muziekgeschiedenis meegemaakt en mede beïnvloed. Met name zijn periode bij Miles vind ik hem heel erg bijzonder en virtuoos. Zijn laatste paar dingen vind ik dan toch weer wat minder. 

- Brad Mehldau. De grootste pianist van de laatste 20 jaar wat mij betreft. Hij heeft jazzpiano veranderd, vind ik. Elke noot die hij speelt is raak en waar. Het is gewaagd, blijft zichzelf vernieuwen en net als Jamal van een ongelooflijke muzikaliteit. Daarnaast zit hij niet vast in een jazz idioom/sound, hij durft juist daar van los te breken

V: Wat is op dit moment, als je tijd zou hebben, het muzikale gegeven waar je op wil knagen en verder mee wil gaan.
Schrijven. Na vrij veel spelen, is het juist weer lekker om te gaan schrijven en ook weer nieuwe dingen te ontdekken. Ik moet heel erg op zoek naar nieuwe impulsen en die haal ik uit andere muziek of juist uit andere instrumenten. Ik zit nu net op een soort kantelpunt, waarbij ik voel dat ik weer mezelf op wil sluiten on een hok om te klooien met instrumenten en computers. De afwisseling tussen spelen en schrijven vind ik een hele prettige...

De vreugde van luisteren: 3 november 2013, 14.00 uur, Singelkerk Amsterdam

De vreugde van luisteren is de titel van een boek met cd, dat vanaf begin november verkrijgbaar is in de boekhandel. Marinus van den Berg, deskundige op het gebied van rouwverwerking, heeft in het boekje zijn ervaringen en reflecties over luisteren opgenomen. Deze worden afgewisseld met bijpassende gedichten en liedteksten. De liederen zijn op muziek gezet door Eva de Mooij, muziektherapeut en zangeres en opgenomen op de cd die in het boekje is ingesloten.

Wie geïnteresseerd is in de inhoud van de bundel en cd kan hieronder een muzikale impressie op youtube beluisteren. Ik raad u echter vooral aan om zélf uw mening te vormen. Dat kan door op 3 november as, om 14.00 uur naar de Singelkerk in Amsterdam te komen. U ontdekt dan vanzelf of de teksten en liederen u aanspreken. De toegang is gratis.



Wat de bundel en cd voor mij persoonlijk zo bijzonder maakt is de echte aandacht voor luisteren. Zoals van den Berg opmerkt: er is in deze tijd heel veel aandacht voor praten, voor talk-shows, en dat toont precies waar het misgaat. Er wordt heel veel gepraat tegenwoordig en weinig écht geluisterd.

De beschrijvingen en anekdotes in deze bundel leggen de nadruk op luisteren en de vreugde van luisteren. "Genieten van luisteren is een vreugde", aldus van den Berg, "vergelijkbaar met de vreugde die het geeft als je zelf beluisterd wordt". Met de bijgevoegde cd kunnen de luisteraars die vreugde van luisteren ook direct zélf ervaren.

De liederen op de cd zijn gecomponeerd en gezongen door Eva de Mooij, die er door haar compositie, interpretatie en instrumentatie in slaagt om de luisteraar te blijven boeien. Zo is er onder andere een welkomstlied te horen, een meditatieve oproep, een zachte sfeerschets, een stilte aan het water en een opgetogen a capella danslied. Zij wordt hierbij ondersteund door de zangeressen Joosje van Dooren en Margriet Prins. De pianopartij komt voor rekening van Simon Lelieveldt.

De combinatie van de teksten van Marinus van den Berg met de muzikaliteit van Eva de Mooij maakt deze bundel, in mijn ogen, heel geschikt voor iedereen die iets met luisteren en bezinning heeft. Of dat nu persoonlijke interesse is of vanuit een beroepsmatige interesse als coach, trainer of therapeut.

Vader-dochter-familie-netgeboren muziek: Blue door Borstlap

Soms is levenservaring nét datgene dat maakt dat je een muziekstuk of plaat of cd begrijpt. Voor mij geldt dat in het bijzonder bij de CD Blue van Michiel Borstlap.  Die is al een tijdje uit, maar pas onlangs in mijn bezit gekomen. De Sint bedacht namelijk dat er geen mooier kado is dan een nieuwbakken vader (tevens pianist) een cd te geven die een andere nieuwbakken vader (Borstlap: ook pianist maar dan van de buitencategorie) schreef vanuit de overweldigende ervaring die het vormen van een nieuw gezin is.

De eerste tijd bleef de cd nog in de hoek liggen want het feitelijk ouderschap ging voor. En op een enkel momentje toog ik zelf achter de piano om lekker te spelen. En daar rolden dan  fleurige, half symphonische, Pat Metheny achtige meditatieve mooie klanken uit. Het is boeiend om te merken hoe je speelt als je verklankt hoe het is om een gezin te vormen, vader te zijn en zo'n mooie lieve kleine hummel in je armen te hebben. Veel mooie en zoete klanken enzo.

Al spelend zocht ik ook de wat somberder en donkere kleuren op. En ik ging eens kijken of ik er een melancholische blues kon laten klinken. Maar nee hoor de hoeveelheid oxytocine in ons  huishouden is bij iedereen zo hoog (dat weet ik dankzij de boekjes van Claudia de Breij, Bastiaan Ragas, Hapiness, Kraamzorg en nog een halve bibliotheek aan voorlichtingsmateriaal die ongevraagd over aanstaande vaders wordt uitgestort) dat ik vooral in hoger melodieuze sferen bleef draaien.

En op een gegeven moment zag ik tussen de geboortekaartjes en luiers die CD Blue liggen. Ik zette hem op en het werd een feest der herkenning. Mooie open klanken en alles gezin, familie, warmte, verwondering, verbazing, plezier wat er klinkt. Een CD die je vooral niet moet proberen te analyseren, per nummer of zo, maar die je gewoon kunt ondergaan. Om de beleving te herkennen.

En voor wie benieuwd is: hier een live versie van het titelstuk van de plaat. Blue (de naam van zijn dochter).

Bing Sings "Aren't You Glad You're You?"

Er zijn momenten in het leven, die zijn uniek. En de geboorte van je eerste kind, een dochter in ons geval, is er daar één van. Het mooie van muziek is dat er dan ook eigenlijk altijd wel ergens een liedje te vinden is dat mooi op zo'n moment aansluit. En zo kom je dan bij Bing Crosby terecht:



Let ook op hoe kunstig de montage van filmshots in dit fragment is gedaan om te voorkomen dat we Bing Crosby echt piano zien spelen. Handige camera-hoeken en het 'toevallig' voorlangs lopend meisje bij het openingsakkoord maken dat je niet in de gaten hebt dat hij (wat ik vermoed) niet écht piano kan spelen. Maar hij brengt het wel overtuigend. Wat mij dan als pianist opvalt is dat hij na hele stukken 'blind' gespeeld te hebben om het meisje toe te zingen, aan het slot nog even naar zijn handen.kijkt als om te zien hoe hij moet spelen.

Steun het Nederlandse jazz-archief..... NU !

Kijk, we kunnen er lang of kort omheen draaien. Maar jazz moet. Jazz leeft.  Of, in de woorden van Jules Deelder:



Het Nederlandse jazz archief neemt op dit gebied een bijzondere rol in. Al jaren worden daar collecties opgenomen en ontsloten. Sinds het Jazz-bulletin uitkwam, vele jaren geleden ben ik geabonneerd om de jazz te steunen. En ik herinner me de artikelen van weet-al Herman Openneer en vele andere mooie verhalen. Meest recente mooie nieuws is natuurlijk dat de unieke serie: Jazz at the Concertgebouw dit jaar een Edison kreeg in de categorie “Bijzondere Uitgaven van Historische Aard” gewonnen! Morgenavond, 28 november, wordt-ie uitgereikt.

Het tekent hoe bijzonder en belangrijk dit instituut is voor ons in Nederland. En ook onder de nieuwe kabinetsplannen verdient het plekje onder de zon. Aangezien van regeringswege de geldkraan dichtgaat is het nu dus tijd dat wij muziekliefhebbers en muziekmakers in actie komen. En doen wat er te doen is: geld geven, vriend worden van het jazz-archief en anderen bewegen om dit te doen.

Zojuist heb ik zélf mijn letterlijke duit in het digitale zakje van het archief gedaan. En ik hoop dat u dat ook zult doen. En mocht u nog twijfelen: lees dan de pdf achter het plaatje en kom in actie: Wordt vriend en geeft ruim !

Wilt u er iets auditiefs voor terug, dan kan dat ook natuurlijk. Dan raad ik u aan om naar het benefiet-concert op 16 december aanstaande te gaan in het Bimhuis. Er worden unieke jazz-posters en foto's geveild. En het wordt een bijzondere avond met Europe’s First Lady of Jazz Rita Reys naast impro-grootheid Michiel Braam. Met Benjamin Herman en John Engels en Ruben Hein. En met voordrachten van Jules Deelder. Onder leiding van veilingmeester Hans Dulfer gaan er verder bijzondere zaken onder de hamer, zoals een kunstwerk van Han Bennink en een originele jazzfoto van Eddy Posthuma de Boer.

Tickets bestelt u hier.

Gruppo Sportivo: 10 mistakes met onvolprezen jazzcat vandenBurgh

Gaat u mee terug in de tijd? Jaren zeventig. Bsus akkoordje. En de groep Gruppo Sportivo aan het werk? Met in het lied: I said no, de overduidelijke geloofsbelijdenis van Hans vandenBurg: "She asked me do you like jazz?...... I Said no... "

En toch.... verklaar ik vandenBurgh bij deze tot de ultieme jazzcat van de Nederpop-scene. Sta mij toe u uit te leggen waarom.

Deze zondag mochten we terug in de tijd. De jazzjunk ging in goed gezelschap op pad naar de premiere van 10 misstakes in de Kleine Komedie. Een beruchte plaat van Gruppo Sportivo met het catchy: Beep Beep Love en het Lasting Forever. Alle reden dus om al in juni van dit jaar kaartjes te bestellen en thuis al platen draaiend voorpret te hebben voor het concert.

De startopstelling was opmerkelijk. Ik zag geen keyboards, terwijl die toch zo mooi prominent in de liedjes aanwezig is. En even vreesde ik dat bij het begin Hans Klok achter het witte scherm vandaan zou komen. Kijk maar:

Maar nee hoor. Het concept was als volgt. Voor de pauze was er een tweegesprek tussen Hans vandenBurg en Peter Calicher over de muzikale inspiratiebronnen en het ontstaan van Gruppo Sportivo. En op de linkerkant van het podium speelde de rest van de bandleden citaten en stukken van Steely Dan, the Beach Boys, Zappa, Stevie Wonder, Eric Clapton en noem ze allemaal maar op. Prachtig uitgevoerd en een mooi bewijs dat de band muzikaal ijzersterk is (voor wie daarover nog mocht twijfelen).

In het gesprek kwam van alles voorbij over het ontstaan van de muziek, de ontwikkeling van de band en de gedachte en werkwijze van vandenBurgh. En ja, dat is onnavertelbaar, daarvoor moet je echt even gaan luisteren in de tour. Want, laten we er niet omheen draaien, vandenBurg maakt liedjes die niet genoeg gewaardeerd kunnen worden. Ze klinken eenvoudig, hebben een kwinkslag, maar op het moment dat je ze zelf gaat spelen of zingen ontdek je de bedrieglijke eenvoud. Kleine ingelaste breaks, wendingen, rifs, citaten; een onmiskenbare en onvolprezen jazzcat. U vraagt, hij draait.

Afijn, dat draaien gebeurde na de pauze. De band speelde de verschillende nummers van 10 misstakes met klasse en een hoop energie (en iets te hoog geluidsniveau voor deze theatersetting: gele doppies aangeraden dus). En links en rechts in de zaal zag (en soms hoorde) je de liefhebbers meezingen en meeplaybacken. En ja: natuurlijk zaten er in het publiek allemaal mensen die Gruppo nog hadden horen spelen op hun eindexamenfeest in 1978....

Voor wie de liedjes niet kent: ga naar het concert en laat je onderdompelen in dit unieke stukje Nederpopgeschiedenis. Zeker weten dat u daarna ook de rest van zijn omvangrijke biblioheek wilt beluisteren. Tokyo, Hey Girl, Sucker of the Century, A horse with no name, en noem maar op.

Veel plezier !

Een Blüthner met een doosje: voor de ogen van de pianist...

Soms heb je geluk. Soms heb je veel geluk. En soms trek je een lot uit de loterij.

Dit weekend trok ik een lot uit te loterij. En daarop stond in mooie letters: Blüthner. Die prachtige vleugel was het instrument waar ik dit weekend in Zenderen, in retraite-centrum de Zwanenhof op mocht spelen vanwege het project Verstilde Woorden (een boek en cd). Ik kan u vertellen: het was liefde op het eerste gezicht. In de prachtige kapel stond een karaktervolle vleugel op me te wachten.

Ik zag al aan de lessenaar met het open houtwerk dat het wel eens mijn geluksdag kon zijn. En mijn hart ging sneller kloppen toen ik de vleugel opensloeg en het merk zag: een Blüthner !

Jaren geleden heb ik een lange speurtocht gedaan naar een mooie piano voor in mijn huis. Die bracht me langs allerlei zaken, daaronder ook Andriessen in Haarlem. En bij Andriessen vond je de karaktervolle piano's. Mooie oude piano's, goed gerestaureerd, met personality. Ook toen viel ik als een blok voor de twee Blüthners in de zaak. Prachtige eigen vleugels, met elk een eigen karakter. En way out of reach voor mijn bescheiden budget.

En nu, op deze zaterdagmiddag, stond daar in wat waterige zonnestralen een Blüthner op mij te wachten. Afijn, het was een genot om erop te spelen. Mooie klank, prachtig dynamisch bereik en wat het bijzondere is: je merkt de klik met de piano aan nieuwe dingen die onder je handen gebeuren zonder dat je er erg in hebt. Opeens hoor je de muziek die je speelt in een nieuw licht, wat inspireert tot aanvullingen, nieuwe ideeën en mooie klanken.

Wat ook zo fascinerend was. In de piano stond een verrassing te wachten. Ik zag rechts van mij in de piano een doosje staan.

U ziet de tekst: 'voor de ogen van de pianist' en net als ik vraagt u zich misschien af: wat zit erin?

Eerst dacht ik dat het een experimenteel kunstwerk was van één van de vele groepen die in Zenderen hun conferentie houden, bezinning vinden en van kunst genieten. En dat het de bedoeling was van de kunstenaar of kunstenares om een privé-kunstwerkje voor de pianist neer te zetten. Een soort geheim tussen de kunstenaar en pianist (m/v), waar de rest van de mensen in de zaal niets van mogen weten. Kunst, alleen voor de ogen van de pianist. Ik vond dat een mooi idee.

Op een gegeven moment won de nieuwsgierigheid. En ik bekeek het doosje wat beter. Mijn privé kunstwerk kreeg opeens een heel praktische betekenis. Er zaten potloden en pennen in het doosje. Een elastiekje.

En.... een leesbrilletje voor de pianist.

Gedenkwaardige tiende aflevering van XLJAZZ

Zo'n tien jaar geleden startte een bijzonder project: XLJAZZ. Gevorderde amateurs en muzikanten gingen tijdens hun vakantie lang en hard oefenen op bijzondere stukken, gewijd aan componisten als: Zappa, Monk, Mingus, Fondse, Pascal en nog vele anderen. Om die vervolgens na de zomer ten gehore te brengen in enkele optredens in het land en in het Bimhuis.

Vorige week was ik bij alweer de tiende concertuitvoering van dit project. En het was om allerlei redenen gedenkwaardig. Er werden uit die tien jaar de mooiste stukken gespeeld. En dat was een genot om naar te luisteren. Op een knappe manier slaagde de band erin die 'best-of' serie neer te zetten. En waar in eerdere jaren het concert in Bim-huis soms nog wat kleine hikjes kon vertonen was er nu sprake van strak spel in alle secties. De arrangementen uit eerder jaren, hier en daar aangepast aan de bezetting, kwamen prachtig tot hun recht (mijn persoonlijke favoriet: night in tunesia).

In deze tiende XLJAZZ deden overigens alle dirigenten uit voorgaande jaren mee (Joost Dieho, Martin Fondse en GJ Binkhorst) en fungeerden Jasper Leclerc en Thomas Welvaadt als sectieleider van respectievelijk strijkers en blazers. En dat leverde dus prachtige muziek op. Driewerf hulde dus aan muzikanten, dirigenten, sectieleiders en niet in het minst, de stichting Buitenkunst onder bezielende leiding van Arthur Schmidt.

Of er volgend jaar weer een XLJAZZ zal zijn in dezelfde opzet is, zover ik begrijp, niet bekend. Maar dit concert was hoe dan ook bijzonder en gedenkwaardig.

Amstel Big Band Plays Sven Schuster

Gisteravond was het zover: een CD-release optreden van de Amstel Big Band en Sven Schuster. In het Amsterdamse MC-Theater, op de plek waar eerder diezelfde middag Mijke's Middag (Radio6) was uitgezonden. Voorzien van een mooi stempeltje op mijn hand toog ik naar binnen in de voormalige zuiveringshal op het Westergasfabriekterrein. Om eens lekker te gaan luisteren.

Want hoe zeer ooit Bernlef in 1999 de jazz in Nederland dood poogde te verklaren, de jazz leeft nog als geen ander. Talloze artiesten en bands getuigen daarvan. En Caro Emerald slaagde er zelfs in om de mainstream te overtuigen van een prachtige retro-sound. En al dat moois kan natuurlijk alleen maar gedijen dankzij een vruchtbare humus-laag van conservatoria, jazz-scholen en gedreven muzikanten, componisten en dirigenten.

En zo komen we dus bij de Amstel Big Band uit, een groep gedreven muzikanten, aangevoerd door Sven Schuster, bij menigeen bekend als bassist in uiteenlopende formaties. Schuster staat inmiddels al vijf jaar als dirigent voor deze band en toont zich in die periode ook als een produktief en creatief componist. En het is mooi dat we dat nu niet alleen live, maar ook op deze cd kunnen terughoren.

Het openingsnummer van de set gisteren, was 'Serious Fun'. En dat, zo lichtte hij toe, is ook zo'n beetje het motto van de Amstel Big Band en het werken ermee. Waarna Sven en de Band ons meenamen langs uiteenlopende nummers. Van een sferisch nummer als Gravitation naar het funky Music for President (geschreven vanuit de gedachte hoe mooi het zou zijn als alle geld die naar de VS-verkiezingscampagne's zou gaan naar muziek). Als zangeres was daarbij Mathilde Marlon te gast, die op overtuigende wijze in haar zang liet horen hoe de stem ook instrument is. Met mooie -met de gitaar gedubbelde- lijntjes in de nummers Gentle Orientle en Sheherazade.

En zo kon ik gisteravond twee sets lang genieten van arrangementen met veel ideeën, kleuren en lijnen, zowel in ritmiek als harmonie. Uitgevoerd door een aandachtig spelende (en luisterende) Amstel Big Band. Die ook plek in haar midden bood voor de 10-jarige Daniel Keller om op altsax te demonstreren dat de jeugd de toekomst heeft. Het was erg mooi om te horen hoe hij in zijn solo duidelijk ook op de changes meeging en zijn lijntjes neerzette.

Qua composities en spel vond ik het nummer Sixtease erg overtuigen. Ook Skating in Beijing blijft verder altijd een genot om te horen. Dus ik zou zeggen: klik op het plaatje hieronder en dan kunt u ook eens op de luisterpaal luisteren (alhoewel de techniek daar momenteel wat schokkerig is...):

Kortom, het was een mooie avond, en het zal u niet verbazen dat ik na afloop de cd hebt gekocht.

Mooie workshop componeren met Bert van den Brink op Rotterdamse pianodriedaagse

Al sinds jaar en dag (ruim voor Idols, X-factor, the Voice enzo) bestaat er zoiets als de Rotterdamse pianodriedaagse. Een festival waarin pianisten in 5 minuten mogen laten zien wat ze kunnen en vervolgens door kunnen dringen in verdere ronden. Waarbij een kundige jury bepaalt welke er op het eindconcert mogen spelen en er dan prijzen worden uitgereikt enzo. Wist u bijvoorbeeld dat op één van de vroege festivals de broertjes (toen nog) Soerjadi ontdekt werden?

Het festival bestaat nog steeds en dit jaar was er een workshop Compositie door Bert van den Brink. Ik heb me daar gauw op ingeschreven, want dat leek me een mooie sessie te kunnen worden. En ik werd niet teleurgesteld. Er waren in totaal zes componisten (waaronder ondergetekende) die hun stuk op de piano ten gehore brachten. Elk met een heel eigen karakter en stijl. Van romantisch, filmisch, klavierleeuwerig tot klassiek-inventief en jazz.

In de sessie kwam veel leerzaams tevoorschijn. Over akkoordnoten en het effect van herhaling of variatie. Over de keuze van begeleiding in linkerhand. Met als motto om het avontuur te blijven opzoeken. Daarbij gaf van den Brink iedere componist precies die tips en aandacht die pastte. In mijn geval doken we wat verder in een wat ouder stuk van mij, om te concluderen dat een overgang met C7/9 veel mooier en/of weggelaten kon worden. En ook kreeg ik tips over de beste manier om improvisatie uit te bouwen op het B-tje in het stuk. Leuk, leerzaam en inspirerend.

Waarmee ik u hierbij graag het stuk ook even laat horen, zoals vanochtend opgenomen. Ik heb inmiddels ook een titel verzonnen: Triangle.

Triangle by JazzjunkNL

De grondtoon van uw organisatie.. over de bassist... met Vierdag en van Maanen

Lang, lang geleden heb ik ooit een stuk geschreven over de Klank van uw organisatie (als het een big band zou zijn). Want, als pianist in bigband in het weekend actief, verbaasde ik me erover dat de principes die in de muziek bijdragen aan een mooi stuk, in organisaties veel minder worden toegepast. Dan zat ik door de weeks bij vergaderingen en dacht ik: als iedereen nu een instrument in zijn handen zou krijgen zou heel duidelijk zijn dat dit niet werkt. Maar omdat woorden woorden zijn en anders binnenkomen dan muziek was dat lang niet zo duidelijk. En toch... het thema blijft me nog steeds boeien en raken.

Ik was daarom ook erg verheugd toen ik een uitnodiging voorbij zag komen van SMT over de grondtoon van de organisatie. Verzorgd door Gulian van Maanen van Kernconsult in samenwerking met Jeroen Vierdag (bassist van tal van bands, oa. Ploctones). Dat bleek een workshop te zijn die ging over de rol van bassisten in een organisatie. Wat doen ze? Hoe herken je ze? Wat is de rol van de bas? Alles passeerde de revue.

Het voert te ver om de hele workshop vast te leggen, daarom hierbij wat mooie momenten genoteerd. Allereerst was heel leuk dat Jeroen Vierdag meespeelde met een (niet uitgebracht) stuk van Jann om te laten horen welke plek de bas in de muziek heeft. En ook erg mooi was het luisteren naar de verschillende tracks van de multi-track: What's going on van Marving Gaye. Zonder bas en diverse andere instrumenten hoorde ik daar opeens een piano-thema dat gelijk is aan het intro.

Op de kale track van What's Going on (drums, zang) liet Jeroen Vierdag toen zien welk type invullingen je als bassist kunt neerleggen. Basic, Basic met ritme, Basic plus (vol ingevuld met ritme, variatie). Die laatste variant was vooral educatief erg interessant; muzikaal was het naar mijn smaak veel te vol/weldadig en gekruld. Maar het punt was gemaakt. En als je dan daarna luistert naar de originele baslijn van James Jameson dan hoor je hoe knap hij in ritme, variatie het nummer weet te stuwen.

Wie die sensatie ook wil beleven, kan hier naar een duo-track zang/bas luisteren van het nummer. Met dank aan Youtube natuurlijk.



Wat leuk was verder, was om te horen hoe Jeroen Vierdag na het voor zijn generatie nog gebruikelijke AMV-drama (blokfuit enzo) tot bas spelen is gekomen. Hij wilde eigenlijk met zijn vader van zuurverdiend geld een slaggitaar kopen, maar de verkoper had destijds alleen nog maar een bas voorhanden. En die zei tegen hem: bas is misschien wel leuker want basgitaren hebben ze altijd nodig. En inderdaad, drie weken later zat hij in een bandje bas te spelen. En is dat gelukkig ook blijven doen.

Afijn er gebeurde nog heel veel dat dit een mooie workshop maakte. Die uiteraard eindigde met een mini-jamsessie aan het eind. En zo kon ik mijn mijn melodica (als pseudo-piano) ook weer eens gebruiken.

Mooie compositie: let there be love..

Ik zat vanochtend zo eens wat piano te spelen en hing een beetje rond in de Es toonsoort. Ik pakte op zeker moment het Jazz Fakebook erbij en mijn oog viel op het liedje Let There Be Love (zie onder). Dat staat ook in Es en sprong eruit door de mooie tekstuele wending: 'chili con carne and sparkling champagne' als verwoording van goede en barre tijden uit het leven.

Ik ging het stuk vervolgens spelen en ontdekte dat het eigenlijk een heel mooi en elegant lied is. De titel: 'Let there be love' deed me vermoeden dat het lied was gemaakt door iemand die de liefde al heeft en die aan de rest van de wereld ook gunt. Maar als je dan in de akkoordprogressie telkens de verminderde kwint en none tegenkomt verander je gauw van mening. Dit is gemaakt door iemand die de liefde verlangt, waarschijnlijk ooit gehad heeft, maar op dit moment niet meer. Ook de afsluiting aan het eind (As Mineur, onder het 2tje) wijst daarop.

Als experiment ging het stuk ook eens spelen zonder al die verminderingen. En daar wordt het ook best saai van, dat was ook boeiend om te merken. Je ziet dan ook dat al die sferische verminderingen fungeren als aanloop naar de oplossing aan het eind van de vierde regel. Daar waar geproken wordt over de leeuwerik (Gm7) en de duif (C9) houdt namelijk de vermindering op. Dat trekt de lucht open en levert extra nadruk op het verzoek in C7 en Fm: but first of all please...    let there be love.

Die laatste Let there be love is dan overigens direkt weer vanuit het verlangen naar iets dat geweest is, want daar zien we de verminderde negen weer. En daar past dan die prachtige vierklank as-b-d-g voor de oplossing naar Es.

Afijn, kijkt u het hierbeneden rustig zelf ook nog eens na. Mocht ik tijd hebben dan zet ik misschien ook nog wel een opname op Soundcloud.

Heel mooie avond met Cor Bakker, Karin Bloemen en de liedteksten van Coot van Doesburg

Gisteravond zaten de jazzjunks in de Duif, bij een voorstelling van Karin Bloemen en Cor Bakker. Alleen al de combinatie van die twee namen was genoeg om, ruim een half jaar geleden, te besluiten ernaar toe te gaan. Wisten wij veel dat we de hele avond mooie liedteksten van Coot van Doesburgh mochten zingen....

Wat maakte deze avond nou zo prachtig?

Tja, teveel om op te noemen eigenlijk. Zo is Karin Bloemen een loslippige flapuit met een fenomenale stembeheersing en mimiek. Ze nam de zaal in hoog tempo met een hoop humor mee langs heel bekende liedjes, zoals de herkenningstune van het Songfestival, Fideste Adelis (bekend als: komt allen tesamen) en Waarheen.. Waarvoor (bekend van Mieke Telkamp). En wij als publiek hadden allemaal het boekje LICHT gekregen zodat we mee konden zingen.

Aan de piano zat niemand minder dan Cor Bakker. Uit eerdere optredens konden we al vermoeden dat hij  op de hem zo bekende muzikale manier zou begeleiden en ook nu was dit zo. Alleen stel je nu even voor: niet alleen een diva als Bloemen begeleiden, maar ook zo duidelijk spelen dat een hele zaal alle modulaties als van nature goed zingt. Welaan, laat dat maar aan de maestro over: hij speelde supergeconcentreerd en attent.

En, wat ook zo bijzonder is: bij elk lied werd door Cor Bakker direkt de sfeer en cadans neergezet die erbij pastte. En zo vlogen we van een heel mooie uitbundige bluesy gospelsound naar breekbare sneeuwvlokken. En eerlijk gezegd, soms vond ik het niet fijn dat al die mensen zo erdoorheen zongen, want Cor legde ook erg mooie changes onder stille nacht, heilige nacht neer. Dat deed me ergens denken aan flarden dominantwisseling uit Goodbye Pork Pie Hat. Kortom: heel solide, heel gevoelvol en permanent in touch met het publiek en Karin Bloemen.

Over de liedteksten ga ik verder kort zijn. Het is een bijzondere prestatie om oude liedteksten, versleten dingetjes, nieuw leven in te blazen. Tom Mikkers zag/hoorde het helemaal voor zich. En Coot van Doesburgh  slaagde in prachtige hertalingen, zonder overmatig sentimenteel te worden. En ook met wat mooie humorvolle knipogen erin. En het bijzondere is dat je dat ook echt goed ervaart als je de liedjes zelf gaat zingen. Waarbij het helpt dat we in Nederland zo'n grote zangcultuur hebben. Zit je gewoon lekker met zijn allen te zingen.

Tenslotte de kers op de taart. Die werd gevormd door de regie en de techniek. In de serie liedjes was een mooie (verhaal-)lijn aangebracht, die door het licht en de enscenering een lopend geheel werd. Tja, als alles zo ontzettend mee zit, dan kun je niet anders dan heel content huiswaarts gaan. En dat deden we.

Voorproefjes XLJazz 2011 met Martin Fondse en Ramon Valle smaken naar meer...

De afgelopen week vertoefde ik op Buitenkunst om eens helemaal los te gaan op mooie stukken filmmuziek. En dat werd een heel mooie week, om alle redenen die ertoe doen. Eén van de mooie dingen was dat we ook konden genieten van de voorbereidingen voor het nieuwe XLJazz project 2011, wederom met Martin Fondse.

En zo kon ik genieten van een paar pre-concert-voorstellingen waar voor mij 2 nummers eruit sprongen: hellegrot: in zijn totaal een mooie compositie met sleutelrol voor een ultiem swingende ritme-sectie. En Levitando, een prachtig stuk van Ramon Valle, ook uitgevoerd met een heel bijzondere aandacht en energie.

In triovorm kunt u hieronder alvast naar het stuk luisteren, maar ik verzeker u dat de versie van Fondse met de XLJazz groep, die qua bezetting een symphonie-orkest en big band in één combineert, u minstens even veel plezier gaat doen. Dus spoed u naar de BIM-huis website om gauw uw plekje in de zaal te reserveren.

North Sea Jazz 2011: Ruben Hein en Natalie Cole..

Dit jaar zat, door diverse andere heuglijke feestelijkheden in het weekend, een bezoekje aan het North Sea Jazz er voor mij niet in. Maar door een mooi toeval wist ik bij Radio6 toch kaarten te scoren (prijsvraag!) voor het concert aan de vooravond van het NSJ. En zo kon ik op donderdagavond luisteren en kijken naar Ruben Hein en daarna Natalie Cole. Beiden artiesten die ik tot dan toe een beetje op afstand kende en waar ik heel benieuwd naar was.

Eerst maar even Ruben Hein:


Wat mij op de donderdagavond opviel was dat de zaal een beetje mat was maar Ruben Hein zich er welbespraakt doorheensloeg. Hij heeft een mooie stem, het zijn soepele nummers, doordacht gearrangeerd. Het risico op teveel voorspelbaarheid in de liedjes werd weggenomen door Stefan Kruger op drums (ook Zuco103). Als je dan zo'n concert op je af laat komen dan merk je op een gegeven moment... hé, drums met groove én diepgang, variatie enzovoorts. Een mooie ervaring. Ofwel: moeilijke zaal, maar mooi concert door Ruben Hein.

En vervolgens Natalie Cole. Juist door dat zoetsappige gemixte 'onvergetelijke' duet met haar vader had ik nooit echt goed de moeite genomen om te luisteren. Terwijl ze toch ook de hit 'This will be' op haar naam heeft staan. Alle reden om eens onbevangen te gaan luisteren.

En zo werd ik aangenaam verrast. De band rond Natalie Cole was fenomenaal gedrild, stond onder strakke muzikale leiding en speelde, zo te zien, grotendeels uitgearrangeerde partijen. Tot en met een aparte keyboard speler toe die full time de violen speelde (en trompetten toen Cole de hit: This will be ging doen). Nou had dat met die violen niet per sé gehoeven van mij, maar het past wel in het complete, Amerikaanse geluidsbeeld en show.

Natalie zelf verraste me doordat ze een heel goede zangeres bleek te zijn, met een heel erg strakke timing en mooie muzikaliteit. Wat mij daarbij over de streep trok was de manier waarop ze Route 66 zong. Is best een tricky liedje, zeker als je op tempo langs al die steden moet. De vrijheid en ritmiek waarin Cole zich door dat nummer bewoog maakte indruk. Ik had dat eerlijk gezegd niet verwacht.

Daarnaast neemt ze een boeiende theaterpersoonlijkheid mee. Ze brengt het verhaal van het lied ook echt naar de zaal toe en dat leverde verschillende mooie momenten op. Eén ervan vond ik terug op Internet: een intieme versie van Fever.


Al met al een prachtig concert dus. Hulde voor Hein, Cole en natuurlijk Radio6 die ons met de vrijkaarten toch nog een stukje van het North Sea Jazz liet proeven.

Kenny Colombo Combo in B9 - onder de brug... samenspel in optima forma !

Via de agenda en e-mail nieuwsbrief van Brug9, bereikte mij het bericht dat gisteravond het Kenny Colombo Combo in B9 zou spelen. Dat is de werfkelder onder café ter Kuile (bij het Multatuli beeld). Zo af en toe wordt die kelder voor live-concerten gebruikt en zo ook deze keer. Dus daar moesten we even een bezoekje brengen.

We kwamen wat tegen de late kant en hoorde drie nummertjes: één original, Confirmation en What's New. En die werden gespeeld door: Thomas Winter Andersen op bas, Jamie Peet op drums, sir Timothy Second von Banchet (beetje Monthy-Pyton achtige naam, maar dit terzijde) op piano/toetsen en op sax: Olaf Zwetsloot.

Het publiek was deels deels jazz-liefhebbers (in de minderheid, zo te zien) en deels toeristen, Brug-9 aanhangers, het was niet altijd even duidelijk. Maar de lokatie was sfeervol en de muzikanten speelden op een mini-podiumpje met gordijnen eromheen om te voorkomen dat de muziek eindeloos door de werfkelder galmt. Een werfkelder waarin ooit even het geld van de stad Amsterdam heeft gelegen. En die ook ooit gediend heeft als gevangenis. Maar wederom, dit terzijde.

Het spel van Kenny Colombo Combo was erg mooi. Al snel werd duidelijk dat de drummer actief en prikkelend meespeelde en reageerde, maar eigenlijk iedereen in de band enorm de oren open had. En het is gewoon ontzettend fijn en leuk om dan mooie liedjes te horen en allerlei muzikale ideëen daarin. De hechtheid en het samenspel/reageren sprongen er echt uit en dat was alweer lang geleden dat we dat zo mooi hoorden. En dat moet ik hier echt even kwijt.

Hulde aan B9 en hulde aan Kenny Colombo Combo !

Kraak en Smaak hustlen met retro-synths een hele bak energie bij elkaar !

Deze week kreeg ik de CD Electric Hustle van Kraak en Smaak kado. Want vorige week had ik in de luisterpaal bij Radio6 al zo zitten genieten van hun muziek dat mevrouw Jazzjunk wel wist waar ze mij een plezier mee kon doen.... afijn, zo zit ik vandaag lekker te luisteren naar hun CD. En ik vind het een heel lekkere plaat, super dansmuziek, mooie vibes/licks, riffs en mooie retro synthesizer sounds.

Zojuzo valt me de laatste tijd op dat allerlei groepen terug gaan naar de oude synth-geluidjes, meer vettig. Of het oude geluid maar dan door een moderne golfmodulator getweakt, of hoe die dingen dan ook heten mogen. En ik ben daar toch wel heel erg gevoelig voor: mijn allereerste fascinatie op dit gebied was Supertramp, de keyboardsolo waarmee Bloody Well Right begint. Maar dit terzijde.



Hoe zit hun mooie plaatje Electric Hustle in elkaar? Welaan ze beginnen met een Call up to heaven (luister hierboven) dat op de een of andere manier mij aan oude tv-series doet denken, maar ondertussen moderne klanken houdt en aan het eind nog een mooi solotje synthesizer, gevolgd door wat lickjes op piano, violen, hammondje erbij. En voila, daar heb je een pracht van een binnenkomer te pakken.

Waarna ze met Lets go back, mij met mooie ouderwetse synth-geluidjes, eigenlijk uitnodigen om snel de auto te pakken en lekker hard te gaan rijden op de snelweg. En een goed gekozen schuiven van Fismineur naar D in de piano bouwt dan een ongecompliceerde mooie groove. Die me naar het derde nummer Dynamite brengt. Wat iets minder mijn persoonlijke smaak is, maar toch wel erg mooi gemaakt. Met een soort pacman-soundjes erin verwerkt.

Dan liever het nummer hold back love. Begint mooi met glijdende synthesizers, drummetje, stem en dan komen geleidelijk de electrische toeters en bellen uit de kast. De electric hustle wordt even aangezet en hoppa, daar gaat het nummer van start. Een sterke lijn wordt mooi opgebouwd. En die synth-lijntjes komen er allemaal lekker bij. Ongecompliceerd grooven geblazen. Waarna het nummer built for love in zelfde toonsoort doorgaat. Met een heel mooi hynotiserende swing erin. Echo-tjes erbij. Ook weer mooie snelweg en dansmuziek.

Forgert about you, het zesde nummer, is ook weer mooi neergezet. Gewoon solide vakwerk zoals Kraak en Smaak de nummers opbouwt en speelt met alle mogelijkheden van techniek en stem. Wat opvalt is dat de zang in de nummers ook mooi past, niet alleen qua effect of zo, maar ook kwa intentie. Het wil nog wel eens gebeuren dat je wat obligate technisch perfecte stemmen hoort, maar dat is hier wel anders. Daarom even de namen van de zangers/zangeressen op een rijtje: Lex Empress, Romanthony, Sebastian, Anna Sophie Angnoe, Lee Fields, John Turrel en (jawel:) Janne Schra.

Ik geloof dat 7-Never too late het eerste nummer was waarmee ik bij deze plaat van kraak en smaak belandde. Ik weet dat ik bij het internetten geboeid te luisteren zat naar een mooi intro-tje dat zich ontwikkelde en dat ik opeens Janne Schra hoorde. Hé, dacht ik, wat gebeurt hier. Het nummer is echt een prachtige combinatie van het eigen geluid van de heren van Kraak & Smaak als van Schradinova.

Fairy falling begint met een mooie symbolische lick/fall, waarna een groove op gang komt die me even doet denken aan Malcolm Mclaren's DeepInVogue (even opgezocht.. blijkt zelfde klank/akkoord). Verder mooie vette klanken, goed geplaatste koebellen erdoorheen. En boeiende tekst en daarbij passende uittro.

Wasted with a smile pakt met een mooi ritmisch begin een sfeer die me zomaar in lounge-sferen op het strand op zondag met mooi weer doet belanden. Waarna my synths are a bomb voorbijkomt als ode aan de synthesizer. Strakke beat, een soort leslie-vibe en telkens weer op het goede moment een variatie, toevoeging of juist het teruggaan naar kleinere setting/klanken. En wat ik ook mooi vind is het spaarzaam en smaakvol gebruik van de pookjes (om de klank te laten glijden).

Het lied the storm, begint met een sfeer die doet denken aan de klanken van filmmuziek Diva. En ach, het begint eentonig te worden, is ook weer een mooi nummer. Honing voor je oren, zeker als je lekker in een goede bui bent. Positieve vibes. Die de luisteraar dan brengen naar het laatste nummer: Turrels Lament. Wat meer ingetogen en langzaam maar dat kan ook niet anders bij een klaagzang. Een mooie afsluiter van een plaat die zijn naam eer aandoet.


UPDATE: Ben je helemaal enthousiast geworden... belister dan ook het uitgebreide interview dat de heren hebben gegeven op Faceculture en dat hier te vinden is.

Combattimento Consort Amsterdam swingt het dak eraf in Leiden...

Onder het motto: alles dat swingt, mogen we jazz noemen, had ik gisteravond het genoegen in Leiden naar Bach, de meester der meesters te mogen gaan luisteren. Het Combattimento Consort speelde een programma: Bach in reconstructie. In een prachtige en sfeervolle stadsgehoorzaal in Leiden konden we luisteren naar twee suites van Bach (BWV 1067, BWV 1069), de beeldende cantate: Geist und Seele sind verwirret (BWV 35) en twee arias: Getrost (BWV 133) en Vergnügte Ruh (BWV 170). Gespeeld door Combattimento en gezongen door Nathalie Stutzmann (contra-alt).

Het was in één woord: prachtig. Het speelplezier spatte van het podium en nu ik dit jaar zelf nog weer eens de Mathheus Passion intensief heb gezongen en meegemaakt, was het mooi om de kenmerken van Bach te herkennen in deze stukken. En te genieten van de uiteenlopende swing en feel die Bach in deze stukken heeft genoteerd. En die door Combattimento letterlijk en figuurlijk adem werd ingeblazen. Het was alweer langer geleden dat ik een klassieke ensemble heb gezien waar (vrijwel) alle spelers staand hun muziek uitvoeren. Het hele lichaam doet mee met blazen/strijken en werkt aan de interpretatie en dat maakte dat de muziek prachtig stroomde (overtuig uzelf van dit effect aan de hand van youtube).

De stukken zelf waren bijzondere reconstructies van originele muziek. Suite vier was origineel zonder pauken/trompetten, dus die werden weggestreept en wat resteerde was bijzonder. Het orgel kreeg een bijzondere solitische plek en ook de fagot had een virtuose begeleidingslijn die indrukwekkend werd gespeeld: de stukken werden eigenlijk allemaal in een vrij pittig tempo gespeeld, dus het was aanpoten geblazen. En mij schoot toch ook direkt het beeld te binnen van Bach op lokatie met zijn Collegium Musicum in Leipzig, als een Duke Ellington met zijn big band. Daar had ik graag bij willen zijn.

Suite 2 is vooral bekend van de afsluitende badinerie, die met fluit wordt gespeeld (voorbeeldje youtube). En als een soort mile-stone voor fluitisten geldt. In de reconstructie in Leiden werd dit thema door strijkers gespeeld. En was het bijzonder om de opbouw in de hele suite naar dit eind toe te horen.

In de aria's en cantates was het verder genieten van de muzikaliteit van het ensemble, samen met zangeres Stutzmann. Wat er voor mij uit sprong, voor de pauze was een mooie lyrische Aria: Vergnügte Ruh. Prachtig ingetogen stemming en mooie muzikale lijnen. Dat bracht me eigenlijk in een stemming die past na het slotkoor van de Mattheus. En na de pauze was er de Aria Getrost, die een uniek samenspel opleverde van de houtblazers en Stutzmann. Prachtig dansbare cadans, mooi frivool en versierd, een soort vloeibare vreugde. Zoals gezegd, heel bijzonder.

Ach, en als ik u dan ook nog kan vertellen dat ik bij bijzondere uitzondering achter de schermen een mooi deuntje op de prachtige Steinway van de stadsgehoorzaal mocht spelen, dan begrijpt u wel dat ik gisteravond een zeer bijzondere avond hebt gehad.

Documentaire over Monk.... !!

Ik zag op Donna's elements of jazz een verwijzing naar een documentaire van Monk. Ik moet hem nog gaan kijken; hij schijnt echt heel mooi te zijn. En dus voor de liefhebbers hieronder ook even de directe link naar de youtube.



Upate... het is heel mooi, Clint Eastwoord, de jazzfan heeft geld gestoken in het verwerken en herschikken van de resterende 14 uur film die in Duitsland bestond (ze hadden Monk een jaar gevolgd en een korte docu gemaakt, daarna nooit meer die films gebruikt). Op sommige momenten zit je echt naast Monk aan de piano.

Mike en Thomas: Pokerface - programma over geschiedenis van toetsenmuziek

Zeer de moeite waard: Mike en Thomas (met Metropole-orkest) voor een groep van zo te horen veel schoolkinderen en weinig begeleiders... zo kun je muziek ook mooi naar de mens brengen !

Mooi youtube kanaal: Under your skin

Via een vriendschapsverzoek Youtube liep ik tegen het kanaal van under your skin aan. En dat bevat veel leuke interviews, onder andere met Ahmed Jamal. Ik ben nu lekker aan het browsen/neuzen en kan u ook aanraden om dat te doen. Hieronder een stukje uit het interview met Ahmad Jamal, die zegt: ik heb niet voor muziek gekozen, het is eigenlijk andersom. Al met al een heel leuk interview/gesprek en aan te raden kanaaltje.

Zomers mooi: Trinta van Sensuàl

Ach, ik ben al best een lange tijd (sinds vorig najaar) aan het genieten van de liedjes van Sensuàl. En er nog niet toe gekomen om een klein berichtje eraan te wijden. Maar nu is het hoogste tijd heb ik besloten, vooral ook omdat het van deze mooie zomerse dagen zijn. En de muziek van hun album Trinta, uitgekomen in november vorig jaar, past daar gewoon heel erg goed bij.

Het album Trinta heeft een opmerkelijke combinatie van enthousiasme, zomersheid en mooie rust en vredige klanken. En dat is dan als je vooral het muzikale op je in laat werken. Mijn portugees is namelijk niet zo vreselijk goed. Maar ja, toen kwamen in februari ook de teksten online en kon ik, met hulp van Google, me een beter beeld vormen bij de warmte van het lied tabuleiro verde. Het leek mij te gaan over ons mooie land, dat vanuit de lucht eruit kan zien als een mosaiek groene vierkantjes (en voor zover dat een te poetische interpretatie is, hou ik het daar toch bij). En nog zo'n mooi nummer: Borboleta. Over transformatie, zowel de letterlijke van rups naar vlinder als de persoonlijke. Met bijpassende modulatie aan het einde, als muzikale transformatie. En dan Samba da Cama, opgewekt, levendig over de liefde.

Stuk voor stuk zijn de verschillende liedjes heel mooi, ze zijn zorgvuldig gemaakt, opgenomen en die kwaliteits-aandacht hoor je het hele album door. Met een mooie onderliggende thematiek van de dolende dertiger(s), die -zover ik kan beoordelen- muzikaal gezien helemaal niet de weg kwijt zijn, maar er juist in slagen dat gevoel met knipoog te verwoorden. En zoals ik al zei, Trinta past met zijn warme aandacht, speelplezier en mooie liedjes echt heel goed bij de lente en zomer.

Afijn, heerlijk om nu van te genieten, en als u dat ook wilt, raad ik u aan om zelf zo eens te gaan luisteren of te kijken op youtube of in levende lijve natuurlijk.

Route 66 of (in het Nederlands: de A-4)

Alweer een tijdje geleden liep ik vast op de A-4 tussen Amsterdam en Rotterdam. En hoe het daarna precies liep weet ik ook niet meer, maar zo tijdens een heel genoeglijke zaterdag, met borrel, eten en fijn gezelschap ontstond zo in een vloek en een zucht een Nederlandse vertaling van Route 66. En omwille van het algemeen nut, belang, plezier en vertier, plaats ik die hier.

Als jij denkt, ik rij weg van hier
Neem de snelweg, met mijn doel, in 't vizier
Geem gemier, veel plezier, op de A-vier

Van de mast, naar de dam, maar in een draf
Want de weg is nog niet helemaal af.
Veel gemier, geen plezier, op de A-vier

Hij start bij Schipluiden, dan langs IJpenburg
En Zoeterwoude-dorp is ook echt heel keurig
Je ziet Hoogmade, en Roel-of-Arends-Veen
Vredenburg, Zuid Holland, dan door Noord-Holland
Schiphol, Sloten, Nieuw Haagseweg...

Rijdt jij elke dag deze trip
In de file, bovenaan, met een stip.
Geen plezier, veel gemier, op-de-A-vier !

PS.. ik ga hier misschien nog verder op schaven de komende tijd.

April 2011 begint met heel bijzondere halve finales van kleinkunstfestival Amsterdam !

Er zijn van die momenten waarop je weer eens extra weet waarom het zo fijn is om in Amsterdam te wonen. En dat is als het zonnetje schijnt en je langs de Amstel kunt wandelen bijvoorbeeld. Of als je gaat luisteren naar Ilja Reingoud met de Amstel Big Band in Bethaniënklooster (erg mooi concert, ziehier de youtube, dan kunt u zelf ook meegenieten). Maar dat is bijvoorbeeld ook als je audities en voorrondes van het kleinkunstfestival Amsterdam bezoekt. Je ziet/hoort een keur aan talenten. En wie korte filmportretjes van ze zoekt, zowel finalisten als overige kandidaten, klikt gewoon hier.

Gisteren en eergisteren zijn de halve finales in de Mary Dresselhuis-zaal van het Nieuwe de la Mar. En om met dat laatste te beginnen: Joop en zijn vrouw hebben er een geweldig complex van gemaakt. Ziet er heel erg mooi uit en het is heel fijn dat die theaterlokatie weer in gebruik kan worden genomen. Niet alleen door de kleinkunst mensen gisteren overigens: iets verder weg werd een hele zaal op Japanse drums getrakteerd. Maar goed, ik dwaal af. Terug naar de eerste halve finaleronde van gisteren.

De avond begon met Merel Moistra, die onze harten een vorige keer, in de kleine zaal bij Bellevue, had veroverd met een heel eigen, mooi en prachtig verhaal en krachtige korte liedjes (Drank, Drugs en Doodgaan). In de veel grotere zaal van de la Mar viel het op dat, hoewel Merel zichzelf was gebleven en onveranderde flair, eigenheid en positiviteit meenam, het publiek minder aansloeg en het veel langer duurde voor er een chemie met de zaal kwam. En dat vonden wij jammer, want ze zet met haar lied-jes en bijzondere afsluitende lied een heel persoonlijk en bijzonder mooi verhaal neer. Dat sprak de jazzjunks in elk geval heel erg aan.

Vervolgens kwam de Poolvogel voorbij. Vier jonge 'jongens' met enorme energie, expressie, muzikaliteit, humor en een strak in elkaar gestoken verhaal. Dat ons bracht van sociale dwang, via onzekerheid naar individualiteit met alle soorten denkbare intermezzo's tussendoor. Een geboorte-aangifte met Monthy-Python achtige vragenlijst, kaartjes kopen in de bioscoop, naar de dokter, een rode neus: allerlei herkenbare situaties kwamen voorbij en werden met natuurlijke allure en heel goede timing neergezet. Tot buikpijn van het lachen aan toe. Een heel mooi stukje werk.

Na de pauze kwam Gijs Geurtsen op. Met een bak papier, enorme mimiek en droge uitdrukkingskracht, aanvankelijk weinig tekst en allerlei liedjes. Zijn pianospel en zang deed me bij vlagen aan Bram Vermeulen denken. Daarnaast zette hij een vrij korte solo neer en eindigde één liedje op een bijzondere manier. Ik hoorde (en zag, zat vrij vooraan) mooie lijntjes verschijnen in zijn spel; creatief bedacht en ingevoegd voor de fijnproever. En zijn optreden was eigenlijk een heel bijzonder stukje relatie-thematiek (om maar niet alles op het web vooraf te verklappen). Mooi opgebouwd, met ruimte om de suggestie van de luisteraars het werk te laten doen. Ook een erg knap staaltje dus.

Vanavond de overige finalisten. Deel twee volgt dan hieronder.

UPDATE 01.00 uur: We zijn net terug van de tweede halve finale. Met allereerst: Cabaret in Quartet. Jeugdige groep, veel energie, mooie momenten en harmonie. Mooie straattaal persiflage en thematiek rond kiezen in deze informatierijke samenleving. Een ongepolijste diamant, overdrachtelijk gezien dan. Met een hele bus fans in de zaal, zoveel was wel duidelijk.

Vervolgens zagen we Louise Korthals, die al in de eerste voorronde veel indruk had gemaakt (en overigens een nog grotere schare fans in de zaal had zitten). Haar programma was ten opzichte van de 10 minuten toen nog mooier geworden: meer balans en, wat ook de jury nadien opmerkte, een erg goede pianist, Floris Verbeij. Wie prachtig en dienend wil leren spelen, mag bij hem op les. En wie wil genieten van pakkende teksten, lied, beleving en emotie, is bij Louise aan het juiste adres. De jazzjunks menen - deze twee avonden gezien hebbend - dat het wel heel raar moet lopen wil zij niet een bijzondere toekomst in de kleinkunst tegemoet gaan.

Tenslotte was de Belgische groep Hermitage als laatste groep aan de beurt. In een vrij lacherige en gewillige zaal (waardoor een eerste gedicht in geroezemoes niet helemaal goed aankwam/overkwam). Stap voor stap namen ze het publiek mee, ze stapten ook uit het frame om voor op het podium de intimiteit te zoeken, waarna ze weer terug gingen. In een rode draad over liefde, maar ook een tweestrijd tussen muziek/kunst willen maken voor jezelf, en dat tegelijk ook willen delen en bewierookt willen worden. De zaal pakte het refreintje 'Neem me mee' overigens na 1 keer voorzingen op: waar gebeurt dat nog tegenwoordig. Afijn: nog steeds prachtige liedjes, een heel wonderschoon gedicht in het midden, en we konden nu ook de eskimo live beluisteren. Mooi lied, mooie analogie erin.

Vervolgens was het wachten geblazen tot de jury haar oordeel velde. In oprecht en soms te pittige bewoordingen werden de groepen gekarakteriseerd. En besloot de jury om mee te nemen naar de finale: Louise Korthals, Poolvogel en Hermitage. En, als de jazzjunks zich niet vergissen, wordt de volgorde hierboven ook de einduitslag van dit jaar.

Helaas kunnen we er deze zaterdag bij de finale niet bij zijn, maar hoe het ook zij, het was een heel bijzondere ervaring al deze voorronde's en optredens bij te wonen. En als er dan nog eind van het jaar een finalistentoernee komt, zijn we gewoon weer van de partij !

[Laatste update... dd 11 april.. de voorspelde uitslag hierboven was de eind-uitslag. Louise Korthals won, Poolvogel werd 2e en Hermitage de publieksprijs.]

{Allerlaatste update... zie hieronder een impressie van de finaledag van amsterdams kleinskunstfestival, uitreiking enzovoorts.. met op 10.30m een mooi stukje uit het lied: troost me niet van Louise Korthals}:
Registratie Finale AKF 2011 nu online te bekijken: HumorTV

Monsieur Dubois: Slow Bombastik... genieten maar !

Een tijdje geleden liep ik tegen Monsieur Dubois aan. Niet in persoon, maar op het web. Want ik had net lekker genoten van de plaat van de Jazz Invaders (3) en dwaalde in de buurt van de nu-jazz beweging rond. En las toen dat arme Dubois in een catch22 situatie zat. En de hulp van fans goed kon gebruiken om hun plaat af te maken. Met als goodie voor de fan dat die dan de eigen naam op het hoesje zien verschijnen.

Welaan, zo gezegd, zo gedaan, en eerlijk gezegd was ik mijn sponsorbijdrage alweer vergeten totdat natuurlijk de nieuwe cd in mijn bus viel. En ik kan zeggen dat ik erg blij ben dat ik Monsieur Dubois een heel klein handje heb kunnen helpen. Tegen vrienden noemde ik hun muziek altijd: 'powerjazz', maar ik zie dat ze zelf op de site spreken over 'Danceable hardjazz'. Ook een mooie term eigenlijk, die mooi weergeeft dat jazz dansbaar kan en mag zijn.

In hun nieuwe album Slow Bombastik merk je dat aan alle kanten. Begint met Muscleman, met toetsen in de overdrive, een lekkere lick en solide beats. Blacklight heeft in zijn baslijntje een mooie thematische knipoog met de Talking Heads klassieker: So you may ask yourself. En neemt je dan met sferische akkoorden je in een zijstapje en bruggetjes weg. Dan Dance. Toen ik dat hoorde dacht ik: ach wat lekker, die combinatie van feel/groove en muzikaal IQ. Zachte synth en trompet/flugelhorn. En mooie (deels bombastische) zang, die mij in elk geval erg deden glimlachen. Ondertussen staat het allemaal als een huis.

Epo Tree is ook een nummer dat zijn naam eer aandoet. Beetje de power van een opgevoerde wielrenner, maar dan in de jazz. Tentacles kanaliseert die energie daarna met mooie lijnen en sferen, heeft een mooi slot met effectjes. En bouwt mooi op voor de title-track: Slow Bombastik. Bij Slow Bombastik kun je heerlijk wegdromen. Moet je dan ook lekker doen, zou ik zeggen. Rustig thema, mooie sfeer. Kun je veel draaien als je wilt verdwalen en vertoeven in een gerust en mooi en vredig gevoel, passend bij mooie lente- en zomerdagen. Vervolgens zie je met Smoke de rook de dansvloer opkomen en is het uit met de slowdance. Of misschien beter: je hoort de gierende, rokende banden, dan een verstilde break, toetsen-solo (daar houd ik wel van). Verder veel gedrevenheid, als van de automobilist die snel wil opschieten in het verkeer.

Fury tales is dan ook weer zo'n danssprookje. Lekker grooven, je merkt in alles de verwantschap met de jazz invaders. En ik merk dat ik het wel erg fijn vind dat we hier in Nederland ook zo'n dansbare loot aan de jazz-stamboon hebben zitten. Fury tales is echt een plaat waar je lekker op kan dansen, en misschien ook wel mooi om in de auto te gebruiken als je die 130 kilometer snelheidsgrens aan het bereiken bent op de afsluitdijk. En dan sluit de plaat af met Chouffe Chouffe, een mooie bluesy slow groove.

Prachtige cd dus, zeker als je goede energie zoekt omdat je op een dag een hoop te doen hebt. Ik denk dat ik hem nog veel ga draaien de komende tijd. En tegelijk nodigt de plaat uit om eens een keer Monsieur Dubois in levende lijve te ontmoeten en lekker te dansen.

Hieronder een preview/listen van het album. Met achtereenvolgens stukjes Muscleman, Slow Bombastik en Blacklight:

Jazz-rollen in het Pianola Museum.... heel dichtbij de artiest/componist

Gisteren was het de derde vrijdag van de maand. Aha, zult u zeggen, de optie-expiratie op de AEX! Ja, dat klopt. Maar dat doet de jazzjunk niet zoveel. Veel belangrijker is dat deze derde vrijdag de vaste avond is waarop het pianolamuseum jazz-rollen speelt uit haar collectie van 30.000 piano-rollen. Dus daar ging ik eens heen; een vorige keer was al te lang geleden namelijk. En zelfs het optreden van Michiel Borstlap in het Muziekcentrum kon mij niet verleiden om van dat plan af te zien.

Het museum zelf is ronduit charmant met zeer vriendelijke eigenaar/gastheer en fijn interieur. We kregen tussen de nummers door een toelichting op de techniek/mechaniek van de pianola. Door middel van een ingenieus systeem met lucht en een papier met ponskaartgaatjes instrueert de piano rol de piano hoe te spelen. Met een mogelijk tot 16 dynamische niveaus (4 gaatjes kost dat). In feite dus een midi-systeem maar dan met analoge techniek. Waarbij de pianoleur (zo noem ik hem voor het gemak maar even, de persoon die achter de pianola zit een met de voeten lucht in het systeem blaast en ook het tempo regelt) de taak heeft om zo dicht mogelijk bij de originele interpretatie te blijven, qua snelheid en interpretatie.

Afijn, zo kregen we een heel bijzondere avond. Met diverse stukken van James P Johnson. En andere minder bekende pianisten die ragtimes ingespeeld hadden. En wat je direkt hoort en heel mooi is; de analoge timing en aanslag van de inspelende pianist van vroeger komt prachtig terug, al is het bijna honderd jaar later. En door de uitvoering op de pianola kun je ook de persoonlijke karakteristieken van de speler sneller herkennen en waarderen. Je zit als het ware vlak naast de originele pianist en dat luistert echt voltstrekt anders dan die hele zooi mp3s die ik ook nog ergens heb van oude Aeolian piano-rolls. Zo herkende ik bij Johnson dat hij de klassieke ragtime in zijn linkerhand op een fantastisch mooie manier varieert, met tegenaccenten, oplopende, neergaande baslijnen, met een Horace Silver achtig structuurgevoel erin. En zojuzo was bij die rollen heel duidelijk dat de pianist de linker en rechterhand ritmisch volstrekt onafhankelijk kon laten spelen. Prachtig.

De jazzjunk was natuurlijk ongeduldig en probeerde al gauw de rollen van Fats Waller ingelegd te krijgen. En die kwamen inderdaad en ook daar weer die beleving dat je zo wel heel dichtbij komt bij de originele artiest. Zeker ook op die momenten dat er kleine grapjes en knipogen in de muziek worden gestopt. Heel mooi was ook om Scott Joplin voorbij te horen komen (Maple Leaf Rag). En, één van de hoogtepunten: tweede deel van de Rhapsody in Blue, ingespeeld door Gershwin. Gershwin zelf heeft in zijn tijd, zo schijnt, talloze rollen te hebben ingespeeld alvorens hij zelf componist werd. Die vingervlugheid en virtuositeit komt terug op de pianorol van zijn eigen stuk. Heel duidelijk is het verschil tussen losse, precieze, relaxte kern van de melodie (gespeeld door Gershwin) en de (nadien) bijgevoegde instrumentatie. Dan zit je toch even met hem in de kamer, zo voelt dat.

Vervolgens werd het tijd voor wat extra verrassingen. Want de pianola was vooral tot 1930 in gebruik/zwang. Daarna duwde de radio de pianola van zijn plek. Maar ja, met een installed base van vele duizenden/miljoenen pianola's bleef er een markt bestaan voor piano rollen. En zo blijkt er in Engeland een man geweest te zijn die de platen van Art Tatum en Errol Garner beluisterde. Noot voor noot transcribeerde en op de pianorol zet; tot het klonk als het origineel. En zo kun je dan Errol Garner uit de jaren vijftig toch horen op een pianola-rol. En de magie van zo'n rol blijft: dan zit Errol Garner opeens in je huiskamer.

Bijzonder was ook dat in de jaren 80 nog pianorollen zijn gemaakt, maar dan met moderne muziek. We hebben twee rollen gehoord van Marian McPartland. Ik ken haar van het NPR radioprogramma waar ze jazz-pianisten interviewt (en zelf een deuntje meespeelt; ze heeft met alle groten opgetreden namelijk). Nu kon ik haar zelf beluisteren in een Beatles medley en bij een uitvoering van Send in the Clowns. Inventief, creatief en persoonlijk. Mooie uitvoeringen dus.

En toen als toegift een extra rol van Marian McPartland er niet in zat was het tijd voor de laatste verrassing: Misty, door Walter Ericsson. Ik heb hem vandaag nog zitten googelen, want Ericsson draaide de ragtime nog een kwartslag verder dan Johnson in zijn linkerhand deed, liet hem tegelijkertijd ook in ere, en maakte er een bijzondere versie van. Waarmee onze bijzondere muzikale avond op een passende manier eindigde.

Natuurlijk hebben we toen nog een cd gekocht en wat verdere informatie meegekregen. En dan ontdek je dat op de dinsdagen het pianolamuseum ook plek inruimt voor saxofoongezelschappen (opp 12 april kunt u daar gaan luisteren naar double-espresso bijvoorbeeld). En wilt u toch iets anders dan jazz, tango bijvoorbeeld, of de klassike stravinsky, ravel en noem maar op: geen probleem. Op de concert-agenda kunt u zien wanneer uw muziek weer tot leven wordt gebracht. Een heel bijzondere ervaring.